From Apple Computer to Apple Tree

(c) wendiertje89 on Instagram
Fall in East-Germany, 2014

 Dreaming as reply to the Fall in the World

Winter is Coming. It's one of the most popular and known quotes from the series Game of Thrones. It means that dark times are coming, but it also means that we are in fall, the time between summer and winter, when things start to change. Trees start to loose their leaves, the birds fly to other regions and the temperature starts to decrease. In this period we pluck the fruits of our hard work in the previous seasons and keep it in a dry place, so we can survive the cold, dead winter. People who look further, see the spring after this dead period, and start to plant fruit trees and spread seeds from spinach, salads, parsley and even carrots, because fall is also the period when you can change a lot of things. 

My brother and I are very aware of the crisis, the winter, the dark times, that are coming to us, or in fact, already started. There is a big fall in the world. In two meanings of the world.  The Patriarchal capitalism is spreading as a disease over whole the world, polluting the grounds, the water, the air and the human mind. The violence against women and foreigners increased, biotechnology changed the genetics of seeds and plants so engineers control who has access to food and who not, we are working for money that does not exist, because the banks are speculating with it... etc. I believe the only way to solve many problems is when people have access to small pieces of ground and can grow their own food, as I said in the previous blog about "the future of food". That is why my brother and I decided to do something with the ground that we hearted from our grandparents. We want to create a safe haven, that gives us food, that frees us and our beloved ones from the capitalist patriarchy that makes from us slaves of our own wage, that let us be in contact with nature and let us be in control of our own life. We started to dream... as a reply to the fall in the world. 

Planning with Permaculture Design
Last Summer I participated in the permaculture design course from Regreen ecocenter in Greece. These were two of the most interesting weeks in my life, because apart from the knowledge I also got some skills and tools to achieve my dreams: my mind and my hands became different in my eyes. 
Together with my brother we made a map of our ground and started to draw. We decided to have a greenhouse (without warming elements), but also a place with a self made contain and picknick tables. We also made different phases, to give us enough time. We hoped that in the summer and fall of 2016 we would be 30% self-sustainable. We think it's important to have a part-time job, to pay taxes, medical care etc... but we also think we can save a lot of money by providing ourselves with vegetables, fruits and eggs. 

I have to admit that I feel guilty that I spend too much time with my apple computer. Technology is promoted as progress, something that should make everything goes faster, but instead of creating more time for ourselves, I've the feeling I've not enough time. Nothing can go fast enough. By going back to the nature, and planting apple trees and other seeds, I hope to find again a balance with myself and the world, find more time for myself and can feel really happy and satisfied with what I am doing. Being self-sustainable is not only about being in control of your food, but also in control of your mind. I know that my mind is still a slave of all the ruling dogma's of the patriarchy. 

Maybe that's also why I am so interested for ecofeminism. It is a political answer on racism, sexism, class exploitation and environmental destruction, that not only maps the problems (all the roots of the bad things happening in the world are in patriarchy according to ecofeminists), but also provides the solutions: subsistence. 

(c) The Ecologist

Acting, because actions tell more than words

Since the end of June our garden started to change. We bought 3 chickens. We built a picknick table and a terrace where we hope to celebrate nice evening gatherings with friends. We made a greenhouse where we planted seeds for vegetables for next spring - and I love writing about it and sharing it with Facebook, because it makes me proud that I am doing these things for myself, for the world and for nature.

Today my brother, his friend and I planted also 18 fruit trees: mulberries, apricots, pears, apples, cherries and nuts will be hopefully the main ingredients of our diet. Soon I will plant some flowers (like narcissus) and herbs that belong to guilds of plants protecting trees against diseases and insects and/or making the soil more fertile, but according to a garden architect our soil is perfect for fruit trees, so we will focus on plants that will fight against the pests and diseases. In the next months I will give a list of the guilt of plants we used, what kind of problems we (hopefully not) faced and the solutions we (hopefully) found. 

 Celebrating, as the 4th and most important phase of Dragon Dreaming. 
That's for later, but the feeling that I am doing something good feels already as a nice celebration for the soul. 

Bloed Taboe in Kathmandhu, deel 1

Claire Lin en haar ladies
(c) Wendy Wuyts

Onlangs las ik een anekdote dat je jouw beste vriendinnen herkent aan het feit dat je alleen met hen over je periode kan praten. Deze anekdote weerspiegelt hoe taboe een gesprek over menstruatie is, zelfs in de Westerse wereld, terwijl het een zeer natuurlijk proces is dat het leven en de emoties van de helft van de wereldbevolking bepaalt. Claire Lin uit Taiwan neemt geen blad voor de mond wanneer ze over haar maandelijkse belevenis vertelt. Ze vertrouwde me toe dat ze vroeger pijnstillers slikte en zich zeer miezerig voelde. Haar vriend bracht haar altijd warme chocomelk. Hij wees haar tijdens hun bezoek aan Auroraville, het reusachtige eco-village in Zuid-Indië, op katoenen inlegkruisjes. Ze bande de plastiek uit haar maandelijkse cyclus en voelt zich zelfs zeer comfortabel. Ze bracht het idee zelfs naar Nepal, waar ze tijdens eerdere reizen geschokt was door de taboe en ongezonde gewoontes die heersen over ons maandelijks bloed. 

Bron: Google search "farmer's market kathmandu 1905"

Zelf maakte ik kennis met Claire op de Farmer’s Market 1905 in Kathmandu (Nepal). Op de farmer’s market verzamelen verkopers van organische voeding en andere producten. Zowel Nepalezen van de hogere en middenklasse als expats en toeristen zakken op zaterdag en zondag af om van de groene atmosfeer te genieten. Mijn Nepalese vriendin, een oude studiegenoot, wees me op het standje van Claire en vertrouwde me toe dat ze haar inlegkruisjes al enkele maanden gebruikt. „Ze zijn gezond en zo comfortabel dat ik wil dat ik altijd mijn periode heb.” Ik was eerst een beetje cynisch. Ik vroeg me af of het lekgevaar niet groter werd. Alsof mijn vriendin mijn gedachten kon lezen, voegde toe dat ze deze alleen in haar lichtere dagen gebruikt. 

Claire merkte ons op en begroette ons met een warme glimlach. Terwijl ze mij de verschillende soorten inlegkruisjes toonde en mijn vragen over lekgevaar, de hygiëne en het wassen beantwoordde, bekroop een warm gevoel mij. Dit leek allemaal te kloppen, zei mijn intuïtie. De verhalenverteller in mij spoorde me aan om voor een uitnodiging aan haar sociale onderneming waar ze de inlegkruisjes maken te bezoeken en meer te leren over LoveLady. Zeer enthousiast gaf Claire Lin me haar contactgegevens. 

Een van de meisjes die mijn pad in Nepal kruiste
(c) Wendy Wuyts

Enkele dagen later vertrok ik op mijn eentje, met mijn camera, lenzen, statief, proper ondergoed en mijn tandenborstel en mijn notaboekje naar een dorpje nabij Dhulikhel, twee uur met de bus van Kathmandhu.  Ik plande om voor een nacht te blijven, maar de omgeving, de figuren die ik ontmoette en de natuur deden mij langer blijven. Als ik geen vlucht naar Pakistan moest halen, was ik daar misschien wel drie weken gebleven. De busreis was al een heel avontuur. Ik speelde twister met tientallen Nepalezen in een overvolle bus op kronkelende bergweggetjes. Ik heb me zodanig in zoveel posities gewurmd dat ik me afvroeg hoe Claire voor elk weekend het klaarspeelde haar lading lovelady pads te vervoeren naar Kathmandu. De eindbestemming was adembenemend. Fonkelende rijstterrassen vormden een grootste trap naar een vallei die omringd werd door de Himalaya. Kinderen wandelden in hun uniformpjes naar huis. Auto’s en bussen toeteren vlak voor elke bocht een heel orkest. Ik vroeg aan een vrouw in haar standje met koekjes, drank en andere gefabriceerde producten die ze niet in de velden kunnen plekken de weg naar de Hasera Farm. „Volg deze weg voor vijf minuten. Er is maar een weg,” vertelde de enige persoon die Engels kon. Ik vroeg me af wat vijf minuten betekende -want tijd is niet zo gedetermineerd als  in de West-Europese wereld- en begon te wandelen. Het waren echt vijf minuten voor ik een bord aantref met „Hasera Permaculture Design Course”. Ik keek op, naar rechts, en zag drie vrouwen naar mij staren. Ik vond een trapje naar boven en volgde deze vrouwen naar het erf voor de grote, witte boerderij en maakte kennis met Mitu, met haar stralende glimlach en haar vlezige omtrek duidelijk een dochter van Moeder Aarde, en een van haar tweelingzonen. 

„Welkom in mijn huis,” begroette ze. „Ik verwachtte je. Waar is Claire?”

Klik hier voor het vervolg.

Trees who look like Old Men

"For me, trees have always been the most penetrating preachers. They are like great, solitary men, like Beethoven and Nietzsche. In their highest boughs the world rustles, their roots rest in infinity; but they do not lose themselves there, they struggle with all the force of their lives for one thing only: to fulfill themselves according to their own laws, to build up their own form, to represent themselves.

(c) Guidance of Stray Souls, Kirsty Mitchell

A tree says: My strength is trust. I know nothing about my fathers, I know nothing about the thousand children that every year spring out of me. I live out the secret of my seed to the very end, and I care for nothing else. I trust that God is in me. I trust that my labor is holy. Out of this trust I live. When we are stricken and cannot bear our lives any longer, then a tree has something to say to us: Be still! Be still! Look at me! Life is not easy, life is not difficult. Those are childish thoughts. Let God speak within you, and your thoughts will grow silent."

I don't need to add anything. Herman Hesse used the perfect words to describe trees.