Bloed Taboe in Kathmandhu, deel 1

Claire Lin en haar ladies
(c) Wendy Wuyts

Onlangs las ik een anekdote dat je jouw beste vriendinnen herkent aan het feit dat je alleen met hen over je periode kan praten. Deze anekdote weerspiegelt hoe taboe een gesprek over menstruatie is, zelfs in de Westerse wereld, terwijl het een zeer natuurlijk proces is dat het leven en de emoties van de helft van de wereldbevolking bepaalt. Claire Lin uit Taiwan neemt geen blad voor de mond wanneer ze over haar maandelijkse belevenis vertelt. Ze vertrouwde me toe dat ze vroeger pijnstillers slikte en zich zeer miezerig voelde. Haar vriend bracht haar altijd warme chocomelk. Hij wees haar tijdens hun bezoek aan Auroraville, het reusachtige eco-village in Zuid-Indië, op katoenen inlegkruisjes. Ze bande de plastiek uit haar maandelijkse cyclus en voelt zich zelfs zeer comfortabel. Ze bracht het idee zelfs naar Nepal, waar ze tijdens eerdere reizen geschokt was door de taboe en ongezonde gewoontes die heersen over ons maandelijks bloed. 

Bron: Google search "farmer's market kathmandu 1905"

Zelf maakte ik kennis met Claire op de Farmer’s Market 1905 in Kathmandu (Nepal). Op de farmer’s market verzamelen verkopers van organische voeding en andere producten. Zowel Nepalezen van de hogere en middenklasse als expats en toeristen zakken op zaterdag en zondag af om van de groene atmosfeer te genieten. Mijn Nepalese vriendin, een oude studiegenoot, wees me op het standje van Claire en vertrouwde me toe dat ze haar inlegkruisjes al enkele maanden gebruikt. „Ze zijn gezond en zo comfortabel dat ik wil dat ik altijd mijn periode heb.” Ik was eerst een beetje cynisch. Ik vroeg me af of het lekgevaar niet groter werd. Alsof mijn vriendin mijn gedachten kon lezen, voegde toe dat ze deze alleen in haar lichtere dagen gebruikt. 

Claire merkte ons op en begroette ons met een warme glimlach. Terwijl ze mij de verschillende soorten inlegkruisjes toonde en mijn vragen over lekgevaar, de hygiëne en het wassen beantwoordde, bekroop een warm gevoel mij. Dit leek allemaal te kloppen, zei mijn intuïtie. De verhalenverteller in mij spoorde me aan om voor een uitnodiging aan haar sociale onderneming waar ze de inlegkruisjes maken te bezoeken en meer te leren over LoveLady. Zeer enthousiast gaf Claire Lin me haar contactgegevens. 

Een van de meisjes die mijn pad in Nepal kruiste
(c) Wendy Wuyts

Enkele dagen later vertrok ik op mijn eentje, met mijn camera, lenzen, statief, proper ondergoed en mijn tandenborstel en mijn notaboekje naar een dorpje nabij Dhulikhel, twee uur met de bus van Kathmandhu.  Ik plande om voor een nacht te blijven, maar de omgeving, de figuren die ik ontmoette en de natuur deden mij langer blijven. Als ik geen vlucht naar Pakistan moest halen, was ik daar misschien wel drie weken gebleven. De busreis was al een heel avontuur. Ik speelde twister met tientallen Nepalezen in een overvolle bus op kronkelende bergweggetjes. Ik heb me zodanig in zoveel posities gewurmd dat ik me afvroeg hoe Claire voor elk weekend het klaarspeelde haar lading lovelady pads te vervoeren naar Kathmandu. De eindbestemming was adembenemend. Fonkelende rijstterrassen vormden een grootste trap naar een vallei die omringd werd door de Himalaya. Kinderen wandelden in hun uniformpjes naar huis. Auto’s en bussen toeteren vlak voor elke bocht een heel orkest. Ik vroeg aan een vrouw in haar standje met koekjes, drank en andere gefabriceerde producten die ze niet in de velden kunnen plekken de weg naar de Hasera Farm. „Volg deze weg voor vijf minuten. Er is maar een weg,” vertelde de enige persoon die Engels kon. Ik vroeg me af wat vijf minuten betekende -want tijd is niet zo gedetermineerd als  in de West-Europese wereld- en begon te wandelen. Het waren echt vijf minuten voor ik een bord aantref met „Hasera Permaculture Design Course”. Ik keek op, naar rechts, en zag drie vrouwen naar mij staren. Ik vond een trapje naar boven en volgde deze vrouwen naar het erf voor de grote, witte boerderij en maakte kennis met Mitu, met haar stralende glimlach en haar vlezige omtrek duidelijk een dochter van Moeder Aarde, en een van haar tweelingzonen. 

„Welkom in mijn huis,” begroette ze. „Ik verwachtte je. Waar is Claire?”

Klik hier voor het vervolg.