Terug naar Nieuw-Zeeland (6): Happy Heaps of Hobbits Hunt (HHHH)

Nieuw-Zeeland staat voor veel mensen bekend als het land waar Lord of the Rings, en The Hobbit is gefilmd. De epische landschappen zijn dankzij de regisseurs voor eeuwig in onze netvliezen, geheugen en dvds in onze kasten gebeiteld. Wie de films heeft gezien noch de boeken van Tolkien heeft gelezen, kent toch het verhaal van de hobbit Frodo die een ring moet vernietigen in de vuren van Mt Doom in Mordor om de boze tovenaar Sauron te verslaan. Hobbits zijn een inventie van de auteur. Ze zijn klein, blootvoets, hebben krullend haar, houden van drinken en feesten, en wonen in groene heuvels. Zowel in de hobbit als Lord of the Rings is er een prominente rol weggelegd voor Gandalf, een goede tovenaar. Dan heb je ook nog Gollem, een gedrocht dat misschien het meest gedenkwaardige creatuur van de hele wereld van Tolkien is. 
De figuren reizen door landschappen zoals Rivendel, Lothorien, Mordor en de Gouw (in die laatste plek wonen de hobbits).

Ik zou meteen tekenen als ik aan de opnames van “de hobbit” kon meewerken, die op dat moment bezig waren in Nieuw-Zeeland. Ik deelde de wens ook met Bae, mijn nieuwe Koreaans maatje, in een koffiebar in Auckland: “Ik hoop stiekem dat we al liftend het noord-eiland verkennen, en dan opgepikt worden door Orlando Bloom. Ik heb ergens gelezen dat Legolas ook een kleine rol heeft in the hobbit. Dus Orlando moet hier ergens rondhangen. Hij neemt ons mee naar zijn appartement, waar we kunnen overnachten. Wanneer hij slaapt, neem ik fotoʼs van hem en versier mijn toiletdeur met de fotoʼs van die ene onvergetelijke nacht.”

Als ik dit zoveel jaar later in mijn dagboek heb gelezen, heb ik zeer hard mijn wenkbrauwen gefronst. 

Ik vertrouwde Bae toe dat ik een succesvolle auteur wou worden, niet om veel geld, roem, blablabla te hebben, maar een gratis uitnodiging op feestjes, ceremonies... waar geweldige auteurs, muzikanten, acteurs en andere artiesten aanwezig zijn, met wie ik over kunst, het leven, de wereld... kan filosoferen op mijn niveau.
Toen bleek dat ik niet zelf beroemd moet worden om met andere artiesten in contact te komen. Soms lacht het geluk je toe.

In een of andere “Food Alley” in deze grote stad aten we Koreaans. Ik zei luidop dat we morgenavond Belgisch moeten eten. Niet dat ik een flauw idee heb wat Belgisch eten juist is. Er bestaat niet eens een Belgische taal.  

Aan de tafel naast ons keek een jongeman op. Hij bleek ook Belg te zijn. 
De jongeman aan de tafel naast ons bleek ook een Belg te zijn. Hij studeerde voor filmdirecteur. We praatten voor uren. Ik was zelf al bijna de helft van mijn leven voor film en andere vormen van verhalen vertellen geïnteresseerd. Ik was echter nooit zelfzeker genoeg geweest om het zelf te gaan studeren. Pas een half jaar later, in een ander continent, nam ik de sprong en volgde ik in zijn sporen.  

Op het einde van die avond besluiten Bae, hij -laten we hem Tim noemen- en ik morgen aan een “Happy Hobbit Hunt” te doen en “heaps of hobbits” te vangen. Het was een bizarre naam voor "hitchhiking," een ander Engels woord dat met een h begint. 

Later zocht ik nog met Bae en Tim het nachtleven van Auckland op. Toevallig verzeilden we in een feestje dat het veertigjarig bestaan van organisch boeren vierde. Of zoiets. Heel Nieuw-Zeeland lijkt me precies toe te roepen om meer aandacht te geven aan de Natuur. In feite, Nieuw-Zeeland is een en al natuur. Zelfs in Auckland vind je overal groene initiatieven. 

Op dat feestje lanceerden ze ook een nieuw label voor een organische wijn: Lothorien. 

Correctie. Nieuw-Zeeland is natuur én Lord of the Rings. 
Verwacht dat ik nog vaak over beide  ga schrijven. 
In feite, ons hithchiking avontuur zou ons naar Mount Doom brengen.
Of ja, waar de scènes op Mount Doom zijn opgenomen... 

Ik zag Nieuw-Zeeland echt alleen maar als een verzameling van stereotypen. Het is ook het allereerste wat je ziet als je een land binnengaat: souvenirwinkels die elke stereotiep mogelijk prediken. Ik heb daar een hoodie gekocht met "Wild Kiwi". 
Ik zag alleen maar schapen, hobbits, natuur, kiwi's, vulkanen, Maori symbolen en rugby. 

Nieuw-Zeeland is echter veel meer dan dat. 
Alleen zag ik het doen niet.
Ik wou alleen maar hobbits en Orlando Bloom. 

Terug naar Nieuw-Zeeland (5): Whale Rider

Een van mijn lievelingsfilms heb ik enkele jaren geleden in Nieuw-Zeeland op een prachtige zomeravond gezien: "Whale Rider" van Niki Caro uit 2002 gaat over een twaalfjarig Maori meisje, Paikea (met Keisha Castle-Hugles, de jongste actrice genomineerd voor een Oscar, en binnenkort in Game of Thrones),  die een "chief" wil worden van de stam. Haar grootvader Koro gelooft dat deze rol alleen voor jongens weggelegd is.  Er is immers een voorspelling over een afstammeling van de direct patrilineaire lijn van Paikea, "De Walvissenrijder" die op de top van een walvis van Hawaiki kwam en hun stam in Nieuw-Zeeland stichtte. Deze afstammeling zou de stam terug naar goede tijden leiden.

Deze film gaat onder andere over familie. Haar moeder en haar tweelingbroer zijn in het kraambed overleden. Haar vader is een artistieke carrière in het buitenland begonnen. Zij wordt vooral door haar grootouders en haar nonkel opgevoed. Paikea houdt vooral van haar grootvader, maar hij is niet zo goed in de uitdrukking.

Daardoor krijgt het verhaal ook een lading van genderconflict. Het meisje wordt onder andere "bossy" genoemd, terwijl als ze een jongen was juist pienter gevonden zou worden. Zij is zeer hard geïnteresseerd voor traditionele liederen en dansen, maar wordt nauwelijks door haar grootvader, zelf een respectable chief, aangemoedigd. Haar vader keert terug en wil haar meenemen naar Duitsland, maar zij kan het niet verdragen om weg te gaan. Het lijkt alsof de zee en de walvis haar terug roepen. Intussen heeft de grootvader de jongens opgeroepen om aan een training tot chief te beginnen, waarbij ze onder andere leren om met een taiaha (een vechtstok) te vechten. Zij is echter niet welkom. Een sprookje, zoals dat van Mulan, ontplooit zich uit dit drama.

De metafoor van de oceaan komt overal terug. Het is volgens mij niet toevallig dat de shots van de bevalling, wanneer kleine Paikea uit de baarmoeder komt, samenvallen met shots van de oceaan, dat in het wereldbeeld van de Maori ook als de baarmoeder van al het leven wordt gezien.  Deze film gaat ook daarom over de relatie tussen mens en natuur, dat uit compassie en respect bestaat, of zoals ik al schreef... deze film gaat over familie, in enge en brede zin.

Terug naar Nieuw-Zeeland (4): De bomen, de hemel, de aarde en de oceaan

bron: http://www.auahikore.org.nz/resources/download

In vele culturen -en de traditionele Maori cultuur vormt daar geen uitzondering op- gelooft men dat alles in de wereld met elkaar verbonden is. Deze hele connectie wordt in de Maori uitgelegd in tatai (genealogie) en korero (verhalen), of de whakapapa. 

Aan de hand van whakapapa leggen oude mensen aan kinderen uit hoe alles met elkaar verbonden is, zodat het kind later haar of zijn weg en haar of zijn plaats in het woud of de wereld kan vinden. 

Familie komt ook voor in de mythologie van de Maori. In hun scheppingsverhaal kwamen Moeder Aarde en Vader Hemel samen en kregen zeventig kinderen, die elks een god van een bepaald domein van de natuurlijke wereld werd. De hele natuur, de hele kosmos, is dus een bonte familie. 

Bomen als verbinding tussen aarde en hemel
Whakapa legt de connectie tussen de mens en de rest van de natuurlijke wereld uit. Vele verhalen -of korero- zijn mythen, maar hebben ook een praktische kant, want de whakapapa geeft aan verdwaalde meisjes zoals ik destijds alle kennis over de natuur, en hoe ze het kunnen gebruiken, zowel spiritueel als fysisch. 
De bomen, de lucht en de sterren, de bergen, en veel meer, zijn de ultieme leerkrachten over het leven. Biologie is meer dan een encyclopedie van plantennamen, maar bevat filosofische lessen. Zelfs de Oud- Grieken wisten dit. Biologie komt van bios en logos, wat wijsheid van het leven betekent.
De allereerste les wordt gegeven door Tane, de voorvader van de bomen, en de schepper van de mensheid. In den beginne scheidde hij Moeder Aarde van de Hemel waardoor hij licht in de wereld bracht. Hij is daardoor de inspiratie voor vele Maori. Hij is een model voor mannelijkheid en actie in de wereld. De bomen werden gezien als de pilaren tussen deze twee realiteiten, met hun hoofd in de wolken en hun voeten diep geworteld in de aarde.

Met het hoofd in de wolken
Het menselijk leven en de kennis zouden hun oorsprong kennen in de realiteit van Ranginui, of Vader Hemel. Volgens de traditie klom Tane in een citadel in de hoogste van de twaalf hemelen. Hij vond daar drie emmers van kennis, die van kennis, die van het onbekende, en die van kennis die mensen nog steeds zoeken. 
Naast deze goddelijke levenskracht verkreeg hij ook het menselijke aspect, en beide krachten plantte hij in Hineahuone, de eerste vrouw. Zij gaf geboorte aan de mens, die een menselijke en spirituele natuur heeft.

Een andere bewoner van de hemel is de maan, dat geassocieerd wordt met de vrouwen en de menstruele cyclus. De Maori zagen ook de cyclus van de maan als het opnemen en het sluiten van een poort waarlangs geesten vertrokken naar de oorsprong van het leven.
De Maori observeerden de sterrenhemels, omdat ze aan de hand van de sterren de tijd en de seizoenen berekenden. Daarnaast navigeerden ze de oceaan aan de hand van de sterren. Ook geloofden ze da de sterren de zielen van hun gestorven voorouders huisden. Tijdens nieuwjaar -of Matariki- dachten ze aan hun gestorven voorouders en maakten vliegers en lieten deze gaan zodat ze de sterren kunnen raken. 

Geworteld in de aarde
Aan de andere kant van de bomen heb je Moeder Aarde. Zij is het land, of de moeder die aan alle dingen op aarde geboorte geeft. Ze wordt gezien als de geboorteplaats van alle dingen en als de plaats naar waar alles terugkeert.
Volgens enkele scheppingsverhalen verscheen Moeder Aarde vanonder het water. Daarna gaf zij geboorte aan al het leven en voedt hen. Mensen worden geboren in de baarmoeder van Moeder Aarde, en keren daar terug na de dood. Zoals de wereld geboren is uit Moeder Aarde, zo worden kinderen geboren uit vrouwen. Het Maori woord voor land, whenua, betekent ook placenta. 
Dus al het leven is geboren uit de zee. De landen boven water zijn als placentaʼs.

De zee als oorsprong
De wereld is onstabiel aangezien het vooral uit de oceaan bestaat. De Maori en andere Polyneisische volkeren zijn eilandbewoners, en daarom neemt de oceaan een grote rol in hun wereldbeeld. In sommige tradities worden de diepten van de oceaan gezien als de oorsprong en de bron van het leven. Zelfs de aarde komt uit de oceaan, en keert terug naar de oceaan. Geologen en geografen zouden dit subductie noemen, maar de Maori zien het als geboorte en creatie.

De zoektocht van een persoon naar zichzelf, zijn waarden en principes wordt door de maori vergeleken met een kano reis op zoek naar land.

De oceaan is ook de scheiding tussen de fysische wereld en Hawaiiki. De Maori geloven dat ze afstammen van Kupe, een van de grootste ontdekkingsreizigers aller tijden. Hij kwam van Hawaiiki, het land van de voorouders, van de maori, van waar alle geesten komen, en naar waar ze ook terugkeren. 

Zelf stond ik enkele jaren geleden staarde ik op Cape Reinga naar de speciale stroming waar de Tasmaanse Zee en de Stille Oceaan elkaar ontmoeten. De Maori beschouwen de Tasmaanse Zee als mannelijk en de Oceaan als vrouwelijk. Daar waar liefde is, daar is leven, maar ook dood. De doden rezen over het land naar Cape Reinga en daalden via een pohutukawa boom naar de onderwereld af... terug naar Hawaiki, de oorsprong van de Maori. 

Deze mythologie komt ook terug voor in de prachtige film "Whale Rider" van Niki Caro, dat ik in een volgende blog zal belichten. Ik heb het in Nieuw-Zeeland voor de eerste keer gezien, en vandaag een tweede keer gezien, en ben nog steeds vertederd door dit sprookje over een Maori meisje en haar grootvader. 

Terug naar Nieuw-Zeeland (3): De Eenzame Hond en de Vulkaan

Tijdens mijn eerste dagen in Auckland leerde ik ook Bae beter kennen, de couchsurfer uit Korea. Net zoals ik houdt ze van koffie en kunst. Na haar avontuur in Australië en een stop in haar moederland wil ze in Berlijn wonen. Ze houdt van muziekfestivals, draagt veel zwart en wit (het enige zwart-wit dat ik heb, is mijn pinguïnmuts. Ik hou nogal van kleuren. In mijn rugzak bijvoorbeeld bevonden zich toen een roze yaksjaal uit Nepal, een knalblauwe sarong uit Kenia, een gebroken geel hemdje, een groene lange broek en andere kleuren van de regenboog), en weet net zoals ik niet hoe de volgende uren, dagen, weken, maanden, of de rest van ons leven zullen zijn. 

Diezelfde dag dwaalden we in de CBD van Auckland en bezochten we trendy koffiebarren (en ja, ik kon terug geld afhalen) en kunstgalerijen. Toevallig belandden we in de galerij van “The Lonely Dog”, een reeks schilderijen en beeldhouwwerken van Ivan Clarke, vol hybriden van honden en mensen die je mee voeren naar je eigen verbeelding. 

bron: http://www.lonelydog.com

Ik was echt aangetrokken door de grappige beelden, de expressieve kleuren en de dromerige verhalen. Ik vroeg de manager van de galerij of ze meer uitleg kon geven, en zij vertelde me over de Nieuw-Zeelandse achtergrond van de artiest en de film die binnenkort zou uitkomen (Noot: Ik heb er later niets meer van gezien). Bae en ik vertrouwden haar toe dat we allebei van kunst houden, en dat ik schreef. 
“Schrijf je elke dag?”
“Ja, in mijn dagboek,” zei ik, en ik toonde haar mijn notaboek vol krabbels, ticketjes, fotootjes, tekeningen, nota’s en ideeën over deze reis.  
“Goed. Doe zo verder,” zei de manager. 
Haar naam was Ngairee, ontdekte ik, wanneer ze na de uitleg haar business card gaf.
“Wow, dat is een speciale naam. Wat betekent het?”
“Het is een Maori naam -Zelf heb ik geen enkele druppel maori bloed, maar mijn ouders wilden me persé een naam geven die niemand kon uitspreken.- en zoals vele Maori namen heeft dit woord meerdere betekenissen. Het betekent bloem, maar ook vulkaan.”
Ik vertelde haar dat ik me vooral aangetrokken voelde tot het schilderij waarin de “eenzame hond” onder de sterrenhemel ligt. 
“Ja, de artiest is een dromer. De vele schilderijen doen aan dromen van zijn kindertijd denken. Helaas kijken alleen kinderen nog naar de sterrenhemel.”
“Ik kijk nog steeds naar de sterrenhemel,” zei ik.
“Ik ook,” zei Najin.
Ik legde uit dat wanneer ik naar de sterrenhemel kijk mijn voorouders zie. Ik geloof in de theorie die Mustafa van "The Lion King" aan zijn zoon Simba vertelt. 
“Goed,” zei Ngairee vrolijk. “Stop nooit met het kijken naar de sterrenhemel. Beloof me dat. Laat nooit het kind in je los. Dromen brengen je verder dan eender welk plan.”

Terug naar Nieuw-Zeeland: Het Begin van een Verhaal (1)

Een andere richting

Tijdens mijn wereldreis was ik in Melbourne beland. Na enkele dagen in koffiebarren en sushirestaurants te hangen besloot ik om mijn hele planning over boord te gooien en een jaar in Australië te gaan werken. Ik wou voor totale vrijheid gaan. Alleen leerde ik snel dat je alleen voor een Work&Holiday visum in het buitenland kan aanmelden.  Ik dacht enkele dagen na over welke bestemming. Hawaï? Door de verhalen van een Amerikaanse met wie ik in India en Nepal daarvoor had gereist was ik ook wel geïnteresseerd om in die grotten daar te leven. Of Papoea New Guinea? Ik dacht aan de uitnodiging van een vriend om hem daar te bezoeken als hij daar zou werken. Ik wist dat een bevriend koppel nu in Cambodja was, maar ik wou niet een derde wiel zijn, dus dat was ook geen optie. 
Ik staarde naar de bestemmingen van Qantas Airlines en dan zag ik Auckland staan.

Nieuw Zeeland… Het is al jaren een droom om Nieuw Zeeland te bezoeken, maar na de verhalen van twee vrienden uit Amerika-laten we hen Lizzie en Gavin noemen- wist ik dat Nieuw Zeeland meer dan een week tussenstop verdiende. Toch boekte ik een ticket om twee weken in Nieuw Zeeland door te brengen. Ik regelde het allemaal vanuit een MacDonalds; daar had ik gratis wifi. Ik was over mijn maandelijks limiet van mijn Mastercard heen en moest de twee laatste dagen op kraantjeswater en brood van de 711 in Melbourne overleven. Op mijn laatste dag zat ik hele dag met mijn laptop in de MacDonalds en observeerde hoe de andere klanten al de hamburgers in hun mond staken, van hun milkshake slurpten en chocolade van hun vingers aflikten. Een foltering in slowmotion. Ik had alleen maar twintig dollar; juist genoeg om mijn bus naar de luchthaven te betalen. Het is een hele kwelling om zonder eten zes uur in een Macdonalds te zitten. 

Aankomst in Auckland

Uiteindelijk vloog ik naar Auckland. Zodra ik in het land van kiwi’s, rugby en hobbits aankwam, wist ik dat ik over twee weken niet terug naar Australië zou vliegen. Ik verdien echt de prijs voor “meest wispelturige vrouw ter wereld”, en ik ben trots op deze prijs. Het zou blijken dat Nieuw-Zeeland me dichter naar de wortelen van Yggdrasil, van het leven, van de wereld… zou brengen dan de wildernis van Australië. 

 Wanneer ik in de luchthaven van Auckland langs de immigratie moest, verklaarde ik dat ik wandelschoenen die vol sporen van grond van de Himalaya in Nepal waren. Ik kreeg mijn schoenen tien minuten later -helemaal chemisch gereinigd terug-. Ja, ik was in het land van de natuur die nergens anders in de wereld meer beschermd werd dan hier. Zij hechten veel belang aan Biosecurity Risk Goods. Aangezien ze op een eiland leven, zijn ze erin geslaagd hun planten en dieren te beschermen tegen vele ziekten. Daarom mag je geen voedsel, planten en plantproducten, dieren, zuivelproducten, bodem, water of andere voorwerpen waaraan aarde is bevestigd, zoals sportschoenen, wandelschoenen en tenten... mee brengen. Je kan het aangeven aan de douane, maar waarschijnlijk komen alleen je schoenen en tent chemisch gezuiverd terug. 
De douanier gaf het zelfs met een glimlach terug, omdat ik mijn schoenen al had aangegeven voordat ze mijn bagage onderzochten. Ik herinnerde me dat ik veel respect en ontzag had voor deze zorg voor natuur. Ik wist onmiddellijk dat ik hier nog iets zou leren. 

Nadien ging ik naar een bankautomaat. Nog steeds wou mijn kaart me geen geld geven. Ik lachte met de situatie. Juist wanneer ik besluit om helemaal zonder plan verder te reizen, kreeg ik al de eerste moeilijkheid. Ik zag dit niet als een tegenslag, maar als een deel van het avontuur. 
Een uitdaging. 

Ik besloot te liften.

Een vriendelijk koppel stopte en bracht me helemaal van de luchthaven naar het huis van Sebastian. Ik zou daar voor drie nachten couchsurfen. Couchsurfing is een manier van reizen; via een website (couchsurfing.org) kan je aan andere mensen vragen om op hun zetel, of in hun extra bed, te slapen voor een nacht, of meer. Dat is het minste wat je kan verwachten. Vaak nemen de lokale mensen je mee naar hun favoriete bars en andere plekjes. Ik was al sinds 2008 vertrouwd met deze website en organisatie, maar ik had er niet veel gebruik van gemaakt. Ik had zelf al een Poolse in mijn huis gehad, en eerder op een zetel in Kopenhagen en in Roemenië gesurfd. Op de website kan je naar de bewoners van bijvoorbeeld Auckland surfen, en dan beland je op het profiel van een persoon wiens foto of visie je aanstaat. Je leest over hun favoriete boeken, hun filosofie, hun beschrijving, wat zij willen leren of waarin zij kunnen onderwezen… Heel belangrijk is dat andere mensen, eerdere bezoekers, ook referenties kunnen achterlaten. Voor mij, een solo reizende jonge vrouw van 22, was het belangrijk te weten hoeveel en welke referenties de gastheer of gastvrouw heeft. Na een korte zoektocht op mijn computer in mijn kamer in Melbourne vond ik het profiel van Sebastian en ik was onmiddellijk aangetrokken; hij beschreef zich als een schrijvende, veganistische, ecologische piraat. Hij zei dat hij iedereen over Aroha zou leren. Ik stuurde hem een verzoek, en hij antwoordde positief. 

De Roep van Rozemarijn

Nadat ik me had gesetteld in het "The Spaceship" - zo noemde hij het gebouw waarin hij en enkele anderen huisden. Volgens mij was het vroeger een brandweerkazerne-, maakte hij een gerecht met pompoenen (kiwi’s zijn dol op pompoenen, zou ik leren) en vroeg me rozemarijn plukken in een perkje van de straat. Ik wist niet hoe rozemarijn eruit zag, maar toch legde hij mij geduldig uit hoe ik het kon herkennen. Wanneer ik het plantje herkende, voelde ik iets kriebelen. Ik wou meer over planten en tuinieren leren. Tijdens het avondmaal vroeg hij mij wat mij naar Nieuw Zeeland bracht, en ik zei dat ik hier ben om een visum aan te vragen voor Australië, maar dat ik eerst wat ging rondreizen in Nieuw Zeeland. Plots dacht ik aan Lizzie, en over haar WWOOF-ervaringen in Nieuw Zeeland. Ik staarde naar de rozemarijn die niet gebruikt was, en zei dan dat ik ook aan WWOOFing ga doen. Zomaar. Uit het niets.
Of misschien kwam het van veel dieper.
Van een verlangen dat jaren in mij heeft geslapen en nu begint op te borrelen, zoals die modderpoelen in de reisgidsen van Nieuw-Zeeland.
Ik wil meer leren over de natuur, organisch boeren en tuinieren. 

bron: www.landidee.nl

Dan vroeg ik hem wat hij schreef, "want ik heb op je profiel gelezen dat je schrijft." 
“Ik schrijf over dingen die ik leuk vind, zoals ecologie, veganisme…” en hij begon erover te vertellen. We praten over onze interesses en over onze zoektocht naar een andere wereld. Ik wist helemaal niet zoveel over ecologie -ondanks mijn bachelor in geografie- als hij of als ik nu -bijna drie jaar later-, maar er werden al zaadjes gelegd. Hij intrigeerde mij, omdat hij een vrije persoon was. Ik wou ook zo vrij zijn. Ik wist al dat ik wispelturig en vrij was. Zoals een vlinder.
Alleen dacht ik dat het in mijn betekenis iets negatiefs betekende. 
Ooit vroeg een vriend in België wat mijn lievelingsdier was. Ik antwoordde vlinder.
Hij glimlachte en zei dat het bij mij paste. "Het is hoe je wil dat andere mensen je zien. Ik denk dat je wel wil dat mensen je zien als iemand die met de wind gaat en steeds van koers verandert, niet echt wetende wat je wil."
Ik vroeg Sebastian wat zijn lievelingsdier was. Hij dacht eventjes na en zei: “De mens.” 
Ik lachte. Ik had deze vraag al aan tientallen personen op mijn wereldreis (en ervoor) gevraagd. Dit antwoord ik nooit eerder gehoord, maar toch vond ik het geniaal.
“Wat is jouw lievelingsdier?” vroeg hij. 
“Ik denk… wolf,” zei ik. 

“Wat is je woord voor 2012?” vroeg ik. Het was 11 januari 2012. 
“Uh…wat een vraag... bevrijding.”
“Bij mij is het… surrender. Het is ongeveer hetzelfde.”
“Wat is je woord voor je leven?” vroeg hij deze keer. 
“Ik…. Dat is een moeilijke vraag. Mag ik hierover nadenken?”
“Uiteraard,” zei hij.  
“Wat is jouw woord voor je leven?”
“Aroha,” zei hij. 
“Aho...oora?”
“Nee, Aroha. Dat is Maori voor absolute liefde,” zei hij. 
“Dat is een prachtig woord. Kan je me daar meer over vertellen? Ik herinner me dat je op je profiel iedere bezoeker belooft om daarover te leren.”
Hij lachte. “Er zijn betere leermeesters dan ik die je alles over Aroha kunnen vertellen.”
“Kan je het voor mij opschrijven?”
Hij schreef dan in sierlijke letters op een blad in mijn reisdagboek…

Te Aroha. 

Terug naar Nieuw-Zeeland: Inleiding (0)

Wai- O-Tapu , Januari 2012
- Elke dag nam ik een foto van mijn "Sneeuwwit Bord" 
op mijn Fairytravel rond de Wereld, 
met de hoeveelste dag ik al onderweg was. 

Meer dan 2,5 jaar geleden heb ik in Nieuw-Zeeland het boek A Canoe in the Mist van Elsie Locke gekocht.  Ik had juist het thermisch wonderland van Wai-O-Tapu bezocht, samen met een Belgische filmstudent en een Koreaanse met wie ik samen in het noorden aan het liften was. Waiotapu betekent "Heilige Waters" voor de Maori, de oorspronkelijke bewoners (maar wat betekent "oorspronkelijk"?) van Nieuw-Zeeland, zoals de Aboriginals dat voor Australië zijn. Waitotapu is een geothermisch gebied vol geisers, warmwaterbronnen en heel vreemde kleurrijke verschijnselen. Je voelt je als Lucy in the Sky with Diamonds als je de Champagne Pool, Artists" Palette, Primrose Terrace en al die bubbelende modderpoelen bewondert.  

Vroeger kon je hier ook de Witte en Roze Terrassen bezoeken, maar deze zijn na de vulkaanuitbarsting van Mountain Tarawera in 1886 verdwenen. Het boek gaat over twee jonge meisjes Lilian Perham en de Engelse toerist Mattie Hensley die als een van de laatsten de terrassen zullen kunnen bewonderen...  Tijdens hun toer zien ze een vreemde kano die in de richting gaat van deze heilige berg. Het blijkt een waka wairua te zijn... een geest kano, wat een omen betekent voor onheil. Dan barst de hel los en laat de duivel zijn regen vallen...

Bron: Wikipedia, schilderij van Blomfield

Ik heb het boek nooit in Nieuw-Zeeland gelezen, maar samen met andere souvenirs uit het land van de kiwi's, schapen, hobbits en doeken vol Maori symbolen scheepte ik dit boek naar mijn ouders in België. Het kwam later dan ik zelf aan. Het boek is bij het uitpakken bijna in de vergeetput gedonderd, maar onlangs vond ik het terug en deze week heb ik het in een ruk uitgelezen. Ik vond het heerlijk om terug naar dit land te keren, vol avontuur en natuur, naar de legendarische wereld van de Maori. 

Iedereen die naar Nieuw-Zeeland wil gaan, of daar al is geweest, raad ik dit boek aan. Het is spannend en tegelijk leerrijk, zonder saai te worden. Er worden Maori woorden gebruikt, maar niet in zo'n grote mate dat je in een oceaan van onwetendheid lijkt te verdrinken. Ik heb het gevoel dat ik zelfs meer over de Maori weet, en tegelijk herinnerde ik me zoveel over de cultuur en het land dat me meer dan twee jaar geleden zo begeesterd hebben.  Ik heb WWOOFing gedaan in Coromandel en Northland, waar ik zeer inspirerende mensen heb ontmoet, en nog meer verrijkende gesprekken heb gehad, ik heb mezelf gereflecteerd tijdens mijn wandelingen alleen in de ruige natuur, langs de kliffen, en de oeroude bomen, en ik heb ook wat gelezen over de cultuur en het wereldbeeld van de Maori. Al tijdens mijn eerste dag leerde mijn couchsurfing gastheer uit Auckland me al dit belangrijke Maori woord aan: Aroha, wat liefde voor iedereen en compassie betekent. 
Ook in dit boek kwam Aroha terug voor. Het is zelfs een titel van een van de laatste hoofdstukken. 

Follow me," said Sophia. "Give them your aroha as I do."

First Clare, then Ina, then Mere, she greeted with a pressing of noses, an embrace and a kiss, and a soft keening (...) 

Ik wil daarom ook meer schrijven over Nieuw-Zeeland, en vooral de Maori, zeker ook omdat deze blog twee woorden uit hun taal draagt. Laat dit daarom het start zijn van een hele reeks blogs over Nieuw-Zeeland in augustus. Om de twee maanden ga ik proberen om inspirerende en onbekende verhalen te schrijven over een land waar ik al geweest ben. Ik ga dus beginnen met Nieuw-Zeeland.