Internationale Dag tegen het Geweld tegen Vrouwen: Wat zijn Patriarchale Structuren?

Vandaag is het Internationale Dag tegen het Geweld tegen Vrouwen. Voor mij mag het elke dag Internationale Dag van de Eliminatie van alle soorten geweld zijn, want ook al lijkt de mens en de wereld te "evolueren", toch zijn de cijfers van geweld huiveringwekkend. Denk maar aan de grote groepsverkrachtingen in India of aan de ontvoering van al deze schoolmeisjes in Nigeria. In België, las ik vandaag in de media, worden 150 vrouwen jaarlijks door hun man vermoord. Geweld tegen vrouwen is overal. Sommige mensen zeggen dat door de globalisering van de media onbekende verhalen aan de oppervlak komen en daardoor een schijn geven dat er een stijging in geweld is, wat ik als een reden zie, maar niet als de enige reden. Ik zie ook de verankering van de patriarchaat in onze wereld als een reden van de stijging van het geweld. In een van de volgende blogs zal ik uitleggen hoe de structurele aanpassingen (SATs) van de World Trade Organisation (een van de voorvechters van patriarchaal kapitalisme) in de jaren' 80 voor "heksenverbrandingen" in Afrika zorgden. 

(Eco)feminisme en de Patriarchaat

Er zijn veel redenen waarom we meer (eco)feminisme in ons dagelijks leven nodig hebben, omdat het een kader biedt aan alle problemen, en een oplossing aandient. De roots -volgens (eco)feminisme- van alle problemen in de wereld -van racisme tot vernietiging van de natuur- ligt bij de patriarchale 

structuur van de maatschappij, die de mannelijke waarden en normen hoger ziet dan de vrouwelijke waarden en normen.  In deze video (Engelstalig) legt Marina Watanabe uit hoe de patriarchale structuur iedereen -man en vrouw- schaadt en onze kansen limiteert. 

Zij is een 21 jarige die "Vrouwenstudies", met minor "communicatie" in USA studeert. Op haar youtube kanaal legt ze in korte video's topics uit waar feminisme meer helderheid of zelfs een oplossing kan bieden, zoals waarom meisjes zich op Halloween vooral als hoeren verkleden. 

From Apple Computer to Apple Tree

(c) wendiertje89 on Instagram
Fall in East-Germany, 2014

 Dreaming as reply to the Fall in the World

Winter is Coming. It's one of the most popular and known quotes from the series Game of Thrones. It means that dark times are coming, but it also means that we are in fall, the time between summer and winter, when things start to change. Trees start to loose their leaves, the birds fly to other regions and the temperature starts to decrease. In this period we pluck the fruits of our hard work in the previous seasons and keep it in a dry place, so we can survive the cold, dead winter. People who look further, see the spring after this dead period, and start to plant fruit trees and spread seeds from spinach, salads, parsley and even carrots, because fall is also the period when you can change a lot of things. 

My brother and I are very aware of the crisis, the winter, the dark times, that are coming to us, or in fact, already started. There is a big fall in the world. In two meanings of the world.  The Patriarchal capitalism is spreading as a disease over whole the world, polluting the grounds, the water, the air and the human mind. The violence against women and foreigners increased, biotechnology changed the genetics of seeds and plants so engineers control who has access to food and who not, we are working for money that does not exist, because the banks are speculating with it... etc. I believe the only way to solve many problems is when people have access to small pieces of ground and can grow their own food, as I said in the previous blog about "the future of food". That is why my brother and I decided to do something with the ground that we hearted from our grandparents. We want to create a safe haven, that gives us food, that frees us and our beloved ones from the capitalist patriarchy that makes from us slaves of our own wage, that let us be in contact with nature and let us be in control of our own life. We started to dream... as a reply to the fall in the world. 

Planning with Permaculture Design
Last Summer I participated in the permaculture design course from Regreen ecocenter in Greece. These were two of the most interesting weeks in my life, because apart from the knowledge I also got some skills and tools to achieve my dreams: my mind and my hands became different in my eyes. 
Together with my brother we made a map of our ground and started to draw. We decided to have a greenhouse (without warming elements), but also a place with a self made contain and picknick tables. We also made different phases, to give us enough time. We hoped that in the summer and fall of 2016 we would be 30% self-sustainable. We think it's important to have a part-time job, to pay taxes, medical care etc... but we also think we can save a lot of money by providing ourselves with vegetables, fruits and eggs. 

I have to admit that I feel guilty that I spend too much time with my apple computer. Technology is promoted as progress, something that should make everything goes faster, but instead of creating more time for ourselves, I've the feeling I've not enough time. Nothing can go fast enough. By going back to the nature, and planting apple trees and other seeds, I hope to find again a balance with myself and the world, find more time for myself and can feel really happy and satisfied with what I am doing. Being self-sustainable is not only about being in control of your food, but also in control of your mind. I know that my mind is still a slave of all the ruling dogma's of the patriarchy. 

Maybe that's also why I am so interested for ecofeminism. It is a political answer on racism, sexism, class exploitation and environmental destruction, that not only maps the problems (all the roots of the bad things happening in the world are in patriarchy according to ecofeminists), but also provides the solutions: subsistence. 

(c) The Ecologist

Acting, because actions tell more than words

Since the end of June our garden started to change. We bought 3 chickens. We built a picknick table and a terrace where we hope to celebrate nice evening gatherings with friends. We made a greenhouse where we planted seeds for vegetables for next spring - and I love writing about it and sharing it with Facebook, because it makes me proud that I am doing these things for myself, for the world and for nature.

Today my brother, his friend and I planted also 18 fruit trees: mulberries, apricots, pears, apples, cherries and nuts will be hopefully the main ingredients of our diet. Soon I will plant some flowers (like narcissus) and herbs that belong to guilds of plants protecting trees against diseases and insects and/or making the soil more fertile, but according to a garden architect our soil is perfect for fruit trees, so we will focus on plants that will fight against the pests and diseases. In the next months I will give a list of the guilt of plants we used, what kind of problems we (hopefully not) faced and the solutions we (hopefully) found. 

 Celebrating, as the 4th and most important phase of Dragon Dreaming. 
That's for later, but the feeling that I am doing something good feels already as a nice celebration for the soul. 

De Feministische Avant-Garde van de 1970s: Francesca Woodman

Vandaag hebben een vriendin van Iran en ik de tentoonstelling "WOMAN - The Feminist Avant-Garde of the 1970s" in Bozar bezocht. Deze tentoonstelling loopt van 18 juni tot 31 augustus in het Brusselse en bevat beelden van de Sammlung Verbund in Wenen. De namen van de artiesten zeiden me niets, maar tijdens mijn reis doorheen de jaren zeventig werd ik verliefd op de verhalen, boodschappen en werken van Francesca Woodman, Mary Beth Edelson, Ulrike Rosenbach, Birgit Jürgenssen en Sanja Ivekovic dat ik  zelf mijn fototoestel wil nemen en mezelf als vrouw wil verkennen. 

Vooral Francesca Woodman intrigeerde me. Voordat ik haar werk zag, viel de naam al op. Wood + Man. Mijn eigen familienaam betekent ook "Wood". Het tweede woord "man" klinkt zelfs ironisch. 

Dan las ik haar verhaal. Ze is geboren in 1958 en gestorven in 1981. Dat betekent dat ze op 22 of 23 jarige leeftijd gestorven is. Haar jeugd speelde zich af in Colorado en Italië. Al sinds 1972 trok ze foto's van haar zelf. Vaak naakt. Een vriend vroeg haar ooit waarom ze foto's van haar naakte zelf nam, en toen zei ze laconiek dat zij altijd voorhanden was. 

(c) Francesca Woodman

In 1979 verhuisde ze naar New York en werkte as de assistent van een fotograaf en als een modefotografe. Op 19 januari 1981 pleegde ze zelfmoord. 

Haar werk bevat heel eel kleine vierkante zwart-wit foto's, videos en tekeningen. Haar iconografische beeltenis van de jonge vrouw worden vaak gezien als een esthetische voorspelling van haar zelfmoord. Maar SAMMLUNG VERBUND bewijst met hun laatste boek dat zij een gepassioneerde vrouw is. 

Terwijl wij langs haar afbeeldingen wandelden, dacht ik aan de film The Virgin Suicides van Sofia Coppola, dat over vier zusjes gaan die zich gevangen voelen in het huis, de religie van hun ouders en de maatschappij en daarom zich -zoals de titel al verraadt- het leven ontnemen. De foto's beelden dezelfde duistere drang naar vrijheid die ze nooit gaan krijgen. Ik was geïntegreerd door haar beeltenissen, vooral van het strand, zeker omdat ik zelf op zoek ben, of bezig ben, aan een script voor een kortfilm over twee zusters die elks een transitie in vrouwelijkheid ondergaan tijdens een strandvakantie. 

De film gaat ook over de jaren '70. Daarvoor - voor eeuwen- domineerden mannen het beeld van de kunstenaar en van de vrouw in de kunst. Vrouwen dienden alleen maar als model. In de nasleep van mei '68 begonnen vrouwen zoals Cindy Sherman en Hannah Wilke, VALIE EXPORT... het beeld van de vrouw in en door de kunst toe. Ze gebruikten geen schilderijen of beeldhouwwerk, dat nog steeds het domein van de man is, maar vertaalden hun boodschappen en verlangens in fotografie, videografie en theatrale voorstellingen. 

(c) Francesca Woodman

De tijd, de cyclus van leven en dood, de processen van veroudering en vernieuwing, begeesterde Woodman zo fel dat het in haar werk en leven een grote invloed had. Ze liet zich door de Griekse mythe van Apollo en Daphne inspireren en laat zich fotograferen waarbij ze omcirkeld wordt door boomwortels en berkenstam draagt. De mythe zelf gaat ook over transitie en spanningen van adolescentie en volwassenheid. Haar kunst kan dan ook gezien worden als haar zoektocht, haar leerproces, om verandering, verlies, het leven... zelf te aanvaarden. Een proces dat iedereen doorgaat. 

Zelfs de quote bij haar werk -het museum heeft bij elke artieste een persoonlijke quote gezet- past bij Francesca... en eerlijk gezegd voelde ik me daardoor nog meer met haar gebonden, omdat in mijn verhalen en kunst ook constant tijd, verlies en bomen terugkeren, als een cirkel. 

"I've a lot of ideas cooking, 

I simple need to get started working 

before they stick to the bottom of the pan." 

- Francesca Woodman

(c) Wendy Wuyts

Wie is de fotograaf?

Onlangs, in een appartement vol kunstenaars in Brussel, toonde een Engelsman mij deze foto. Hij deed onderzoek naar de fotograaf. Het zou de enige foto zijn die hij aan een museum verkocht heeft. Wanneer deze Engelsman het desbetreffende museum opbelde voor meer informatie over deze intrigerende foto, stuurden zij echter een andere foto door, van dezelfde vrouw, maar vanuit een andere invalshoek. Deze foto is echt veel meer sprekend. Ik hou van haar ogen die vertellen dat ze zich ergens anders bevindt dan in deze kitsj kledij en wereld waarin ze gestoken is. 

Bloed Taboe in Kathmandhu, deel 1

Claire Lin en haar ladies
(c) Wendy Wuyts

Onlangs las ik een anekdote dat je jouw beste vriendinnen herkent aan het feit dat je alleen met hen over je periode kan praten. Deze anekdote weerspiegelt hoe taboe een gesprek over menstruatie is, zelfs in de Westerse wereld, terwijl het een zeer natuurlijk proces is dat het leven en de emoties van de helft van de wereldbevolking bepaalt. Claire Lin uit Taiwan neemt geen blad voor de mond wanneer ze over haar maandelijkse belevenis vertelt. Ze vertrouwde me toe dat ze vroeger pijnstillers slikte en zich zeer miezerig voelde. Haar vriend bracht haar altijd warme chocomelk. Hij wees haar tijdens hun bezoek aan Auroraville, het reusachtige eco-village in Zuid-Indië, op katoenen inlegkruisjes. Ze bande de plastiek uit haar maandelijkse cyclus en voelt zich zelfs zeer comfortabel. Ze bracht het idee zelfs naar Nepal, waar ze tijdens eerdere reizen geschokt was door de taboe en ongezonde gewoontes die heersen over ons maandelijks bloed. 

Bron: Google search "farmer's market kathmandu 1905"

Zelf maakte ik kennis met Claire op de Farmer’s Market 1905 in Kathmandu (Nepal). Op de farmer’s market verzamelen verkopers van organische voeding en andere producten. Zowel Nepalezen van de hogere en middenklasse als expats en toeristen zakken op zaterdag en zondag af om van de groene atmosfeer te genieten. Mijn Nepalese vriendin, een oude studiegenoot, wees me op het standje van Claire en vertrouwde me toe dat ze haar inlegkruisjes al enkele maanden gebruikt. „Ze zijn gezond en zo comfortabel dat ik wil dat ik altijd mijn periode heb.” Ik was eerst een beetje cynisch. Ik vroeg me af of het lekgevaar niet groter werd. Alsof mijn vriendin mijn gedachten kon lezen, voegde toe dat ze deze alleen in haar lichtere dagen gebruikt. 

Claire merkte ons op en begroette ons met een warme glimlach. Terwijl ze mij de verschillende soorten inlegkruisjes toonde en mijn vragen over lekgevaar, de hygiëne en het wassen beantwoordde, bekroop een warm gevoel mij. Dit leek allemaal te kloppen, zei mijn intuïtie. De verhalenverteller in mij spoorde me aan om voor een uitnodiging aan haar sociale onderneming waar ze de inlegkruisjes maken te bezoeken en meer te leren over LoveLady. Zeer enthousiast gaf Claire Lin me haar contactgegevens. 

Een van de meisjes die mijn pad in Nepal kruiste
(c) Wendy Wuyts

Enkele dagen later vertrok ik op mijn eentje, met mijn camera, lenzen, statief, proper ondergoed en mijn tandenborstel en mijn notaboekje naar een dorpje nabij Dhulikhel, twee uur met de bus van Kathmandhu.  Ik plande om voor een nacht te blijven, maar de omgeving, de figuren die ik ontmoette en de natuur deden mij langer blijven. Als ik geen vlucht naar Pakistan moest halen, was ik daar misschien wel drie weken gebleven. De busreis was al een heel avontuur. Ik speelde twister met tientallen Nepalezen in een overvolle bus op kronkelende bergweggetjes. Ik heb me zodanig in zoveel posities gewurmd dat ik me afvroeg hoe Claire voor elk weekend het klaarspeelde haar lading lovelady pads te vervoeren naar Kathmandu. De eindbestemming was adembenemend. Fonkelende rijstterrassen vormden een grootste trap naar een vallei die omringd werd door de Himalaya. Kinderen wandelden in hun uniformpjes naar huis. Auto’s en bussen toeteren vlak voor elke bocht een heel orkest. Ik vroeg aan een vrouw in haar standje met koekjes, drank en andere gefabriceerde producten die ze niet in de velden kunnen plekken de weg naar de Hasera Farm. „Volg deze weg voor vijf minuten. Er is maar een weg,” vertelde de enige persoon die Engels kon. Ik vroeg me af wat vijf minuten betekende -want tijd is niet zo gedetermineerd als  in de West-Europese wereld- en begon te wandelen. Het waren echt vijf minuten voor ik een bord aantref met „Hasera Permaculture Design Course”. Ik keek op, naar rechts, en zag drie vrouwen naar mij staren. Ik vond een trapje naar boven en volgde deze vrouwen naar het erf voor de grote, witte boerderij en maakte kennis met Mitu, met haar stralende glimlach en haar vlezige omtrek duidelijk een dochter van Moeder Aarde, en een van haar tweelingzonen. 

„Welkom in mijn huis,” begroette ze. „Ik verwachtte je. Waar is Claire?”

Klik hier voor het vervolg.

Gewapend met Pen en Microfoon

Afgelopen woensdag vond in Brussel het forum van CAWN ("Central American Woman Network", een NGO in London dat vrouwenrechten in Centraal-Amerika aankaart) plaats als afronding van een project van 3 jaar in samenwerking met Frauensolidarität/Women's Solidarity (van Vienna, Austria). Zij onderzochten hoe media gebruikt konden worden als middel van sociale ontwikkeling, vooral in de context van vrouwenrechten. Ik woonde zelf ook de workshops en lezingen bij waarover ze vertelden hoe TAMWA (Tanzanian Media Women's Association) via hun netwerk mainstream media beïnvloeden met goed georganiseerde campagnes rond mensenrechten. Een radiopresentatrice deelde haar ervaringen met het opzetten van een community radio voor vrouwen. In deze blog zal ik een klein beetje meer vertellen over hoe Socio-Drama's met behulp van participatie van "slachtoffers" zelf het beeld van vrouwen wordt veranderd.

"Yo Soy Betty, la fea"
source: Internet

Telenovela's in Centraal-Amerika
Wie aan films en televisie uit Latijns-Amerika denkt, zal heel snel aan het telenovela genre drenken. Een telenovela is zoals een soapopera, maar verloopt na een kort termijn. Meestal een jaar. In Vlaanderen denken we aan televisiefenomeen Sarah, dat de carrière van Veerle Baetens (winnares European film award for best actrice 2014) gelanceerd heeft. In feite is Sarah gebaseerd op het Amerikaanse Ugly Betty, dat gebaseerd is op de Colombiaanse telenovela "Yo soy Betty, la fea", wat "Ik ben Betty, de lelijke" betekent. Puntos de Encuentro, een feministische NGO uit Nicaragua, zag daarin een manier om televisie te gebruiken om sociale problematiek aan de kaak te stellen.

Nicaragua, het land van "schoonheidskoninginnen, macho's en straatkinderen"
Nicaragua, dat ten noorden van Costa Rica en ten zuiden van Honduras ligt, mag wel een paradijs klinken in vele oren van toeristen op zoek naar schattige, koloniale kerkjes en palmbomen, voor vele bewoners is het een nachtmerries. Het is een van de armste landen in Latijns-Amerika en lijdt onder een rechts beleid. Tijdens de Sandista regering zijn enkele zeer conservatieve maatregelen ingenomen, zoals o.a. het verbod op abortus. 

If you google "Nicaragua" 

Zoals in vele andere Latijns-Amerikaanse landen is er veel "machismo". Wanneer een vriendin en ik zelf in Honduras rondwandelen, vertragen mannen hun auto en klakken met hun tong naar ons. Volgens Carolina Acosta-Alzura (International Journal of Cultural Studies, 2010) kan je machismo zien als een combinatie van seksisme en patriarchaat dat het geloof aansterkt dat mannen beter zijn vrouwen en daarom een grotere rol in de publieke wereld zouden moeten spelen, en vrouwen eerder een ondersteunende rol in huis zou moeten zijn. 

Woman as agent, not as subject
Puntos de Encuentro besloten om een soort van "School for Women in Television and Film" te maken waarin ze enthousiastelingen trainende om socio-drama's te maken. Ze werken samen met vele andere vrouwenorganisaties, die in deze machistische cultuur zeer hard gediscrimineerd en bedreigd worden en delen elkaars ervaringen, die ze in concepten voor scripts uitgieten. Door deze participatie raken deze verhalen de realiteit meer en geraken de "slachtoffers" ook zelf betrokken. De bedoeling van Puntos is om vrouwen en mannen taboe's te laten doorbreken en te praten over geweld, homoseksualiteit, seksuele exploitatie, abortus... en tegelijk ook het publiek meer kritisch te maken over wie echt verantwoordelijk is... Daarbij willen ze ook het machismo aanvechten, dat ook de wereld van televisie domineert. Ze willen vrouwen niet alleen als slachtoffers, als "subjects" behandelen, maar als de agenten in hun eigen verhaal. 

Tegen de Stroming Na hun eerste ervaring met "Sexto Sentido" draaiden ze in 2011 "Contra Corriente" wat "Tegen de Stroming" betekent. Ze laten prostituees, homoseksuelen, transgenders, vrouwen mishandeld door hun echtgenoot, slachtoffers van verkrachtingen... in hun episodes opdraven. 

Puntos organiseert ook educatieve campagnes waarbij de acteurs scholen bezoeken en praten over de thematiek in de televisie. Ze blijven realistisch dat dit niet voor grootste culturele veranderingen zal zorgen, maar het is al een aanzet. Taboe's, stereotypen en stilten worden doorbroken. Bovendien mag je niet de macht van televisie niet onderschatten, zeker in een wereld waarin media een alsmaar grotere macht wordt. 
Puntos organiseert ook educatieve campagnes waarbij de acteurs scholen bezoeken en praten over de thematiek in de televisie. Ze blijven realistisch dat dit niet voor grootste culturele veranderingen zal zorgen, maar het is al een aanzet. Taboe's, stereotypen en stilten worden doorbroken. Bovendien mag je niet de macht van televisie niet onderschatten, zeker in een wereld waarin media een alsmaar grotere macht wordt. 

-----

Bron: CAWN Forum, 14 Mei 2014, Brussels + CAWN Briefing Paper: May 2014
Wil je meer weten over deze studie, bezoek dan hun blog: Womens Rights and the Media
In een van mijn volgende blogs zal ik ook over "The Fourth World Conference on Women" in Bejing (1995) schrijven, dat ook in deze studie naar voren komt. 

drie creatieve vrouwen, een huis

Over enkele dagen wonen mijn nicht, haar 1,5jarig engeltje en ik samen. We weten nog niet hoe lang, maar ik kijk er al enorm naar uit. Terwijl de jongste "woman in tha house" zal opfleuren met haar nieuwste woordjes en haar fluitgezang (sinds wanneer kunnen peuters fluiten?), hoop ik mijn passie voor reizen en film nog meer naar het professionele te brengen. Ook mijn nicht heeft een zeer creatieve periode, die ik volop aanmoedig. Haar droom is om in Lier ook een koffiebar/vintagekledingzaak/fotografiestudio te openen. Ja, net zoals zij is ze ook een slashie. Intussen is ze ook een blog gestart over haar interesses: fotografie, gezondheid, lifestyle en mode. 

Ze wil het mooiste uit elke vrouw (en man) halen, door hen met raad bij te staan hoe zij zich het beste kunnen kleden, wat kunnen eten... maar ze vergeet ook zeker niet dat jezelf verwennen ook het allerbeste naar je boven haalt. Zelf geeft mijn nicht toe dat ze zich goed in Italië heeft laten verwennen, zoals die schrijfster van "eat, pray, love", of Julia Roberts in de gelijknamige film. Zeker in deze tijd vergeten we soms wel eens tijd voor ons zelf te maken, is het belangrijk om tijd te maken om ons te verwennen. 

Daarom maakt ze deze blog zo dat het helemaal over jou gaat! 

http://letstalkaboutyouand.blogspot.be

Deze week legt ze uit dat uit "al die vrouwen die hier op aarde rondlopen, we 7 verschillend lichaamstypes kunnen onderscheiden... Wanneer je weet onder welk lichaamstype jij valt, kan je je leren kleden naar jouw lichaamstype en zo haal jij het beste uit jouw lichaam naar voren!" 

De klauwen van de "Wolf of Wall Street

Pas te laat las ik dat twee soorten mensen niet naar het nieuwe stuk van Marty Scorsese mogen zien: 1) diegenen die hopen meer te leren over de wereld van de beurs, en 2) moralisten. Ook al herkende de filmliefhebber een parel in deze diepe zee, toch lag een diepere knoop in mijn maag. Lust, drugs, hebzucht, manipulatie, decadent gedrag, bedriegen en zelfs "misogynie" (van hoeren tot vrouwelijke werknemers die hun hoofd laten scheren voor een borstvergroting), worden immers allemaal verheerlijkt, en Jordan Belfort wordt als een valse, soms zelfs komische, Robin Hood gezien die de rijken berooft (en het dan allemaal aan hoeren, drugs en andere speeltjes verkwist). In alle stilte verliet ik de zaal. Terwijl mijn moeder enthousiast verhaalde hoe grappig Leonardo Dicaprio onder invloed van zware pillen helemaal verlamd naar zijn luxewagen kruipt/rolt/wat dan ook, voelde ik de verontwaardiging aan mij knagen. Ik was niet boos op Marty, maar wel op deze wereld waarin hebzucht en decadent gedrag maatstaven lijken te zijn van succes. Ik wou die avond op mijn blog schrijven waarom de Wolf zo "disgusting good" was, maar ik liet het verhaal berusten. Toch... twee weken later zitten de klauwen van dit beest nog in mijn bewustzijn. Scorsese heeft toch iets geraakt. 

Waarom kan dit bacchanaal als kritiek gezien worden op de consumptiemaatschappij? 

Deze film verhaalt de opgang, en vooral de ondergang, van Jordan Belford, die miljoenen dollars verdienden door rijke mensen in de beurswereld te bedriegen. Of zoiets. Hoe hij dat doet, is niet belangrijk, maar het feit waarom hij dat wel doet, biedt een spiegel aan de kritische kijker. "More, more, more is not enough" is de passende tagline bij de hebzucht die als een rode draad door alle decadente scènes kronkelt. Als een ware afstammeling van Baccchus slikt Jordan Belford (trouwens subliem vertolkt door Leo) alle medicijnen in die je kan bedenken. Het korte gesprek met "tante Emma" in London benadrukt hoe verslaafd Jordan is aan consumptie. 

Misschien lachen we met zijn hebzucht, omdat zijn weelde en rijkdom zo ver van onze bed ligt, maar dan vraag ik mezelf af -als ik alles kon hebben- ik ook alles zou hebben. In deze wereld, deze maatschappij, deze wereld, lijkt alles om "hebben" te draaien. 

Ik geloof dat in elke persoon zowel een beleefde, rustige Apollo zit, de lichte zonnegod die rustig van de natuur kan genieten, of gedichten schrijft, maar ik denk dat de duistere, hebzuchtige, drinkende Bacchus ook een deel van ons is. Ik heb het gevoel, dat net zoals de kloof tussen arm en rijk, de kloof tussen Bacchus en Apollo groter wordt, en dat mensen ofwel aanhangers worden van Bacchus of van Apollo, en daarbij vergeten dat oorspronkelijk we allemaal deze beide goden (en andere goden) aanbaden. 

Daarom is Scorsese een uitmuntende regisseur

"Als een regisseur een boodschap of een emotie teweeg wil brengen, en daarin slaagt, dan is hij een goede regisseur (en als je als kijker begrijpt of de regisseur wil ontroeren, provoceren, taboe's wil doorbreken, commercieel succes wil boeken..., dan kan je goede filmjury zijn), " heb ik een filmjournalist horen zeggen. Aangezien ik voel dat Marty zowel mensen wou doen nadenken over de hebzucht in de American Dream, als mensen een goede avond wou bezorgen, mag hij zich zeker een goede regisseur noemen. 

Afgelopen herfst heb ik stage gelopen bij het Film Fest Gent. Het thema was Martin Scorsese, wat ervoor zorgde dat ik veel over hem heb geleerd. Aangezien hij als kind priester wou worden, en in New York woonde, spelen christelijk-religieuze thema's als bekering en deze stad een rol in zijn meeste films. Hij had zijn eigen fetisj acteurs, vroeger Robert deNiro, nu Leonardo Dicaprio. Ik geloof niet dat Marty en Leo hebzucht glamoriseren, maar juist het willen ontkrachten door alle decadentie en arrogantie op ons te laten overstromen in een roller coaster van 3uur dat deze situatie normaal begint te lijken, totdat de titels verschijnen, en je aan je man probeert uit te leggen waarover de film gaat, zoals mijn moeder. 

Bevat deze film eigenlijk misogynie ?  

Eerlijk gezegd hield ik niet van Naomi, het personage van Margot Robbie, dat een kartonnen figuur leek dat een of ander object was dat onze valse Robin Hood wou hebben, "omdat ze zo verslavingwekkend mooi is". Ook de vrouwelijke werknemer die haar haren liet afscheren voor een borstvergroting, of de talloze hoeren... waren geen heldinnen om over naar huis te schrijven, zeker niet als daar kleine meisjes bij de brievenbussen wachten. Tot... Margot Robbie meer en meer bewees waarom Scorsese haar niet alleen voor de looks heeft gekozen. Deze blonde Marianne riep luidop tegen Jordan Belfort wat ik dacht, maar niet luidop in de cinema wou zeggen. Eerlijk gezegd hield ik van haar spelletje waarin ze Jordan met seks probeerde te manipuleren (wat me aan uitdrukking van Cersei Lannister van GOT doet denken. Tears aren't a woman's only weapon. The best one's between your legs.) Dit lijkt ook beetje seksistisch, maar ik hou van een vrouw die bepaalt wie met haar slaapt, en wie niet. Dat getuigt van sterk zelfbeeld, en grote bewustzijn over welke krachten van leven en dood in haar lichaam huizen. Helaas voor haar had zij niet gerekend op de "teddybeer met de speciale ogen". De meester versla je niet snel in zijn eigen domein. 

Laat alsjeblieft een reactie achter wat jullie vinden van de beschrijving van vrouwen in deze film, en of jullie akkoord gaan met "de wapens van Naomi en Cersei". 

Treinen in de duisternis

Elke werkdag, en soms ook op een zondag, reis ik met de trein naar mijn werk. In de eerste weken van mijn werk was deze reis, zowel innerlijk als fysiek, een kwelling, maar na een tijd wordt het meer een meditatieve moment van de dag, en leer je alle prikkels van buitenaf afsluiten door je ogen te sluiten. Zelfs in zeer gewone momenten kan je iets moois terugvinden. 's Ochtends rijden we de duisternis uit, en staar ik vaak vol bewondering naar de donzige blauwe mist boven de groene Vlaamse velden. 's Avonds begroeten de sterren, en zoals vandaag de volle maan, mij, als ik in de nacht aankom. We rijden in cirkels, maar toch bollen we vooruit. Dat is zojuist het mooie aan het leven.

bron: metrotime.be

Deze ochtend in de krant

In België kunnen reizigers in het station een gratis krantje vinden, dat de metro noemde. Vandaag meldde de krant dat zelfdoding bij vrouwen alarmerend hoog is. Elke dag beroven drie Vlamingen zich van hun leven, en het cijfer bij de vrouwen is zelfs het hoogste in de Europese unie. Het is 150% van het Europees gemiddelde. De cijfers dateren van 2011, en toen verkeerden we "allemaal in de economische crisis". Volgens een studie is er een correlatie tussen werkloosheid en zelfdoding. Redenen zijn niet bekend, maar "men" veronderstelt dat door de feiten dat meer vrouwen een job hebben en een hogere levensverwachting hebben deze cijfers hoger liggen. Het verschil met andere Europese landen is dat wij niet meer depressief zijn, maar eerder te bang zijn om hulp op tijd te zoeken. Ik vind dit wel intrigerend. Ik geloof dat vele mensen zich de zin van hun leven afvragen, en zich eens een keer tot vaak aan een afrond stonden en in de duisternis gaapten. Ook ik heb het vaak moeilijk, zeker als ik lees wat Syrië meemaakt, of wat in de kopermijnen van Congo gebeuren, en dat in combinatie met minder succes op vlak van werk, relaties... maken sommige afgronden meer bereikbaar.

the television talks
full of eyes
the spirits of sight
and now I am so afraid
I am seeing things
I am hearing things
I don't know who I am
(...)
I gassed the Jews, I killed the Kurds, I bombed the Arabs, I fucked small children while they begged for mercy, the killing fields are mine (...) 

Toch ben ik -laten we zeggen- te bang en tegelijk te nieuwsgierig naar het leven, en de toekomst. Hoop en geloof zijn als heldere sterren in deze nachten voor mij.

Dit heb ik ooit ook gelezen
In Praag bracht een van de andere studenten me in contact met het werk van de Britse toneelschrijfster Sarah Kane. Het flinterdunne boekje "4.48 Psychosis" neemt ons mee in het hoofd van Kane, waarin ze ons aan de hand van prachtige, krachtige zinnen haar depressie laat begrijpen, en waarin ze onder andere haar angst voor zelfdoding, maar ook de drang naar het einde van haar chronische droevigheid bestudeert.

I am sad
I feel that the future is hopeless and that things cannot improve
I am a complete failure as a person
I am guilty, I am being punished
I would like to kill myself

Dit was haar laatste werk. Ze stierf in het ziekenhuis, waarin ze was opgenomen aan een overdosis medicatie, door zich aan schoenveters op te hangen.

-Have you made any plans? 
-Take an overdose, slash my wrists then hang myself.
- All those things together?
(...)
-It wouldn't work. You'd start to feel sleepy from the overdose and wouldn't have the energy to cut your wrists.

Anna Karenina en andere onsterfelijke vrouwen
Ook deze vrouw, gecreëerd door de Russische schrijver Tolstoy, gooide zichzelf onder een trein, om zich van al "haar kwellingen" te verlossen. Wat zijn haar kwellingen? Was het liefdesverdriet? Of was het de maatschappij? In het krantenartikel wordt "dat meer vrouwen een job krijgen" als reden wordt aangehaald. Zelf ben ik van mening dat meer vrouwen een job doen die niet met hun natuur, dromen en al hun andere rollen past. Terwijl vrouwen vroeger hun eigen baas in het huishouden waren, worden ze meer robotten van een samenleving, die eigenlijk voor de mens zou zijn, maar ik voel dat de mens zich juist moet aanpassen aan de samenleving.

Heerlijke nieuwe wereld

Enkele nota's uit mijn notaboek, waarin ik ideeën, lessen... bewaar,
zowel over dromerige filosofie als rauwe filmtechnologie.

Na een dagje werk, waarin ik mijzelf gelukkig niet als een robot zie, maar als deel van mijn slashie levenswijze-en stijl, ga ik zelf weg van de treinsporen, als ik 50 minuten op de volgende trein moet wachten, omdat ik een slechte verbinding naar huis heb. In een café begon een oude tooghanger tegen mij te praten over politiek, over waarin de maatschappij aan het evolueren was, hoe de computer en individualisme de wereld naar verdoemenis leidt. Ik vond het interessant naar hem te luisteren, want ik begreep zijn standpunt, maar ik herinnerde hem ook dat er zeer goede dingen gebeuren. "Ja, dat is waar, juffrouw, maar deze worden nooit vernoemd." "Maar, ze bestaan wel." "Nee, het feit dat de media alleen maar over slecht nieuws schrijft "omdat mensen van sensationeel nieuws houden", bewijst al hoe grote sadisten we zijn." Hij zei dat ik "Heerlijke nieuwe wereld" van Gustaf Walraef moet lezen, waarin ook het vraagstuk wordt gesteld of de mens de samenleving moet dienen, of de samenleving de mens moet dienen. Volgens de tooghanger en Gustaf gebeurt helaas hetzelfde, waardoor de mens zichzelf verliezen.

De cirkel is bijna rond
Het is een heldere nacht. Ik neem de trein naar huis, en staar naar de volle maan vannacht. Elke dag, elke cirkel, is anders, maar ik geloof dat elke persoon, vrouw of man, ook zijn eigen innerlijke demonen heeft. Sarah Kane schreef dat "angst haar van treinsporen weghoudt", maar voor mij zijn het de sterren, en het idee dat morgen een nieuwe maan zal gemaakt worden.  Daarna neem ik "Nature" van Ralp Waldo Emerson uit mijn handtas, en lees waarom schoonheid, natuur en de wereld in een adem genoemd kunnen worden. Misschien meoeten we minder boeken van Gustaf lezen, en meer van Waldo. Je kan immers een treinreis als een kwelling zien, of juist als een moment om goede boeken te lezen, of eventjes te rusten en te bezinnen. Uiteindelijk kies je of je overdag of 's nachts slaapt.

---------------------------------------------------------------------------------------------------

Noot: alle cursieve tekst komt uit het boek "4.48 Psychosis" van Sarah Kane.

Song of Silence

Today I was reading about "SHIRDAKS", textile with symbols from nature, from KIRGIZIA. These symbols, stories... are called "the song of silence", because the women from Kirgiza don't need words, just their craft, to transfer stories to the next generation. 

This article inspires me to visit them one day, in the mountains, and "listen" to their songs. Central-Asia seems so interesting, and remote, and beautiful, and full of silence, which I sometimes miss in busy cities (and Flanders is 1 big city). (but I don't need to visit it soon; I like my new job haha)

They are very connected with nature... but I frown my eyebrows when I read a Dutch women exports this to Europe (and beyond). I think there is some ecological footprint in their craft... but I guess I should shut up, because I also leave some footprints by traveling. 

 I like their motive of the circle, with crosses, referring to the wind directions, but the circle referring to the fact you're always home, because wherever you go, you'll always bring yourself... and I think this idea suits nomads like them. Or other travelers, and explorers... or in fact everyone... who is connected.

Source & pictures: http://birgittadevos.nl/portfolio-item/verhalen-in-vilt