My European family

After a splendid ‪#‎AnnualCongress2014‬ in Predeal, an instructing‪#‎transitionmeeting‬ in Bucharest and a fruitful ‪#‎1rstlivemeeting‬ in Utrecht... I am in Antwerp, one of my many homes 

‪#‎Home‬ -for me- is any place where you can find a smile, a hug, inspiration,‪#‎friendship‬, yourself... and in the last 13 days I experienced this a lot. EGEA is a family for already 7 years for me. I met amazing people in my own entity and the rest of Europe and always feel home. That's why I feel really happy and proud that I became board member of our family in this new ‪#‎EGEA‬ year. I believe this 8th year in EGEA, with the other Board Members, RCPS and the RA's, is going to let me feel more home than ever 

Before I go to bed after these 13 busy days, I want to say "THANK YOU" to one person especially, who helped and supported me a lot in the last 4 months (and not only me). She is a lovely person, with an amazing personality, who cares a lot. As Secretary and as Board Member '13-'14 she achieved and did great things, and I am really happy to be her successor, her "padawan", and continue the amazing work she was doing. So, Isabella de Rioja, dankuwel - and may EGEA be with you 

I almost added the picture of us during the last evening of the transition meeting (you know which one ;)), but I decided to go for a sunny picture of us chatting and having fun, while we're part of our family.

De Littekens van Afrika

Tijdens mijn reizen in Afrika, maar ook in Antwerp, merk ik vaak op dat sommige Afrikaanse mensen littekens op hun gezicht hebben. Ik herinner me dat ik ooit een gesprek had met een Afrikaan dat je bijvoorbeeld Ghanezen kon herkennen aan een soort van driehoek. Ik heb nooit begrepen waarvoor het stond, of waarom het gebeurde, totdat ik vandaag op een artikel over Joana Choumali stootte.

De Afrikaanse fotograaf Joana Choumali maakte een fotoreportage over de "Hââbre", dat in een van de talen van Burkina Faso zowel "schrijven" als "littekens maken" betekent.

Dit was een eeuwenoude traditie was een soort van paspoort, een soort van teken, dat aangaf bij welke stam ze behoorden, en tot welke stam ze niet behoorden. Ze droegen vroeger niet zoveel kledij.

Nu is deze traditie aan het verdwijnen, omdat sommige stammen kledij dragen waarmee ze zich kunnen distantiëren van andere stammen (kledij kan helaas bijdragen tot dualiteit), omwille van de druk van zowel religie of overheid,  of ok omdat veel Afrikanen meer en meer voor een stedelijke levensstijl gaan. De laatste generatie delen in de fotoreportage hun mening over Hââbre. 

bron: https://www.lensculture.com/articles/joana-choumali-haabre-the-last-generation

VIDEO: Ron Finley - a guerilla gardener in South Central Los Angeles

Ron Finley vertelt op een zeer gepassioneerde en overtuigende wijze zijn verhaal. Hij zag hoe zijn buurt (South Central Los Angeles) onder andere door fast food ketens wordt/werd verziekt. Ook zag hij al die grasperkjes langs de straten die voor niets gebruikt werden. Hij begon overal groenten te planten en mensen aan te moedigen (terug) meer groenten te eten en zelf te kweken in dit stukje niets. Daarnaast geeft tuinieren ook een therapeutische werking op de geest. "Laat de schop jouw wapen van keuze zijn," verklaart hij.

Bron: ronfinley.com

Terug naar Nieuw-Zeeland (5): Whale Rider

Een van mijn lievelingsfilms heb ik enkele jaren geleden in Nieuw-Zeeland op een prachtige zomeravond gezien: "Whale Rider" van Niki Caro uit 2002 gaat over een twaalfjarig Maori meisje, Paikea (met Keisha Castle-Hugles, de jongste actrice genomineerd voor een Oscar, en binnenkort in Game of Thrones),  die een "chief" wil worden van de stam. Haar grootvader Koro gelooft dat deze rol alleen voor jongens weggelegd is.  Er is immers een voorspelling over een afstammeling van de direct patrilineaire lijn van Paikea, "De Walvissenrijder" die op de top van een walvis van Hawaiki kwam en hun stam in Nieuw-Zeeland stichtte. Deze afstammeling zou de stam terug naar goede tijden leiden.

Deze film gaat onder andere over familie. Haar moeder en haar tweelingbroer zijn in het kraambed overleden. Haar vader is een artistieke carrière in het buitenland begonnen. Zij wordt vooral door haar grootouders en haar nonkel opgevoed. Paikea houdt vooral van haar grootvader, maar hij is niet zo goed in de uitdrukking.

Daardoor krijgt het verhaal ook een lading van genderconflict. Het meisje wordt onder andere "bossy" genoemd, terwijl als ze een jongen was juist pienter gevonden zou worden. Zij is zeer hard geïnteresseerd voor traditionele liederen en dansen, maar wordt nauwelijks door haar grootvader, zelf een respectable chief, aangemoedigd. Haar vader keert terug en wil haar meenemen naar Duitsland, maar zij kan het niet verdragen om weg te gaan. Het lijkt alsof de zee en de walvis haar terug roepen. Intussen heeft de grootvader de jongens opgeroepen om aan een training tot chief te beginnen, waarbij ze onder andere leren om met een taiaha (een vechtstok) te vechten. Zij is echter niet welkom. Een sprookje, zoals dat van Mulan, ontplooit zich uit dit drama.

De metafoor van de oceaan komt overal terug. Het is volgens mij niet toevallig dat de shots van de bevalling, wanneer kleine Paikea uit de baarmoeder komt, samenvallen met shots van de oceaan, dat in het wereldbeeld van de Maori ook als de baarmoeder van al het leven wordt gezien.  Deze film gaat ook daarom over de relatie tussen mens en natuur, dat uit compassie en respect bestaat, of zoals ik al schreef... deze film gaat over familie, in enge en brede zin.

Terug naar Nieuw-Zeeland (4): De bomen, de hemel, de aarde en de oceaan

bron: http://www.auahikore.org.nz/resources/download

In vele culturen -en de traditionele Maori cultuur vormt daar geen uitzondering op- gelooft men dat alles in de wereld met elkaar verbonden is. Deze hele connectie wordt in de Maori uitgelegd in tatai (genealogie) en korero (verhalen), of de whakapapa. 

Aan de hand van whakapapa leggen oude mensen aan kinderen uit hoe alles met elkaar verbonden is, zodat het kind later haar of zijn weg en haar of zijn plaats in het woud of de wereld kan vinden. 

Familie komt ook voor in de mythologie van de Maori. In hun scheppingsverhaal kwamen Moeder Aarde en Vader Hemel samen en kregen zeventig kinderen, die elks een god van een bepaald domein van de natuurlijke wereld werd. De hele natuur, de hele kosmos, is dus een bonte familie. 

Bomen als verbinding tussen aarde en hemel
Whakapa legt de connectie tussen de mens en de rest van de natuurlijke wereld uit. Vele verhalen -of korero- zijn mythen, maar hebben ook een praktische kant, want de whakapapa geeft aan verdwaalde meisjes zoals ik destijds alle kennis over de natuur, en hoe ze het kunnen gebruiken, zowel spiritueel als fysisch. 
De bomen, de lucht en de sterren, de bergen, en veel meer, zijn de ultieme leerkrachten over het leven. Biologie is meer dan een encyclopedie van plantennamen, maar bevat filosofische lessen. Zelfs de Oud- Grieken wisten dit. Biologie komt van bios en logos, wat wijsheid van het leven betekent.
De allereerste les wordt gegeven door Tane, de voorvader van de bomen, en de schepper van de mensheid. In den beginne scheidde hij Moeder Aarde van de Hemel waardoor hij licht in de wereld bracht. Hij is daardoor de inspiratie voor vele Maori. Hij is een model voor mannelijkheid en actie in de wereld. De bomen werden gezien als de pilaren tussen deze twee realiteiten, met hun hoofd in de wolken en hun voeten diep geworteld in de aarde.

Met het hoofd in de wolken
Het menselijk leven en de kennis zouden hun oorsprong kennen in de realiteit van Ranginui, of Vader Hemel. Volgens de traditie klom Tane in een citadel in de hoogste van de twaalf hemelen. Hij vond daar drie emmers van kennis, die van kennis, die van het onbekende, en die van kennis die mensen nog steeds zoeken. 
Naast deze goddelijke levenskracht verkreeg hij ook het menselijke aspect, en beide krachten plantte hij in Hineahuone, de eerste vrouw. Zij gaf geboorte aan de mens, die een menselijke en spirituele natuur heeft.

Een andere bewoner van de hemel is de maan, dat geassocieerd wordt met de vrouwen en de menstruele cyclus. De Maori zagen ook de cyclus van de maan als het opnemen en het sluiten van een poort waarlangs geesten vertrokken naar de oorsprong van het leven.
De Maori observeerden de sterrenhemels, omdat ze aan de hand van de sterren de tijd en de seizoenen berekenden. Daarnaast navigeerden ze de oceaan aan de hand van de sterren. Ook geloofden ze da de sterren de zielen van hun gestorven voorouders huisden. Tijdens nieuwjaar -of Matariki- dachten ze aan hun gestorven voorouders en maakten vliegers en lieten deze gaan zodat ze de sterren kunnen raken. 

Geworteld in de aarde
Aan de andere kant van de bomen heb je Moeder Aarde. Zij is het land, of de moeder die aan alle dingen op aarde geboorte geeft. Ze wordt gezien als de geboorteplaats van alle dingen en als de plaats naar waar alles terugkeert.
Volgens enkele scheppingsverhalen verscheen Moeder Aarde vanonder het water. Daarna gaf zij geboorte aan al het leven en voedt hen. Mensen worden geboren in de baarmoeder van Moeder Aarde, en keren daar terug na de dood. Zoals de wereld geboren is uit Moeder Aarde, zo worden kinderen geboren uit vrouwen. Het Maori woord voor land, whenua, betekent ook placenta. 
Dus al het leven is geboren uit de zee. De landen boven water zijn als placentaʼs.

De zee als oorsprong
De wereld is onstabiel aangezien het vooral uit de oceaan bestaat. De Maori en andere Polyneisische volkeren zijn eilandbewoners, en daarom neemt de oceaan een grote rol in hun wereldbeeld. In sommige tradities worden de diepten van de oceaan gezien als de oorsprong en de bron van het leven. Zelfs de aarde komt uit de oceaan, en keert terug naar de oceaan. Geologen en geografen zouden dit subductie noemen, maar de Maori zien het als geboorte en creatie.

De zoektocht van een persoon naar zichzelf, zijn waarden en principes wordt door de maori vergeleken met een kano reis op zoek naar land.

De oceaan is ook de scheiding tussen de fysische wereld en Hawaiiki. De Maori geloven dat ze afstammen van Kupe, een van de grootste ontdekkingsreizigers aller tijden. Hij kwam van Hawaiiki, het land van de voorouders, van de maori, van waar alle geesten komen, en naar waar ze ook terugkeren. 

Zelf stond ik enkele jaren geleden staarde ik op Cape Reinga naar de speciale stroming waar de Tasmaanse Zee en de Stille Oceaan elkaar ontmoeten. De Maori beschouwen de Tasmaanse Zee als mannelijk en de Oceaan als vrouwelijk. Daar waar liefde is, daar is leven, maar ook dood. De doden rezen over het land naar Cape Reinga en daalden via een pohutukawa boom naar de onderwereld af... terug naar Hawaiki, de oorsprong van de Maori. 

Deze mythologie komt ook terug voor in de prachtige film "Whale Rider" van Niki Caro, dat ik in een volgende blog zal belichten. Ik heb het in Nieuw-Zeeland voor de eerste keer gezien, en vandaag een tweede keer gezien, en ben nog steeds vertederd door dit sprookje over een Maori meisje en haar grootvader. 

The Religion of Traveling, pt 3: Beauty & the Dead Sea Beast

For 3 full days and 4 nights, my friend and I were couchsurfing in Ein Gedi Kibbutz, which is one botanical garden. The atmosphere is totally different than in busy Jerusalem. While the latter is more a heavy Bach symfony, this place is more a Manu Chao song.

People share, know each other (in this small community), walk sometimes barefoot, all look free men, and not bound by religion. It is like living in the free paradise described in the famous book « the beach ». There are giant baobabs everywhere, and there is also some plant. Our host, a very easy-going guy, known by everyone, took us on the first evening already to a small look out point which is built out of respect for a dead friend, and under the stars he let us make music by drumming on some wind catchers. He also taught my friend about aloevera, which is everywhere. « It is almost like garbage in the botanical garden, » our host told her. My friend already took almost a whole plant, and put it in the fridge, because the sap of the plant can cure mosquito bites (which started to occur, when we went more southwards).

One day we visited the Dead Sea. Floating in the lowest place on Earth, is apparently very healthy. We got for free in the spa. No way how we did it. Or maybe a bit. We just ended up on the beach, in fact, not in the real spa, were floating there, and covered ourselves in mud. Everything for eternal youth, I guess?

The day after our host took us to Masada Fort. Very early in the morning my friend and I hiked up via Snake Path (name is because of the shape, not because it is full of snakes ; otherwise I would never take it), when the sun came up, and for many hours we enjoyed the history and archeology. While my friend dived in all the information, I dreamt how I would make an amazing romantic historical epos about the siege by the Romans, which ended when all the Jewish rebels killed themselves and their families, because they rather wanted to be free than slaves. I already decided to take a lot of epic helicopter shots, because the landscape is stunning : The salt, tectonics and the dry climate shaped some amazing features in the rock. Of course I also would work a lot with shadows, being lines of prison, to emphase the Jewish rebells were stuck. Yes, I can see this movie. I only need a good story, about love (maybe forbidden), and oh yes... money.

In the evenings and some mornings we share really interesting conversations with our host. He talks about his experience with the real religious people in Israel. We didn't know the religious people don't pay any taxes, and only pray. They got a lot of money from the government. In Antwerp, we've got also religious Jewish people, and they are quite isolated from the rest of our population. To be honest, I don't know anybody who has friends from that small island in my city. The religious people also don't go to the army, and our host claimed they were maybe the biggest enemy of the state, because they have their own court and rules. Sometimes, I wonder, what is Israel ? Also, in Jerusalem, we, or in fact my friend who read a lot about the coloniation of Israeli's in Palestine territory, had some discussions with our host, and although my friend likes to find strong arguments to make an opinion, I am still confused what to call Israeli, or what not. Jerusalem is totally different than Ein Gedi. In Jerusalem I couldn't relax, in Ein Gedi immediately, to give an example. In Jerusalem you've to dress like a penguin, here in Ein Gedi you can wear just your bikini... still... it is the same state, nation ? It is very interesting to hear stories, opinions... but at the same time so confusing.

On our third day, we went to the nature reserve. We hiked up via water fall to a look-out where we could admire the Dead Sea. My friend and I split up ; she wanted to refresh herself, and wanted to hike faster, while I wanted to take many pictures and footage. In the end, I hitchhiked with a guy, with his jeep full of yellow spots, with his hyperkinetic dog, the Dead Sea Beast I call it, who tried to push me out of the car. Or it seems. The dog was jumping to everything and everyone. When my friend and I were waiting for sunrise above the Dead Sea, and our bus to Eilat in the south, we met him back ; two times. He invited us to spend time on a local beach, but we had to move on. Our time in the Middle East is limited. The dog almost attacked my friend. He is quite a figure. Like our host. Ein Gedi is full of interesting relaxed people, all a bit quirky, but I love it.

I think these 3 days were full of nature, hiking, relaxing and beauty products. My friend and I bought enough mud to become real princesses with shining hair, but maybe it is not a good idea, because in the next days we go to a more « conservative » country. I don't know Jordan is very strict, and we'll have 'female traveler's problems ', but still... we don't know anything about the country, apart from the fact you can find Petra, one of the new World Wonders, there, and the idea it's the heart of the Middle East (neighbours are Syria, Iraq, Saoud Arabia...). We've got an Couchsurfing invitation from someone from Petra. I wonder which song will remind me to these country. 

Just a thought...

I ended once -by accident- in a slum in Accra, Ghana, 
and people were so friendly to show me and other volunteers around. 
They showed me their house.
I was so surprised to see that there was nothing inside. Only a bed. 
No table, or books, or decoration, no paint, no chairs, nothing...
I thought they were poor...
... and I wondered why they don't give these depressive walls some color, to bring sunshine in their life. So... I remarked that "there is not so much to see here..;"
They told us they are not like Westerns decorating their houses with as much as stuff they can buy, because Western people live inside, isolated from each other, 
but these people live outside, in a community. 
They do not need to decorate the inside. Whole their life happens outside.
Their fridge was outside, and was shared by all of the people in that "street" there, 
to keep the soft drinks cold.

Jamestown, Accra, Ghana 2009.
After reading about it, I proposed other volunteers to go there.
I expected to arrive on a idyllic beach, but it was a fisher's town/slum.