Internationale Dag tegen het Geweld tegen Vrouwen: Wat zijn Patriarchale Structuren?

Vandaag is het Internationale Dag tegen het Geweld tegen Vrouwen. Voor mij mag het elke dag Internationale Dag van de Eliminatie van alle soorten geweld zijn, want ook al lijkt de mens en de wereld te "evolueren", toch zijn de cijfers van geweld huiveringwekkend. Denk maar aan de grote groepsverkrachtingen in India of aan de ontvoering van al deze schoolmeisjes in Nigeria. In België, las ik vandaag in de media, worden 150 vrouwen jaarlijks door hun man vermoord. Geweld tegen vrouwen is overal. Sommige mensen zeggen dat door de globalisering van de media onbekende verhalen aan de oppervlak komen en daardoor een schijn geven dat er een stijging in geweld is, wat ik als een reden zie, maar niet als de enige reden. Ik zie ook de verankering van de patriarchaat in onze wereld als een reden van de stijging van het geweld. In een van de volgende blogs zal ik uitleggen hoe de structurele aanpassingen (SATs) van de World Trade Organisation (een van de voorvechters van patriarchaal kapitalisme) in de jaren' 80 voor "heksenverbrandingen" in Afrika zorgden. 

(Eco)feminisme en de Patriarchaat

Er zijn veel redenen waarom we meer (eco)feminisme in ons dagelijks leven nodig hebben, omdat het een kader biedt aan alle problemen, en een oplossing aandient. De roots -volgens (eco)feminisme- van alle problemen in de wereld -van racisme tot vernietiging van de natuur- ligt bij de patriarchale 

structuur van de maatschappij, die de mannelijke waarden en normen hoger ziet dan de vrouwelijke waarden en normen.  In deze video (Engelstalig) legt Marina Watanabe uit hoe de patriarchale structuur iedereen -man en vrouw- schaadt en onze kansen limiteert. 

Zij is een 21 jarige die "Vrouwenstudies", met minor "communicatie" in USA studeert. Op haar youtube kanaal legt ze in korte video's topics uit waar feminisme meer helderheid of zelfs een oplossing kan bieden, zoals waarom meisjes zich op Halloween vooral als hoeren verkleden. 

waarom Ecofeministen "The 40 Rules of Love" van Elif Shafak moeten lezen

Onlangs las ik in mijn favoriete magazine MO* over Elif Shafak. Zij is een van de bekendste vrouwelijke schrijvers uit Turkije. Op haar naam heeft ze meer dan dertien titels. Ze is geboren in Frankrijk, opgegroeid in Istanboel en woont momenteel in London. "In haar verhalen geeft ze een stem aan vrouwen, minderheden, subculturen, immigranten en mondiale zielen. Ze bevecht clichés en taboes, doorbreekt culturele grenzen en heeft een zwak voor geschiedenis, filosofie, cultuur, mystiek en gendergelijkheid." Deze twee zinnen maakten me zeer nieuwsgierig. Ik wil zoals Elif Shafak zijn. Wanneer ik las dat ze ook nog eens gevaccineerd is door de soeficultuur, besloot ik een boek van haar te lezen. Ik koos voor "The Forty Rules of Love", omdat het over de ontmoeting tussen Rumi, de bekendste soefi-dichter en de Shams van Tabriz gaat. Ik las het boek in een ruk uit, en tijdens het lezen besefte ik dat ik niet zoals Elif Shafak wil zijn. Ik wil mezelf zijn. Elif is echter een eco-feminist, een woord dat zelfs een keer in deze novel genoemd wordt.  Haar novel gaat niet over een eco-feminist, maar zit vol waarden en idealen van ecofeminisme. 

bron: http://www.mo.be/interview/elif-shafak-turkije-lijdt-aan-geheugenverlies

West Meets East

Love came to Ella as suddenly and brusquely as if

 a stone had been burled from out of nowhere into the tranquil pond of her life. 

Het verhaal van soefisme ontplooit zich in twee parallelle vertellingen. In de dertiende eeuw hoort een beruchte ronddwalende derwisj met de naam Shams van Tabriz over een geleerde in Konya die een leegte in zijn hart voelt. Shams zoekt een zielgenoot om al zijn kennis, en vooral zijn 40 regels over liefde, met iemand te delen en voelt aan dat deze geleerde de persoon is die hij zoekt: Rumi.
Hun ontmoeting maakt van Rumi een mystieke dichter. In Amerika vandaag valt in de handen van Ella, een ongelukkige Amerikaanse huisvrouw,  een nog niet gepubliceerd manuscript van een zekere Aziz, dat over deze ontmoeting tussen Shams en Rumi gaat. Terwijl ze dit boek leest vindt Ella de moed om haar eigen transformatie te ondergaan. In dit boek smelten Oost en West, het verleden en het heden samen in een prachtig boek dat je met een glimlach eindigt.

Reizen verruimt de geest
Elif Shafak heeft zelf een nomadisch leven geleid. Haar liefde voor het nomadisch leven vertaalt zich in haar verhalen en haar personages die ook op reis vertrekken, zoals Ella, of al op reis zijn zoals Shams, en over de wijsheid te vertellen die ze daarbij vergaren. Zelf geloof ik ook dat een ecofeminist de wereld moet intrekken om te beseffen dat we allemaal druppels in een grote oceaan zijn. We zijn verschillend, maar tegelijk dragen we allemaal bij tot een groter geheel. Dat is een ecofeministische visie: liefde voor diversiteit, maar afkeer voor dualiteit.

Dualiteit
Een van de zonen van Rumi ziet de wereld duidelijk in dualisme. Hij ziet Shams en hij ziet Rumi, maar beseft niet dat ze op hun beste zijn als ze samen zijn en niet gescheiden. Shams vertelt hem een verhaal over een scheel kijkende man die van zijn meester een pot moet halen. Hij ziet echter twee potten en keert terug naar zijn meester om te vragen welke pot hij moet nemen. De meester stelt hem voor om een pot te breken en de andere te brengen. De scheel kijkende persoon breekt een pot en ziet dat de andere pot ook gebroken is. Dat is kijken met een bril van dualisme.

De testen van Shams
Shams laat Rumi verschillende testen ondergaan. Hij wil dat hij met mensen van lagere klassen omgaat, zoals prostituees, dronkaards, lepra-patiënten... In ecofeminisme bestaat geen onderscheid tussen klassen. Ecofeminisme gaat tegen patriarchale structuren, tegen denken in termen van ik vs anderen en klassenverschil.

Feminisme
Ella is echt een stereotiep voorbeeld van de ongelukkige huisvrouw in een zogenaamd prachtig leven, prachtig huis en zogezegd perfecte kinderen die allemaal studeren.  Dit personage confronteert ons met het beeld van de "perfecte vrouw". Door haar een ander koers te doen inslaan toont Elif dat we niet allemaal moeten eindigen zoals de typische Mad Men Housewife. 

Spiegels 
Pas wanneer Shams of Aziz uit het leven van respectievelijk Rumi en Ella verdwijnen, kunnen beide personen pas aan de laatste fase van hun transformatie beginnen. Het laatste deel noemt "The Void: the things that are present through their absence" en deze naam symboliseert de functie van Shams en Aziz in de transformatie. Als echte zielsgenoten waren ze een spiegel voor de ziel van Rumi en Ella. Ze zien een waarheid die ze niet eerder hebben aanschouwd. Pas wanneer hun zielsgenoten verdwijnen -zoals vele zielsgenoten doen, omdat het deel is van een zielsgenot zijn- beseffen ze dat ze altijd aan deze waarheid kunnen door in zichzelf te keren en in hun eigen hart te kijken.

Soefisme verschilt niet zo hard van ecofeminisme... lijkt me.

In Hunza, vrouwen...

Hier is weer een ander kleine leuke feit over Pakistan, meer bepaald over Hunza, 
een gebied in het noorden dat door de Himalaya getekend wordt. (1min31)

Klik hier voor de Video

De Eerste Nacht in -of de eerste indrukken van - Pakistan

In april 2014, wanneer de Taliban en de Pakistaanse regering in een soort van vredesonderhandeling zaten, besloot ik tijdens mijn trip in Azië twee oude vrienden van Pakistan in Lahore te bezoeken en de rest van het land te verkennen. Ik had zelfs een biodynamische boerderij nabij Lahore gevonden bij wie ik vrijwilligerswerk kon doen en een soefi muzikant in Rawalpindi (de tweelingstad van Islamabad) bij wie ik kon couchsurfen. 

Mijn verhaal in Pakistan begint in het donker. In Karachi. Door een vertraging van vier uur in Kathmandu had ik mijn connectie gemist. Het was zes uur ’s avonds. Buiten was het al donker. Ik passeerde de douane en liet me rondleiden tot bij de infobalie van Pakistani Airlines. Het is niet de eerste keer dat ik mijn „White Woman VIP card” in dit land zou misbruiken. White betekent al iets in dit land, waar nog steeds sporen te vinden zijn van het Britse koloniale bewind, Woman zorgt ervoor dat ze veel respect voor je hebben en je geen kwaad zullen doen -want zij zien de vrouw als een diamant die je moet koesteren, maar vooral ook goed moet beschermen tegen begerige mannen-  maar de combinatie van deze twee W-Woorden maakt van jou een prinses, zeker als je alleen reist. Mensen vragen aan mij of ik een actrice, een journalist of een diplomate ben. Waarom anders zou ik hier zijn? En dan nog alleen? Ik moet iemand zeer belangrijk zijn, dachten ze (en deelden ze ook met mij mee). Geen prinses, want dan zou ik een heleboel bodyguards hebben… maar ik moest toch iemand met een belangrijke reden zijn. Ik kon ook uiteraard CIA-agente zijn.  

Wanneer ik aan de balie hoorde dat de volgende vlucht pas om 08u ’s ochtends is, kwamen de krokodillentranen op. Ik heb al vaak gereisd en al vaak moeten wachten, zelfs hele nachten, maar ik had in afgelopen dagen, weken, eigenlijk al maanden, al heel wat teleurstelling en verdriet moeten verwerken. Deze angsten, pijn en onzekerheden liet ik op een krakkemikkig stoeltje in de luchthaven op de vrije loop. Soms -en volgens mij overkomt het de beste reiziger- vraag je jezelf af waarom je altijd zoveel onzekerheden en avontuur opzoekt terwijl je beter thuis kan rusten. Waarom put ik me altijd steeds zo uit? Wat drijft me altijd om meer te reizen, meer te ontdekken? Waarom was ik hier? In dit gevaarlijk land? Ik kende niemand in Karachi. Ik wilde verdwijnen in deze oceaan. Dan sloop tussen al die donkere gedachten het besef dat ik in een onbekend land ben … waar je heel snel kan verdwijnen. Die gedachte is weken bij mij gebleven en heeft me later geïnspireerd om aan een nieuw verhaal te beginnen. In dit land achter gordijnen, sluiers en andere maskers kan je heel wat verbergen. 
Ik nam mijn spullen en slofte naar buiten. Er stonden massa’s mensen… en ze keken allemaal naar mij. Nadat ik mijn euro’s in Pakistaanse rupees gewisseld had en al op een foto met een hele familie had geposeerd, had ik door dat ik de enige blanke persoon ben in deze wijde omtrek. Tot mijn opluchting vond ik een MacDonalds. Gratis wifi! Ik moest mijn gastheer waarschuwen dat ik veertien uur later zou aankomen. Terwijl ik mij over mijn iPod boog, zette een Pakistaanse man zich bij mij. Iets in de dertig, groot, verzorgd gekleed en geschoren. Hij stelde zichzelf voor als een journalist. Hij had juist de massa straatkinderen gefilmd die naar een voetbaltoernooi in het buitenland zouden vertrekken. Hij vroeg wat ik hier in een MacDonalds in Karachi deed en ik legde mijn situatie uit. Hij stelde voor dat hij mij Karachi bij nacht wou tonen. „Er is hier een mooi strand.” Ik wist niet zoveel af van Karachi, maar ik wist dat het niet zo veilig was als Lahore en Islamabad. De sensatiezoeker in mij zei echter „Gaan!” De rationale moederfiguur hield mij tegen en zei dat ik eerst mijn goede vriend in Lahore zou moeten waarschuwen. 
Ik vroeg of ik zijn gsm mocht lenen, ging buiten zitten en belde mijn vriend op. Wanneer ik zijn stem hoorde, verdwenen alle donkere wolken. Hij liet mij beloven om de nacht in de MacDonald door te brengen. „ Ik heb tien jaar in Karachi gewoond en weet dat enkele buurten zeer gevaarlijk zijn. Er is veel straatcriminaliteit.”  Al telefonisch regelde hij met die journalist als tussenpersoon een sim-kaart voor mij zodat ik vanaf nu ook telefonisch bereikbaar ben. In Pakistan kunnen buitenlanders immers geen sim-kaart hebben. Een Pakistani moet immers zijn identiteitsnummer, naam van zijn vader en zijn moeder, geboorteplaats en geboortedatum opgeven. Mijn goede vriend aan de telefoon registreerde op zijn naam een nieuwe telefoonnummer voor mij en liet mij beloven goed op de sim-card te letten „zodat het niet in de verkeerde handen kan vallen.”

Nadat de journalist is vertrokken, begon de lange nacht. Soms was ik in MacDonalds, soms dwaalde ik rond de luchthaven. Mensen staren naar mij, ik zie vrouwen in burka’s, een kindje plaste op de grond vlak aan mijn stoel, om vier uur s’ ochtends, ik staarde jaloers naar de mannen die op de grond sliepen… Wanneer ik echter op de grond wou zitten, kwamen ongeruste politieagenten al vragen of ik ok waren en lieten iemand anders van hun stoel gaan zodat „de witte dame” kon relaxen. Om vijf uur onderrichtte een elf jarig meisje mij in Urdu, de officiële taal van dit land. „Ap kesi ho?”  Dat betekent „hoe gaat het met jou?”  Om zes uur bood een heel familie mij ijs en chai aan. Chai is de Zuid-Aziatische versie van thee. Ik had het al vaak in Nepal en India gedronken. Het is verslavingwekkend, maar ik vond er niets aan. Pas in Pakistan leerde ik van de speciale smaak van chai houden. 

Eindelijk was het tijd om in te checken. Ook al was mijn lichaam moe en lag het plat op een zetel-ik trok me niets meer aan van de starende blikken- toch was mijn geest super enthousiast. Ik zou eindelijk na een jaar met twee goede vrienden herenigd worden, in een van de laatste landen waar ik mezelf ooit verwacht had. In het vliegtuig naast mij verscheen een jonge vrouw die mij pannenkoeken en koffie van MacDonalds aanbood. Ze is jonger dan mij, vertelde over haar gearrangeerd huwelijk met haar neef en Pakistaanse politiek. 

Ik kwam als een wrak in de luchthaven van Lahore aan. Terwijl ik (nerveus) op mijn bagage wachtte (en hoopte dat het de reis had overleefd), belde ik de vriend in Lahore als eerste op. „Ik ben hier.” Ik wist dat de andere vriend al buiten in de aankomsthal op mij stond te wachten. 

De Feministische Avant-Garde van de 1970s: Francesca Woodman

Vandaag hebben een vriendin van Iran en ik de tentoonstelling "WOMAN - The Feminist Avant-Garde of the 1970s" in Bozar bezocht. Deze tentoonstelling loopt van 18 juni tot 31 augustus in het Brusselse en bevat beelden van de Sammlung Verbund in Wenen. De namen van de artiesten zeiden me niets, maar tijdens mijn reis doorheen de jaren zeventig werd ik verliefd op de verhalen, boodschappen en werken van Francesca Woodman, Mary Beth Edelson, Ulrike Rosenbach, Birgit Jürgenssen en Sanja Ivekovic dat ik  zelf mijn fototoestel wil nemen en mezelf als vrouw wil verkennen. 

Vooral Francesca Woodman intrigeerde me. Voordat ik haar werk zag, viel de naam al op. Wood + Man. Mijn eigen familienaam betekent ook "Wood". Het tweede woord "man" klinkt zelfs ironisch. 

Dan las ik haar verhaal. Ze is geboren in 1958 en gestorven in 1981. Dat betekent dat ze op 22 of 23 jarige leeftijd gestorven is. Haar jeugd speelde zich af in Colorado en Italië. Al sinds 1972 trok ze foto's van haar zelf. Vaak naakt. Een vriend vroeg haar ooit waarom ze foto's van haar naakte zelf nam, en toen zei ze laconiek dat zij altijd voorhanden was. 

(c) Francesca Woodman

In 1979 verhuisde ze naar New York en werkte as de assistent van een fotograaf en als een modefotografe. Op 19 januari 1981 pleegde ze zelfmoord. 

Haar werk bevat heel eel kleine vierkante zwart-wit foto's, videos en tekeningen. Haar iconografische beeltenis van de jonge vrouw worden vaak gezien als een esthetische voorspelling van haar zelfmoord. Maar SAMMLUNG VERBUND bewijst met hun laatste boek dat zij een gepassioneerde vrouw is. 

Terwijl wij langs haar afbeeldingen wandelden, dacht ik aan de film The Virgin Suicides van Sofia Coppola, dat over vier zusjes gaan die zich gevangen voelen in het huis, de religie van hun ouders en de maatschappij en daarom zich -zoals de titel al verraadt- het leven ontnemen. De foto's beelden dezelfde duistere drang naar vrijheid die ze nooit gaan krijgen. Ik was geïntegreerd door haar beeltenissen, vooral van het strand, zeker omdat ik zelf op zoek ben, of bezig ben, aan een script voor een kortfilm over twee zusters die elks een transitie in vrouwelijkheid ondergaan tijdens een strandvakantie. 

De film gaat ook over de jaren '70. Daarvoor - voor eeuwen- domineerden mannen het beeld van de kunstenaar en van de vrouw in de kunst. Vrouwen dienden alleen maar als model. In de nasleep van mei '68 begonnen vrouwen zoals Cindy Sherman en Hannah Wilke, VALIE EXPORT... het beeld van de vrouw in en door de kunst toe. Ze gebruikten geen schilderijen of beeldhouwwerk, dat nog steeds het domein van de man is, maar vertaalden hun boodschappen en verlangens in fotografie, videografie en theatrale voorstellingen. 

(c) Francesca Woodman

De tijd, de cyclus van leven en dood, de processen van veroudering en vernieuwing, begeesterde Woodman zo fel dat het in haar werk en leven een grote invloed had. Ze liet zich door de Griekse mythe van Apollo en Daphne inspireren en laat zich fotograferen waarbij ze omcirkeld wordt door boomwortels en berkenstam draagt. De mythe zelf gaat ook over transitie en spanningen van adolescentie en volwassenheid. Haar kunst kan dan ook gezien worden als haar zoektocht, haar leerproces, om verandering, verlies, het leven... zelf te aanvaarden. Een proces dat iedereen doorgaat. 

Zelfs de quote bij haar werk -het museum heeft bij elke artieste een persoonlijke quote gezet- past bij Francesca... en eerlijk gezegd voelde ik me daardoor nog meer met haar gebonden, omdat in mijn verhalen en kunst ook constant tijd, verlies en bomen terugkeren, als een cirkel. 

"I've a lot of ideas cooking, 

I simple need to get started working 

before they stick to the bottom of the pan." 

- Francesca Woodman

(c) Wendy Wuyts

Verboden Leugens over Jordanië

Gisteren nam ik deel aan een discussie over de "betrouwbaarheid" van jouw "talking heads" in jouw documentaire met enkele zeer ervaren producers, monteurs en regisseurs uit Denemarken, USA en België. Een van hen haalde de documentaire "Forbidden Lies" van Anna Broinowski aan. Deze documentaire gaat over de "hoax" van Norma Khouri, een Jordaans-Amerikaanse vrouw die het boek "Forbidden Love" heeft geschreven dat rond de periode van 9/11 (die van New York, niet die van Chili) is gepubliceerd. Het gaat over haar beste vriendin die tijdens een "honor killing" is vermoord, omdat ze een relatie heeft met een christelijke man. Norma schreef het boek om de aandacht van de internationale gemeenschap op "honor killings in the Arab world" te vestigen. Tijdens het maken van de documentaire geraakt de film maker in een heel netwerk van leugens. Norma lijkt de ene leugen over de andere leugen te leggen. In 2004 publiceerde een journalist bewijzen dat haar verhaal helemaal niet zou kloppen. Ook twee vrouwen uit Jordanië, onder wie een journalist die over vrouwenrechten in haar land schrijft, vinden meer dan 70 details in het boek die niet kunnen kloppen. Norma schrijft in haar boek dat de rivier door Amman, de hoofdstad van Jordanië, loopt, wat geografisch helemaal niet waar is.  Ook zijn er totaal niet zoveel "honor killings" in Jordanië als Norma beweert. De twee Jordaanse vrouwen voelen zich juist beledigd. Vele vrouwen dragen geen hoofddoek, worden niet begeleid door een mannelijk familielid en kunnen doen wat ze willen doen.

Ook al is het niet in de documentaire "Forbidden Lies" expliciet gezegd, maar de producer die deze documentaire ophaalde zei dat dit een mooi voorbeeld is van oriëntalisme en propaganda voor Westers terrorisme en de oorlog in Irak en Afghanistan. "Aangezien het Westen zoveel stereotypen heeft over de Arabische wereld, kwam dit verhaal geloofwaardig over. Zij gebruikte eigenlijk zelfs stereotypen, omdat ze het kan." Er is zelfs een complottheorie dat zij voor de FBI werkte met als opdracht om via media, een vals verhaal, het beeld van een land te doen kantelen naar een negatief daglicht zodat de hele oorlog in het Oosten meer verantwoord zou lijken.

Het doet me denken aan een opmerking van een kennis uit Iran die in België studeert. Wat haar het meest ergerde, waren Westerse feministen die haar vertelden dat zij en andere vrouwen het de Moslimwereld zouden moeten emanciperen.  Gertrude Bell, een Britse schrijfster, wereldreiziger, politica die leefde van 1868 tot 1923,  en die meehielp aan de verwestering van het Midden Oosten (we kijken allemaal uit naar de film "Queen of Desert" van Werner Herzog die in 2015 uitkomt), stichtte de Anti-Suffrage League, omdat ze vond dat een vrouw zelf moet kiezen wat ze wil, en dat niemand, ook geen zogenaamde feministen, een vrouw moet vertellen wat ze moet doen, zeker omdat we niet weten. In feite doet Norma wat vele vrouwen uit het Oosten stoort: outsiders die denken dat ze de waarheid weten, maar alleen de stereotypes zien...

The Mother of Haïti

Some years ago I met the talented photographer Betania Salvatore from Bariloche, Argentina, when I traveled in Guatemala. She came back from a project in Haïti and shared me this story:

An old mother used all her money to give her daughter a better life somewhere else. Every day she cried and prayed for her missing daughter. 
For years.
Betania heard from others that her daughter had died.
Nobody told the old mother. 

bron: http://500px.com/photo/36661544/untitled-by-betasalvatore
(c) Beta Salvatore, Haïti 2011

Bloed Taboe in Kathmandu, deel 3

In Nepal heb ik een permacultuur boerderij bezocht dat de sociale onderneming Dharti Mata van Claire Lin uit Taiwan huist. Hun missie is eco-en vrouwvriendelijke producten maken voor vrouwen uit Nepal en daarbuiten. Klik hier voor deel 1 of deel 2.

Van de Boerderij naar Buiten

Studenten en bezoekers van de Hasera Permaculture farm, de dorpelingen en expats op de Farmer’s Market zijn momenteel de grootste klanten. Ook heeft ze connecties met organische winkels in Taiwan en Hongkong. Momenteel werkt ze aan pakketjes die ze via de post kan versturen. Wie geïnteresseerd is voor een aankoop van een pakketje (dat uit 6-8 pads bestaat en ongeveer 10-20 euro zal kosten plus verzendingskosten), kan Claire als volgt bereiken: 

Je kan haar ook elk weekend ontmoeten op de Farmer’s Market in Kathmandu. Ze vertelde me dat alle reacties interessant zijn. Een Frans meisje deed alsof ze haar standje niet zag, maar viste wel stiekem een businesscardje en belde haar na de markt op. Anderen vrouwen zijn wel meer zelfzeker en komen zelfs terug om meer te kopen. Ook mannen kopen dit voor hun vriendin, moeder, zus… Sommige Westerse vrouwen zeggen dat ze tampons gebruiken. Andere mensen denken dat ze hoesjes voor mobieltjes verkoopt. De Nepaleze vriendin die mij op haar producten gewezen heeft, vertelt me dat ze het al enkele maanden gebruikt. „Het is heel comfortabel. Soms wil ik het blijven aanhouden, ook al is mijn menstruatie afgelopen.” Ze gebruikt het alleen tijdens de meer lichtere dagen. Tegen het wassen kijkt ze niet op. Ze doet dit niet uit economische redenen, want ze komt uit de rijkere klasse en kan zoveel maandverband kopen als ze wil. Haar moeder heeft haar echter geleerd om zo weinig mogelijk te consumeren en duurzaam mogelijk te leven. In Nepal leeft alles langer. Terwijl mijn panty’s na twee dagen al niet meer bruikbaar zijn, zou ze bij de verkoper gaan klagen als haar panty’s voor twee jaar gescheurd zijn. Dit idee van de katoenen inlegkruisjes past perfect bij de oosterse filosofie dat het enige waarvan je meer wil hebben een betere natuur, gezondheid en geluk is.  

Mijn eigen evaluatie - bloeding in Pakistan

Twee weken later kon ik mijn nieuwe aankoop zelf testen. De test was meteen groot, omdat ik me op een roadtrip in de Himalaya van Pakistan bevond, met mannelijke vrienden. Ik was liever thuis geweest, met andere vrouwen, of eigenlijk helemaal alleen, waar ik dit in alle rust kon ondervinden. Toch besloot ik de test niet uit te stellen. Voor de zwaarste dagen gebruikte ik een tampon. 

Ik bewaarde de bebloede inlegkruisjes in een papieren zakje. Wanneer ik in een familiehuis van een van mijn vrienden een eigen badkamertje kreeg voor een nacht, waste ik deze met koud water. Ik was verbaasd hoe snel het bloed oploste. Ik wou dat ik dit weetje eerder wist, want ik heb enkele onderbroeken verspild aan bloedvlekken. Ik droogde deze buiten, maar wel uit het zicht van mijn mannelijke vrienden. Ik denk niet dat ze hiervoor klaar zijn. De vrouwen van hun familie merkten wel op wat ik aan het doen was en vroegen me erachter. Ik werd een beetje rood. In de Pakistaanse cultuur, zeker in de meer afgelegen berggebieden, wikte en woog ik mijn woorden af. Vrouwen lopen hier met dupeta’s en burka’s rond, zogezegd uit eigen keuze, maar indirect door de starende blikken van de man die hen oncomfortabel maken.   

Ik legde het concept uit. Ze werden super enthousiast. Ze stelden me ook vragen over tampons. Hun nichtjes in USA hadden dit al laten vallen. Ik haalde een tampon uit de verpakking en legde het concept uit. De vrouwen giechelden. „We kunnen dit niet gebruiken. Niets kan in ons zijn,” zei ze. Ze bestudeerden wel aandachtig de katoenen inlegkruisjes. „Dit is veel beter dan wegwerpmaandverband,” zei een van hen. „Het voelt ook zachter aan.” 

Ik wou dat ik een heel koffer vol lovelady’s had. Deze vrouwen waren echte gastvrije schatten en leefden in een van de mooiste gebieden ter wereld, die echter ook door plastiek geteisterd worden. Zij verbranden plastiek. Ik had hen graag een beetje meer comfort willen geven waarmee ze hun dochters en de natuur om hen konden beschermen. Het is misschien een vreemd geschenk, puur omdat het verbonden is aan taboe’s, maar misschien is dit wel een van de beste cadeau’s die we kunnen meenemen, een stukje katoen en een beetje wijsheid, gevuld met zin voor positieve verandering. Ik ben van plan om met mijn lovelady’s aan een wasdraad mijn Vlaamse tuin kleurrijker te maken. Ik hoop dat de buurvrouwen het zullen zien.  

Extra noot:

In België kan je ook katoenen inlegkruisjes vinden in de meeste ecologische winkels. Daarnaast bestaat er ook de "moon cup" dat misschien zelfs nog meer gemakkelijker is dan een inlegkruisje.  Meer informatie: http://www.kudzu.be/nl/winkel/categorie/i/47400 

Bloed Taboe in Kathmandu, deel 2

Tijdens mijn reis in Nepal ontmoette ik Claire Lin op de Farmer's Market in Kathmandu. Ik besloot naar de permacultuur boerderij te gaan waar ze haar sociale onderneming "Dharmati" heeft opgericht. 

Als je het eerste deel nog niet gelezen hebt, klik hier.

 „Moeder Aarde” - 
Profits voor Moeder Natuur en de Vrouw

Tijdens haar NGO werk in Nepal kwam Claire Lin, een jonge vrouw uit Taiwan, in aanraking met de zorgen van plaatselijke vrouwen. Ze vertelden haar over Chhaupadi, een traditionele praktijk in de westelijke regio van Nepal dat vrouwen verbiedt om deel te zijn van het familiegebeuren tijdens hun menstruatie. Claire vertelde dat deze vrouwen verbannen worden naar afgelegen huizen en nauwelijks eten of drinken, omdat ze „onzuiver zijn”. In Taiwan is menstruatie ook een taboe, maar niet zo hard als in Nepal. Ze hoorde dat somme vrouwen soms hetzelfde inlegkruisjes blijven gebruiken voor heel hun periode en daardoor verschillende infecties creëren. Deze verhalen bleven in haar hoofd hangen. Wanneer ze in Auroraville kennismaakte met katoenen inlegkruisjes, nam ze het idee mee naar huis. Ze las blogs uit Taiwan en Japan over hoe je zulke dingen maakte. Wanneer ze terugkeerde naar Nepal deed ze workshops over menstruatie educatie en opende ruimte voor dialoog voor vrouwen. Ook probeerde ze hen te leren hoe je zelf vanuit katoen inlegkruisjes kan maken, maar hoe langer ze dit deed hoe meer ze de vraag kreeg waar ze dat konden kopen. 

Wanneer ze 30 jaar oud werd, besloot Claire een carrièrewissel te doen. Ze verliet YIA Taiwan en richtte Darmati Sustainable Workshop op. Darmati betekent in Sanskriet en in Nepalees „Moeder Aarde”. Deze term belichaamt perfect de belangrijke waarden van haar onderneming: meer zorg voor de vrouw en voor de natuur. Met Darmati wil ze aan de hand van kleine veranderingen het leven van de vrouw, ten goede van de natuur, verbeteren.  

Lovelady Pads - liefde voor je eigen vrouwelijk lichaam en de natuur 

In de Hasera Farm vond ze goede bondgenoten in Mitu en haar vrouwenraad. Met behulp van de boerin van deze permacultuur boerderij selecteerde ze enkele vrouwen die wel een centje bij wilden verdienen. Wanneer Claire en ik ons in de gezellige atelier bevinden, legt ze me uit dat ze nooit een schaar hadden gezien. „Hun handen bibberden wanneer ze voor de eerste keer een schaar vasthielden.” De training duurde langer dan ze had verwacht, maar de vier vrouwen werden sterker. „Deze pads zijn de eerste producten die we met onze sociale onderneming willen maken,” legt Claire uit terwijl ze mij de atelier toont. „Later willen we andere producten maken.”

Ze haalde enkele inlegkruisjes uit een doos. „De naam Lovelady verwijst naar ons doel om vrouwvriendelijke producten te maken. Niet alleen doen we aan woman empowerment door rurale vrouwen op te leiden en te werk te stellen, maar dit is ook beter voor het vrouwelijk lichaam. Katoen is een ademende stof, plastiek niet. Als je het op een goede manier wast, is dit meer hygiënisch dan de plastieken versie. Er is minder kans voor infecties.”

„Ja… Ik weet dat ze stof gebruikt moest hebben voor Koning Plastiek de wereld begon te domineren.” Ik vertelde dat ik onlangs bij de grote opruim in het huis van mijn grootmoeder oude doeken had gevonden, die volgens mijn moeder de voorloper was van het maandverband. Mijn grootmoeder is een kranige vrouw van 80 jaar die nog een fris hoentje is. Die doeken hebben haar alvast geen kwaad gedaan.

„Bovendien werk je ook aan de natuur,” vervolgt Claire. „Hoeveel vrouwen leven er niet op aarde? Hoeveel van hen gebruikt plastieken inlegkruisjes? Die afvalberg groeit echt aan, zeker als je weet dat plastiek niet te recycleren is. Deze doeken kan je voor twee jaar gebruiken. Hoeveel kilogram afval en geld spaar je niet uit?”

Ze ontwikkelden zes verschillende soorten pads, die allemaal 100 % uit katoen bestaan:

1. everyday pads: voor alle dagen, lengte 23 cm
2. daypads with inserts:  geschikt voor zware en gemiddelde bloeding, 24 cm
3. daypads, geschikt voor gemiddelde bloeding, 24 cm
4. simple pads: geschikt voor lichte bloeding, 23 cm
5. long pads: geschikt voor hevige bloeding of wanneer je yoga of fysieke inspanningen doet, 24cm
6. night pads: voor zware bloeding, voor’s nachts, 36cm

Na gebruik laat je deze een nacht in koud water weken, met een beetje eco-vriendelijke zeep. Daarna was je hen en hang je hen in de zon. „In het begin was het vreemd om het bloed uit je inlegkruisjes te wassen,” zegt Claire, „maar eigenlijk verbindt het mij meer met mijn lichaam. Mijn voorouders waren Chinese medicijnmensen. Ze bestudeerden de kleur van het bloed om te weten of je lichaam gezond is.” Ze pauzeert. „Het is jammer dat veel vrouwen hun menstruatiebloed als iets „vies” zien. Dat komt vooral door de advertising van plastieken inlegkruisjes. Weet je dat ze in Taiwan menstruatiebloed in reclame als een blauwe vloeistof voorstellen?”

Ik zeg dat deze onnatuurlijke weergave ook in de lage landen gebruikt wordt.

„Eigenlijk is menstruatiebloed vol met nutriënten. Het lichaam bereidt zich voor op een baby, maar wanneer een eicel onbevrucht in de baarmoeder komt, stoot het deze nutriënten af.” Ze vertrouwt me toe dat ze het water waarin ze haar inlegkruisjes laat weken daarna over haar eigen tuintje giet, omdat ze gelooft dat deze extra nutriënten de bodem rijker kunnen maken.  

 „Het is spijtig,” gaat Claire verder, „dat vrouwen hun menstruatie proberen te vermijden, of het  liever willen weggooien dan willen bestuderen.  Door die herverbinding met mijn lichaam geef ik meer tijd aan mezelf in mijn lichaam. Vroeger nam ik pijnstillers, maar nu maak ik tijd vrij. Ik probeer op deze dagen minder te werken, was deze inlegkruisjes en denk na.”

Ik vertel haar over het boek „4seasons in 4weeks” van Suzanne Mathis McQueen waarin elke week van de menstruatiecyclus met een seizoen vergeleken wordt. „De periode van de menstruatie is onze herfst, wanneer de bomen hun bladeren loslaten, wanneer wij onze verwachtingen, herinneringen en andere dingen die we niet meer nodig hebben loslaten zodat we later hernieuwd kunnen beginnen. „Er is ook een hoofdstuk bij elk seizoen speciaal voor de man zodat hij weet wat hij moet doen waneer de vrouw in welke periode bevindt, zodat hij haar beter kan begrijpen en hun relatie dieper, gezonder en intenser kan maken.”

Claire glimlacht. „Het moet niet alleen taboe zijn voor vrouwen, maar ook voor mannen, die met ons moeten leven. In Taiwan is het de gewoonte dat je vriendje je warme chocomelk komt bezorgen tijdens de menstruatie.”  (wordt vervolgd)

Wie is de fotograaf?

Onlangs, in een appartement vol kunstenaars in Brussel, toonde een Engelsman mij deze foto. Hij deed onderzoek naar de fotograaf. Het zou de enige foto zijn die hij aan een museum verkocht heeft. Wanneer deze Engelsman het desbetreffende museum opbelde voor meer informatie over deze intrigerende foto, stuurden zij echter een andere foto door, van dezelfde vrouw, maar vanuit een andere invalshoek. Deze foto is echt veel meer sprekend. Ik hou van haar ogen die vertellen dat ze zich ergens anders bevindt dan in deze kitsj kledij en wereld waarin ze gestoken is. 

Imbolc, of de geboorte van de feniks uit zijn as

Vandaag, op 1 februari, is het Imbolc, een van de acht sabbatten van het jaarwiel in de natuurreligies van onze streek. Op dit "vuurfeest" wordt het begin van de lente aangekondigd. Daarom wordt de vruchtbaarheid van de aarde hier fel gevierd. Het is vergelijkbaar met Maria Lichtmis op 2 februari, St. Brigid's day in Ierland, of St. Lucia's Day dat in december in Zweden gevierd wordt. 
Imbolc, dat trouwens "in de buik" betekent en verwijst naar lammetjes in de buik van de ooien, kondigt de lente aan. In sommige talen betekent het zelfs lente

shot van mijn diploma film: "Nature" (2013)

De feniks en het jaarwiel
Een van de meest bekende mythologische dieren -dankzij Harry Potter- is de feniks. Deze vogel wordt oud, brandt dan in een vuur -dat als zuiverend, en niet als vernietigend wordt gezien- tot as, om daarna te herrijzen als een feniks. Zo is ook de natuur. Elk jaar zijn we getuigen hoe de natuur herboren wordt uit de assen van de winter. Als een jaarwiel. We blijven echter niet op dezelfde plek, want een wiel rolt verder. Door de hernieuwing groeien en leven wij. 

Het is dan niet te verwonderen dat Brigid, de Keltische godin van de smeedkunst en het vuur, met de lente verbonden wordt.  Bij vuur denken we niet alleen aan het zuiverend aspect, maar ook aan de symbolisatie van de toenemende kracht van de zon. De dagen zullen alsmaar lichter worden. 

Wat is Imbolc?
Aangezien het de lente aankondigt, is vruchtbaarheid een belangrijk element in dit feest. Niet alleen voor de dieren en de planten, maar ook de mensen van vroeger, die veel meer dan wij op het ritme van de natuur leefden, voelden zich "openbloeien".  Vroeger, zowel in heidense als christelijke praktijken, maken jonge meisjes een graanpop. Jonge ongehuwde vrouwen komen samen, leggen deze pop in een "bruidsbed" en waken de hele nacht rond deze pop met strikjes en lintjes. Later bezoeken ongehuwde mannen hen en de korenpop om hun respect te betuigen. Het is ook stiekem een moment waar jongemannen in contact komen met potentiële echtgenotes. Vroeger bestond er immers geen fenomeen zoals internet-daten. 
In enkele tradities is dit de traditionele dag voor initiaties... het begin van een nieuw avontuur...
Vaak wordt deze dag als een "vrouwendag" gezien, omdat Brigid, de vruchtbaarheidsgodin, aan deze dag gelinkt wordt. 

Wie is Brigid?
Voor mij is het natuurgeest die 's mensen in de donkerste perioden -in nachten en winters- bezoekt en beetje licht, of levenskracht, in hun bestaan brengt. Zij is de voorbode van de lente. Op 1 februari laat zij merktekens in as van de haard van elke familie langs als teken dat zij is langs geweest. Sommigen maken ook een Brigid Kruid van gras. Het lijkt op een swastika, maar heeft helemaal niets te maken met de nazi's. Dit symbool komt voor in vele eeuwenoude culturen, zoals het hindoeïsme, boeddhisme, en Romeinse tijden. 
Het bestaat uit een vierkant in het midden en vier armen die naar elke hoek, of windrichting verwijzen. Ze werden aan deuren, ramen, en in stallen gehangen om Brigid aan te trekken, en zo de gebouwen tegen vuur en bliksem te beschermen. Ze bleven daar hangen tot de volgende Imbolc.

Doe jij vandaag iets speciaal? Ken je mensen die dit feest vieren, of Maria Lichtmis? 
Wat vind je van deze eeuwenoude gebruiken? Hoe vier jij de komst van de lente? 

Song of Silence

Today I was reading about "SHIRDAKS", textile with symbols from nature, from KIRGIZIA. These symbols, stories... are called "the song of silence", because the women from Kirgiza don't need words, just their craft, to transfer stories to the next generation. 

This article inspires me to visit them one day, in the mountains, and "listen" to their songs. Central-Asia seems so interesting, and remote, and beautiful, and full of silence, which I sometimes miss in busy cities (and Flanders is 1 big city). (but I don't need to visit it soon; I like my new job haha)

They are very connected with nature... but I frown my eyebrows when I read a Dutch women exports this to Europe (and beyond). I think there is some ecological footprint in their craft... but I guess I should shut up, because I also leave some footprints by traveling. 

 I like their motive of the circle, with crosses, referring to the wind directions, but the circle referring to the fact you're always home, because wherever you go, you'll always bring yourself... and I think this idea suits nomads like them. Or other travelers, and explorers... or in fact everyone... who is connected.

Source & pictures: http://birgittadevos.nl/portfolio-item/verhalen-in-vilt

The Moon & the Woman

The moon is perhaps the most ancient symbol of the Feminine. The association between the changing phases of the moon, the seasons of the year and the life cycle of woman as virgin, mother and old woman or crone is the foundation of a mythology inspired by the experience of the moon as an image of the unfathomable mystery of life. The triune goddess is one of the earliest images of the divine. 

The moon was the greatest stimulus to the human imagination and a focus for contemplation, helping people to create a relationship with the invisible dimension of life.

~ Ann Baring 

Read more: http://www.annebaring.com/anbar06_div-fem.htm

------------------------------------------------------------------------------------------------------------

There are so many texts, poems and other literature using the moon as symbol of the Feminine, that it almost seems so pointless to write another text about the connection between this habitant from the sky, and our own body. Until... Last weeks, in my free time, during different train rides, my mind was part of the Budnitz' world of "If I Told You Once". It is a book about 4, maybe even 5, generation of women. The grandmother, Elena, is an amazing story teller, who tells stories as a sort of education, to make the women in the generations after her wiser, so they will not make the same mistakes. If she succeeds, I will not say. It is better to read this book, which tells, in sometimes a metaphorical, sometimes a raw way, more about being a woman. 

(c) Goodreads, one of my favorite sites

They say the fairytales were in their original version more horror stories, full of dark shadows and things I better cannot write public. People talked a lot with each other, told stories, used symbols... to try to explain, try to educate... so why not share all these texts about so primordial stuff like the connection between the moon and the woman. Maybe, one day, like Elena, I will help someone to make her more conscious about the linkage between her energy level, emotions and the moon. 

Divine Images

“What would have happened if the aesthetic standard of our society had belonged to the collective unconscious of the great artists of the past?” the Italian artist Anna Utopia Giordano wondered. 
She took famous classic nude beauties of art history, and photoshopped them, like these pictures were going to used for advertisements of covers you'll find nowadays. There are standards in the world, accepted, about female beauty. These standards weaken the woman a lot, because it makes a difference between women. You cannot be beautiful if you attain these standards. Is it healthy? Is it possible for every women to become like the photoshopped ideal? 

It is kind of interesting to know how standards can poison the self-esteem of many women. I don't want to describe myself as the ideal or perfect woman, in all my Belgian modesty, but... sometimes I wonder why not. I look more to the left woman than the right. In some periods I would be the muse of many artists. Do I just have bad luck I am born in the wrong period? 

Since childhood I look to much into the mirror, trying to change myself, my body, in something else, something others want to see. I did a lot of sports. I had a period I ate only fruits for breakfast. And I lost weight... but still, even I had a more healthy BMI than ever, got a good physical condition, I thought I was too fat. The Romans had this expression: Mens Sana in Corpore sano. A healthy mind in a healthy body. It can go both ways. Even if you have a healthy body, a beautiful body, you still can feel miserable, and weak, and ugly, because the mind is tricked. It is maybe weak to let my mind trick me, but if you already as child are brainwashed by all the stereotypes of beauty you see on magazines, television, films... you wonder why so many women are feeling bad, and ask their husband -as in this famous cliché- or their ass looks to fat in this dress. 

Two years ago I went to Thailand, in a period when I I felt bad about my own body, my relationships, or the lack of relationships... also partly because I got recently dumped by a guy which I thought was going to be someone more. I went to Koh Phangan, and decided to take yoga, because "yoga people all look so happy, and ... he... maybe this can help me to make me stronger and happy, you know".  
I promised myself to subscribe for the closest yoga center in my neighbourhood. When I came back from the 7/11, with my bags full of groceries, I bumped into a notice board of a yoga school. I came closer, and my mouth felt open... when I discovered it was a tantric yoga center, and ... more... they were going to give a tantric sex workshop of a week about 2 days. I hesitated in these 2 days, because... is this not bad for a Catholic prude girl like me... but on the other hand... nobody knows me. So, in the last moment, I went to the yoga school and attended the lectures and yoga classes. Don't expect stories which would even blush Samantha from Sex and the City. It was more innocent. One of my big eye-openers was the quote of the lecturer that many women forget to really watch to classic paintings where goddesses, the ultimate beautiful women, are portrayed. Aphrodite, Venus... are not models with size 0, no, they have curves, and love-fat. They are mothers of Eros,  and still thousands of men, from beggars via artists to kings, worship them, because... this woman is a goddess, and knows everything about love, her fertility, desires... and uses what she has to gets what she wants, and Aphrodite, if you know your Greek myths, she mostly gets what she wants. 
Real beauty cannot be captured by physical features, because they change according to the standards made by time and culture, but real raw beauty you can find in any woman who founds divinity in who she is, and knows how to use it. 

So... for me both paintings, the one with the more curvy woman, or the more slender lady, are both beautiful, in a different way divine. 

source inspiration: Flavorwire 
source pictures: Anna Utopia Giordano  

The Heroine's Journey

Some of you will know the "Hero's journey" described by Campbell, which explains there is a structure, a same path, in all stories. From Star Wars, episode IV, until the eldest fairytale, the hero follows the same path. He is called to adventure, refuses it, meets his Obi-Wan Kenobi, then gets his adoption parents killed, and will leave Tatooine to defeat the Empire. Or like that.

But ... goes the same for female heroes? Are women and men the same, so they follow the same kind of journey? According to Maureen Murdock, there is a big difference. Many women, in this paternal world, think they should follow the path of the hero, and thereby split from their feminine nature, and are maybe successful in terms of their father's view, but never satisfied. Her book, "The Heroines Journey" gives a bit a psychological insight in how a woman can become her own queen. 

As part of research to make stories and screenplays more "right", I read this book, and made my notes, certainly because I would love to write about women, because... I am one myself, and I think women deserve more attention in literature and cinema. In fact... in general... but art is more my field, so I think I can start in my own field. 

There are 3 big parts:

I. Departure/ Separation

The woman is a bit imprisoned in her domestic environment. She feels the need to leave, but expectations from her society, or a bad mother, or a too good father, keeps her there. When she is called to adventure, it feels like death. The woman will be aware there is something loose in her life, there is something missing, she will dream about this black figure... but she will refuse the call. It is scary to leave your comfort zone and to reach for the woman you want to be... until she meets her mentor, who will help her to cross the first tresshold, so she will have already more experience of freedom dan before departure. 

II. Initiation/Descent (in the underworld)

She will experience a road of trials. Her heart will be hurt. Maybe she will experience a rape trauma. I have to think about Tess d'Ubervilles, who left her home, to work for  the real 'Ubervilles, and get seduced by the young son. This whole experience will mean her symbolic death. She will understand there is no white knight on a horse to save her, no father to rescue her... but that she has to deal with her own darkness. She will go in the underworld, to face herself. She will discover that each woman is her own mother, able to create and destruct. This whole initiation in her own darkness will give her the knowledge, will let her discover her own qualities, which will be needed to deal with the real world.

Like the girl in Brave: her real quest was to reconnect with her mother, because as many women, they become their father's daughter, and forget their femininity, even their mother, or the mother within them, because they think being "female" is weak. 

III. Return

Empowered, and yes, let me write this word again, empowered, the woman goes back, and destroys the problem within or beyond her. Maybe she will refuse to go back to her roots, because she likes to be the strong woman in the place where she found her strength, and is afraid that when she goes back she will return in old habits, but when she will finds the courage, she will release her creativity and find a way to make an impact. She will not rule, like a hero, but will help to build a close-knit community, a family... where people help each other, a world in a next phase... 

A real woman creates, and supports, and nurtures. Sometimes, people think housewives are foolish, suppressed, don't enjoy any freedom, but I have respect for the women who invest all their lives in nurturing their loves and family. Sometimes I wonder if it is good both people work hard in the family... because when will there be time to nurture, or to be nurtured? Nurturing does not mean slavery; it means touch, caressing, smiling, cooking... and sharing... and that seems a really beautiful end for any person, instead of a crown on a field full of blood and mud. 

Of course, I cannot summarize the book in one short blog. There are many different paths, different quests, different fairytales and myths, but I think Maureen makes a point by writing about a different journey than the one Campbell proposed many decades ago. 

What do you think? What is the heroine's path for a girl into a woman? 

The future of Pakistan

Yesterday evening I attended a lecture, organized by MO*, about the future of Pakistan. They invited the journalist Omar Waraich, who writes for TIME and The Indepedent, and asked Shada Islam (journalist, active for Friends of Europe, and Dawn), Bruno de Cordier (from University of Ghent) and Khalid Hameed Farooqi (head department Brussels of GEO-tv, biggest tv channel in Pakistan) to join the panel afterwards. What was I looking for there? In Prague, I made two friends from Pakistan. Friendship brings you closer to the world. You become more involved, and even stop zapping the television if you catch a glimpse of a country where one your friends live, because you... just care. 

source: Lonely Planet

 "The most dangerous country"
 The associations are kind of known. Terrorism. Taliban. Extremism. Poverty. Neighbors of Afghanistan. Troubles in Kashmir. Darkness.  Maybe the most dangerous country in the world.

More than 180 millions of people are living in this country, which has the seize of 26 times Belgium, or 3 quarters of Europe. This year was the start of new transitions, for Pakistan, but also for the region (India, Afghanistan... you know, this region), because there were elections. The journalist Waraich gave us hope for a better future, where politics, now only positioned by millionaires, will be replaced by the urban middle class, and where the relationship with India can be improved. He started his lecture with references to the book "Descent into Chaos", which was later followed by "Pakistan on the Brink", and added if we come from chaos to already the edge, it means Pakistan is already heading a good way. He said that even when Pakistan didn't exist people believed it will not stay long. But it will be a long way, he said, because there are still big challenges like the intern terrorism. Every day there is a terrorist attack. You've also the increase of influence of wahhabisme, extreme conservative religious fundamentalists (yes, all the words which scare a lot of people) Sunni's who want to return back to the source of the Qu'ran. 

But... 

Let us first clarify that Pakistan is a country of extremes. It is also an extreme big country. Someone said that in Pakistan you can find parts which will remind you to Africa's slums, while others have French restaurants, art galleries, libraries... like in Brussels. Pakistan cannot be described in one a few associations. It is just too diverse for it, like you also cannot describe Europe in just a few words. Even for tiny tiny tiny Belgium I don't know any associations. 

The biggest hope, they all agree, is the growth of the middle class and civil society. Civil society, de Cordier clarified, is just more than only what Westerners understand as civil society, but also religious groups for example. And don't forget globalization: social media, but also Pakistani going abroad, bring back something: money,  critical consciousness... Shada believes Pakistan can grow, like other Asian countries, if the Pakistani identify with their country, are not indifferent and intolerant, and start paying taxes, so important things like education can be paid...

Education for girls
Yes, education. Maybe some of you heard about Malala Yousafzai, the Pakistani girl, who came up for education for girls, after she is tortured, and speaks worldwide. 

If I remember the numbers very well, only 12% of the girls go to school. Shada emphasized a couple of times that if women in Asia (and also in Africa, Middle East...) not get empowered by education and more rights there is no growth possible for these regions. 

Since a year I think to become a teacher, or a coach, and besides my passion of film making, also educate young girls in nature, geography, the world, even their body... because helping to grow people feels more satisfying. I already figured out I want to use stories, and films, to educate people to make them more critical, but I also feel the urge to finally go back to university, and start my masters in geography, with a specialization in education. I think geography, and nature, can help so many girls, because understanding the environment also helps to understand yourself, because you start to read the patterns, and the motives in the world, and you accept yourself, because you're not alone, as part of the world. I am a bit ecofeminist, trying to help women and nature, but it is necessary. 

After the lecture, waiting for my train back home, I had a clear vision. I don't know if I will teach children in Pakistan, but I feel more and more I want to teach girls, because I can leave the world as a better place this way. Maybe in Nepal. Or Swaziland. Bolivia? Or even in Belgium. We'll see. 

It is a seed in me, planted a time ago, and growing and growing, and it becomes stronger. 

Like Pakistan. There are seeds. They only need to grow, before the poison of extremism and terror takes over all the land. But I believe...

sources: my own notes, corrected by what I read in the article in MO*, by Gie Goris (in Dutch)