Terug naar Nieuw-Zeeland: Inleiding (0)

Wai- O-Tapu , Januari 2012
- Elke dag nam ik een foto van mijn "Sneeuwwit Bord" 
op mijn Fairytravel rond de Wereld, 
met de hoeveelste dag ik al onderweg was. 

Meer dan 2,5 jaar geleden heb ik in Nieuw-Zeeland het boek A Canoe in the Mist van Elsie Locke gekocht.  Ik had juist het thermisch wonderland van Wai-O-Tapu bezocht, samen met een Belgische filmstudent en een Koreaanse met wie ik samen in het noorden aan het liften was. Waiotapu betekent "Heilige Waters" voor de Maori, de oorspronkelijke bewoners (maar wat betekent "oorspronkelijk"?) van Nieuw-Zeeland, zoals de Aboriginals dat voor Australië zijn. Waitotapu is een geothermisch gebied vol geisers, warmwaterbronnen en heel vreemde kleurrijke verschijnselen. Je voelt je als Lucy in the Sky with Diamonds als je de Champagne Pool, Artists" Palette, Primrose Terrace en al die bubbelende modderpoelen bewondert.  

Vroeger kon je hier ook de Witte en Roze Terrassen bezoeken, maar deze zijn na de vulkaanuitbarsting van Mountain Tarawera in 1886 verdwenen. Het boek gaat over twee jonge meisjes Lilian Perham en de Engelse toerist Mattie Hensley die als een van de laatsten de terrassen zullen kunnen bewonderen...  Tijdens hun toer zien ze een vreemde kano die in de richting gaat van deze heilige berg. Het blijkt een waka wairua te zijn... een geest kano, wat een omen betekent voor onheil. Dan barst de hel los en laat de duivel zijn regen vallen...

Bron: Wikipedia, schilderij van Blomfield

Ik heb het boek nooit in Nieuw-Zeeland gelezen, maar samen met andere souvenirs uit het land van de kiwi's, schapen, hobbits en doeken vol Maori symbolen scheepte ik dit boek naar mijn ouders in België. Het kwam later dan ik zelf aan. Het boek is bij het uitpakken bijna in de vergeetput gedonderd, maar onlangs vond ik het terug en deze week heb ik het in een ruk uitgelezen. Ik vond het heerlijk om terug naar dit land te keren, vol avontuur en natuur, naar de legendarische wereld van de Maori. 

Iedereen die naar Nieuw-Zeeland wil gaan, of daar al is geweest, raad ik dit boek aan. Het is spannend en tegelijk leerrijk, zonder saai te worden. Er worden Maori woorden gebruikt, maar niet in zo'n grote mate dat je in een oceaan van onwetendheid lijkt te verdrinken. Ik heb het gevoel dat ik zelfs meer over de Maori weet, en tegelijk herinnerde ik me zoveel over de cultuur en het land dat me meer dan twee jaar geleden zo begeesterd hebben.  Ik heb WWOOFing gedaan in Coromandel en Northland, waar ik zeer inspirerende mensen heb ontmoet, en nog meer verrijkende gesprekken heb gehad, ik heb mezelf gereflecteerd tijdens mijn wandelingen alleen in de ruige natuur, langs de kliffen, en de oeroude bomen, en ik heb ook wat gelezen over de cultuur en het wereldbeeld van de Maori. Al tijdens mijn eerste dag leerde mijn couchsurfing gastheer uit Auckland me al dit belangrijke Maori woord aan: Aroha, wat liefde voor iedereen en compassie betekent. 
Ook in dit boek kwam Aroha terug voor. Het is zelfs een titel van een van de laatste hoofdstukken. 

Follow me," said Sophia. "Give them your aroha as I do."

First Clare, then Ina, then Mere, she greeted with a pressing of noses, an embrace and a kiss, and a soft keening (...) 

Ik wil daarom ook meer schrijven over Nieuw-Zeeland, en vooral de Maori, zeker ook omdat deze blog twee woorden uit hun taal draagt. Laat dit daarom het start zijn van een hele reeks blogs over Nieuw-Zeeland in augustus. Om de twee maanden ga ik proberen om inspirerende en onbekende verhalen te schrijven over een land waar ik al geweest ben. Ik ga dus beginnen met Nieuw-Zeeland.