Terug naar Nieuw-Zeeland (6): Happy Heaps of Hobbits Hunt (HHHH)

Nieuw-Zeeland staat voor veel mensen bekend als het land waar Lord of the Rings, en The Hobbit is gefilmd. De epische landschappen zijn dankzij de regisseurs voor eeuwig in onze netvliezen, geheugen en dvds in onze kasten gebeiteld. Wie de films heeft gezien noch de boeken van Tolkien heeft gelezen, kent toch het verhaal van de hobbit Frodo die een ring moet vernietigen in de vuren van Mt Doom in Mordor om de boze tovenaar Sauron te verslaan. Hobbits zijn een inventie van de auteur. Ze zijn klein, blootvoets, hebben krullend haar, houden van drinken en feesten, en wonen in groene heuvels. Zowel in de hobbit als Lord of the Rings is er een prominente rol weggelegd voor Gandalf, een goede tovenaar. Dan heb je ook nog Gollem, een gedrocht dat misschien het meest gedenkwaardige creatuur van de hele wereld van Tolkien is. 
De figuren reizen door landschappen zoals Rivendel, Lothorien, Mordor en de Gouw (in die laatste plek wonen de hobbits).

Ik zou meteen tekenen als ik aan de opnames van “de hobbit” kon meewerken, die op dat moment bezig waren in Nieuw-Zeeland. Ik deelde de wens ook met Bae, mijn nieuwe Koreaans maatje, in een koffiebar in Auckland: “Ik hoop stiekem dat we al liftend het noord-eiland verkennen, en dan opgepikt worden door Orlando Bloom. Ik heb ergens gelezen dat Legolas ook een kleine rol heeft in the hobbit. Dus Orlando moet hier ergens rondhangen. Hij neemt ons mee naar zijn appartement, waar we kunnen overnachten. Wanneer hij slaapt, neem ik fotoʼs van hem en versier mijn toiletdeur met de fotoʼs van die ene onvergetelijke nacht.”

Als ik dit zoveel jaar later in mijn dagboek heb gelezen, heb ik zeer hard mijn wenkbrauwen gefronst. 

Ik vertrouwde Bae toe dat ik een succesvolle auteur wou worden, niet om veel geld, roem, blablabla te hebben, maar een gratis uitnodiging op feestjes, ceremonies... waar geweldige auteurs, muzikanten, acteurs en andere artiesten aanwezig zijn, met wie ik over kunst, het leven, de wereld... kan filosoferen op mijn niveau.
Toen bleek dat ik niet zelf beroemd moet worden om met andere artiesten in contact te komen. Soms lacht het geluk je toe.

In een of andere “Food Alley” in deze grote stad aten we Koreaans. Ik zei luidop dat we morgenavond Belgisch moeten eten. Niet dat ik een flauw idee heb wat Belgisch eten juist is. Er bestaat niet eens een Belgische taal.  

Aan de tafel naast ons keek een jongeman op. Hij bleek ook Belg te zijn. 
De jongeman aan de tafel naast ons bleek ook een Belg te zijn. Hij studeerde voor filmdirecteur. We praatten voor uren. Ik was zelf al bijna de helft van mijn leven voor film en andere vormen van verhalen vertellen geïnteresseerd. Ik was echter nooit zelfzeker genoeg geweest om het zelf te gaan studeren. Pas een half jaar later, in een ander continent, nam ik de sprong en volgde ik in zijn sporen.  

Op het einde van die avond besluiten Bae, hij -laten we hem Tim noemen- en ik morgen aan een “Happy Hobbit Hunt” te doen en “heaps of hobbits” te vangen. Het was een bizarre naam voor "hitchhiking," een ander Engels woord dat met een h begint. 

Later zocht ik nog met Bae en Tim het nachtleven van Auckland op. Toevallig verzeilden we in een feestje dat het veertigjarig bestaan van organisch boeren vierde. Of zoiets. Heel Nieuw-Zeeland lijkt me precies toe te roepen om meer aandacht te geven aan de Natuur. In feite, Nieuw-Zeeland is een en al natuur. Zelfs in Auckland vind je overal groene initiatieven. 

Op dat feestje lanceerden ze ook een nieuw label voor een organische wijn: Lothorien. 

Correctie. Nieuw-Zeeland is natuur én Lord of the Rings. 
Verwacht dat ik nog vaak over beide  ga schrijven. 
In feite, ons hithchiking avontuur zou ons naar Mount Doom brengen.
Of ja, waar de scènes op Mount Doom zijn opgenomen... 

Ik zag Nieuw-Zeeland echt alleen maar als een verzameling van stereotypen. Het is ook het allereerste wat je ziet als je een land binnengaat: souvenirwinkels die elke stereotiep mogelijk prediken. Ik heb daar een hoodie gekocht met "Wild Kiwi". 
Ik zag alleen maar schapen, hobbits, natuur, kiwi's, vulkanen, Maori symbolen en rugby. 

Nieuw-Zeeland is echter veel meer dan dat. 
Alleen zag ik het doen niet.
Ik wou alleen maar hobbits en Orlando Bloom. 

Biodynamische landbouw in Pakistan

Biodynamische landbouw (ook wel vaak Biologisch-dynamische landbouw genoemd) is gebaseerd op de twaalf lezingen die de Oostenrijkse filosoof en pedagoog Rudolf Steiner over landbouw gegeven heeft. In deze landbouw wordt de kosmos en de natuur geobserveerd, niet om tegen de natuur te werken, maar om samen met de natuur het allerbeste te behalen. De zon zorgt voor smaak en de maan zorgt voor groei. Zij gebruiken ook preparaten van mineralen zoals kwarts die ze in koehoorns in de grond bewaren. Deze preparaten mengen ze in een watervortex waarna ze het over de bodem sproeien. Biodynamisch heeft iets van hekserij. Toch winnen vele biodynamische wijnen heel wat prijzen en zijn er wetenschappelijke onderzoeken dat groenten groter en voedzamer zijn dan hun broertjes in hetzelfde land.

De biodynamische boerderij van Roshni in Lahore
bron: Wendy Wuyts (instagram)

Zelf kwam ik in aanraking met biodynamische landbouw dankzij een artikel in een van mijn favoriete magazines, en voelde me meteen gestimuleerd om hierover meer te weten, zeker omdat ik zelf dankzij mijn nicht (en huisgenote) meer en meer bewust over mijn eten begin te worden. Enkele maanden geleden zocht ik op waar ik meer van zulke boerderijen kon vinden in België, maar de zoekresultaten waren nogal pover. Toen viel mijn blik op de reisgids van Pakistan, mijn volgende reisbestemming, en kreeg ik het idee om te kijken of ik daar geen boerderij kon vinden om meer te leren. Ik vond toen zelfs een mogelijkheid om WWOOFing te gaan doen in de enige biologisch-dynamische boerderij, dat toevallig in Lahore, mijn hoofdbestemming lag. Ik nam contact met de Roshni Associatie. Na wat correspondentie was ik uiteindelijk uitgenodigd om tijdens mijn laatste drie dagen daar te verblijven. Ik zou enkele posters en banners maken voor als ze naar de farmer's market in Lahore zouden gaan om hun organische producten te verkopen. Intussen leerde ik over biodynamische landbouw, de Waldorf school (de enige tot nu toe in Pakistan) en de verbintenis met elkaar en de zon. Zij hebben ook een gemeenschap voor mensen met speciale noden, en werken met vrijwilligers uit Duitsland, Oostenrijk en Zwitserland vooral. Ook had ik gesprek met de Duitse man van de Pakistaanse vrouw die deze associatie tien jaar geleden heeft opgericht.

Een Zwitserse vrijwilliger en een Pakistaans meisje
- West & Oost komen samen in Roshni, het Licht
bron: Wendy Wuyts (instagram)

Hij legde me uit dat Roshni, dat "licht betekent", een plaats is waar het Oosterse en het Westerse samenkomen. Daarom draagt het ook de slogan "Gottes ist der Orient, Gottest ist der Okzident" ("God is het Oosten, God is het Westen"), een anekdote van Goethe, een beroemde schrijver wiens naam wel eens in context van Orientalisme en Biodynamische Landbouw wordt genoemd. Het Goetheanum nabij Basel in Zwitserland is het wereldcentrum van antroposofische beweging. Niet alleen het huwelijk tussen de twee oprichters is een samensmelting van Oost en West. Ook de leer van Steiner is zeer Westers. Zo legde de Duitse vrijwilliger die al vijf jaar voor hen werkt dat ze bijvoorbeeld een discussie hadden of de koehoorns halal waren. Ook bevat de leer van Steiner heel veel verwijzingen naar het christendom. Hoe verzoen je dat met Islam? Door naar de gemeenschappelijke doelen te kijken, en niet naar de verschillen. Compassie, empathie, zorg voor elkaar, zorg voor de natuur...  brengen Westerse vrijwilligers en Pakistaanse mensen met speciale zorgen, de Pakistaanse personeelsleden en boeren, Pakistaanse mensen... samen.

Organisch is nog niet echt ingeburgerd bij de Pakistaanse mens. Ik had nog een gesprek met een goede vriend wiens tante in het ziekenhuis ligt. "In het Westen moeten jullie veel gezonder zijn, want jullie hebben al die organische initiatieven," merkte hij opeens op. Ik wist niet of ik met die uitspraak akkoord ging. Mensen in het Westen zijn niet allemaal gezonder of meer bewust van wat ze eten, maar ik moet wel toegeven dat ik in een cirkel met een straal van honderd meter in Brussel meer organische winkels vind dan in heel Lahore. Toch begint de vraag te groeien. Roshni heeft veel vaste klanten die hun brood en groenten bij hen aankopen. Ook duiken initiatieven zoals de organische "Khalis Food Market" op die gezond en organisch eten promoten bij de lokale bevolking. 

Ik heb de gezondheidsstatistieken van Pakistan niet bekeken, maar als ik hun dieet bekijk, denk ik dat organisch geteelde groenten en fruit wel eens een verrijkende aanvulling kan zijn naast al het vlees dat ik die maand voorgeschoteld kreeg. 

https://www.facebook.com/KhalisFoodMarket

Terug naar Nieuw-Zeeland (3): De Eenzame Hond en de Vulkaan

Tijdens mijn eerste dagen in Auckland leerde ik ook Bae beter kennen, de couchsurfer uit Korea. Net zoals ik houdt ze van koffie en kunst. Na haar avontuur in Australië en een stop in haar moederland wil ze in Berlijn wonen. Ze houdt van muziekfestivals, draagt veel zwart en wit (het enige zwart-wit dat ik heb, is mijn pinguïnmuts. Ik hou nogal van kleuren. In mijn rugzak bijvoorbeeld bevonden zich toen een roze yaksjaal uit Nepal, een knalblauwe sarong uit Kenia, een gebroken geel hemdje, een groene lange broek en andere kleuren van de regenboog), en weet net zoals ik niet hoe de volgende uren, dagen, weken, maanden, of de rest van ons leven zullen zijn. 

Diezelfde dag dwaalden we in de CBD van Auckland en bezochten we trendy koffiebarren (en ja, ik kon terug geld afhalen) en kunstgalerijen. Toevallig belandden we in de galerij van “The Lonely Dog”, een reeks schilderijen en beeldhouwwerken van Ivan Clarke, vol hybriden van honden en mensen die je mee voeren naar je eigen verbeelding. 

bron: http://www.lonelydog.com

Ik was echt aangetrokken door de grappige beelden, de expressieve kleuren en de dromerige verhalen. Ik vroeg de manager van de galerij of ze meer uitleg kon geven, en zij vertelde me over de Nieuw-Zeelandse achtergrond van de artiest en de film die binnenkort zou uitkomen (Noot: Ik heb er later niets meer van gezien). Bae en ik vertrouwden haar toe dat we allebei van kunst houden, en dat ik schreef. 
“Schrijf je elke dag?”
“Ja, in mijn dagboek,” zei ik, en ik toonde haar mijn notaboek vol krabbels, ticketjes, fotootjes, tekeningen, nota’s en ideeën over deze reis.  
“Goed. Doe zo verder,” zei de manager. 
Haar naam was Ngairee, ontdekte ik, wanneer ze na de uitleg haar business card gaf.
“Wow, dat is een speciale naam. Wat betekent het?”
“Het is een Maori naam -Zelf heb ik geen enkele druppel maori bloed, maar mijn ouders wilden me persé een naam geven die niemand kon uitspreken.- en zoals vele Maori namen heeft dit woord meerdere betekenissen. Het betekent bloem, maar ook vulkaan.”
Ik vertelde haar dat ik me vooral aangetrokken voelde tot het schilderij waarin de “eenzame hond” onder de sterrenhemel ligt. 
“Ja, de artiest is een dromer. De vele schilderijen doen aan dromen van zijn kindertijd denken. Helaas kijken alleen kinderen nog naar de sterrenhemel.”
“Ik kijk nog steeds naar de sterrenhemel,” zei ik.
“Ik ook,” zei Najin.
Ik legde uit dat wanneer ik naar de sterrenhemel kijk mijn voorouders zie. Ik geloof in de theorie die Mustafa van "The Lion King" aan zijn zoon Simba vertelt. 
“Goed,” zei Ngairee vrolijk. “Stop nooit met het kijken naar de sterrenhemel. Beloof me dat. Laat nooit het kind in je los. Dromen brengen je verder dan eender welk plan.”

Terug naar Nieuw-Zeeland: Het Begin van een Verhaal (1)

Een andere richting

Tijdens mijn wereldreis was ik in Melbourne beland. Na enkele dagen in koffiebarren en sushirestaurants te hangen besloot ik om mijn hele planning over boord te gooien en een jaar in Australië te gaan werken. Ik wou voor totale vrijheid gaan. Alleen leerde ik snel dat je alleen voor een Work&Holiday visum in het buitenland kan aanmelden.  Ik dacht enkele dagen na over welke bestemming. Hawaï? Door de verhalen van een Amerikaanse met wie ik in India en Nepal daarvoor had gereist was ik ook wel geïnteresseerd om in die grotten daar te leven. Of Papoea New Guinea? Ik dacht aan de uitnodiging van een vriend om hem daar te bezoeken als hij daar zou werken. Ik wist dat een bevriend koppel nu in Cambodja was, maar ik wou niet een derde wiel zijn, dus dat was ook geen optie. 
Ik staarde naar de bestemmingen van Qantas Airlines en dan zag ik Auckland staan.

Nieuw Zeeland… Het is al jaren een droom om Nieuw Zeeland te bezoeken, maar na de verhalen van twee vrienden uit Amerika-laten we hen Lizzie en Gavin noemen- wist ik dat Nieuw Zeeland meer dan een week tussenstop verdiende. Toch boekte ik een ticket om twee weken in Nieuw Zeeland door te brengen. Ik regelde het allemaal vanuit een MacDonalds; daar had ik gratis wifi. Ik was over mijn maandelijks limiet van mijn Mastercard heen en moest de twee laatste dagen op kraantjeswater en brood van de 711 in Melbourne overleven. Op mijn laatste dag zat ik hele dag met mijn laptop in de MacDonalds en observeerde hoe de andere klanten al de hamburgers in hun mond staken, van hun milkshake slurpten en chocolade van hun vingers aflikten. Een foltering in slowmotion. Ik had alleen maar twintig dollar; juist genoeg om mijn bus naar de luchthaven te betalen. Het is een hele kwelling om zonder eten zes uur in een Macdonalds te zitten. 

Aankomst in Auckland

Uiteindelijk vloog ik naar Auckland. Zodra ik in het land van kiwi’s, rugby en hobbits aankwam, wist ik dat ik over twee weken niet terug naar Australië zou vliegen. Ik verdien echt de prijs voor “meest wispelturige vrouw ter wereld”, en ik ben trots op deze prijs. Het zou blijken dat Nieuw-Zeeland me dichter naar de wortelen van Yggdrasil, van het leven, van de wereld… zou brengen dan de wildernis van Australië. 

 Wanneer ik in de luchthaven van Auckland langs de immigratie moest, verklaarde ik dat ik wandelschoenen die vol sporen van grond van de Himalaya in Nepal waren. Ik kreeg mijn schoenen tien minuten later -helemaal chemisch gereinigd terug-. Ja, ik was in het land van de natuur die nergens anders in de wereld meer beschermd werd dan hier. Zij hechten veel belang aan Biosecurity Risk Goods. Aangezien ze op een eiland leven, zijn ze erin geslaagd hun planten en dieren te beschermen tegen vele ziekten. Daarom mag je geen voedsel, planten en plantproducten, dieren, zuivelproducten, bodem, water of andere voorwerpen waaraan aarde is bevestigd, zoals sportschoenen, wandelschoenen en tenten... mee brengen. Je kan het aangeven aan de douane, maar waarschijnlijk komen alleen je schoenen en tent chemisch gezuiverd terug. 
De douanier gaf het zelfs met een glimlach terug, omdat ik mijn schoenen al had aangegeven voordat ze mijn bagage onderzochten. Ik herinnerde me dat ik veel respect en ontzag had voor deze zorg voor natuur. Ik wist onmiddellijk dat ik hier nog iets zou leren. 

Nadien ging ik naar een bankautomaat. Nog steeds wou mijn kaart me geen geld geven. Ik lachte met de situatie. Juist wanneer ik besluit om helemaal zonder plan verder te reizen, kreeg ik al de eerste moeilijkheid. Ik zag dit niet als een tegenslag, maar als een deel van het avontuur. 
Een uitdaging. 

Ik besloot te liften.

Een vriendelijk koppel stopte en bracht me helemaal van de luchthaven naar het huis van Sebastian. Ik zou daar voor drie nachten couchsurfen. Couchsurfing is een manier van reizen; via een website (couchsurfing.org) kan je aan andere mensen vragen om op hun zetel, of in hun extra bed, te slapen voor een nacht, of meer. Dat is het minste wat je kan verwachten. Vaak nemen de lokale mensen je mee naar hun favoriete bars en andere plekjes. Ik was al sinds 2008 vertrouwd met deze website en organisatie, maar ik had er niet veel gebruik van gemaakt. Ik had zelf al een Poolse in mijn huis gehad, en eerder op een zetel in Kopenhagen en in Roemenië gesurfd. Op de website kan je naar de bewoners van bijvoorbeeld Auckland surfen, en dan beland je op het profiel van een persoon wiens foto of visie je aanstaat. Je leest over hun favoriete boeken, hun filosofie, hun beschrijving, wat zij willen leren of waarin zij kunnen onderwezen… Heel belangrijk is dat andere mensen, eerdere bezoekers, ook referenties kunnen achterlaten. Voor mij, een solo reizende jonge vrouw van 22, was het belangrijk te weten hoeveel en welke referenties de gastheer of gastvrouw heeft. Na een korte zoektocht op mijn computer in mijn kamer in Melbourne vond ik het profiel van Sebastian en ik was onmiddellijk aangetrokken; hij beschreef zich als een schrijvende, veganistische, ecologische piraat. Hij zei dat hij iedereen over Aroha zou leren. Ik stuurde hem een verzoek, en hij antwoordde positief. 

De Roep van Rozemarijn

Nadat ik me had gesetteld in het "The Spaceship" - zo noemde hij het gebouw waarin hij en enkele anderen huisden. Volgens mij was het vroeger een brandweerkazerne-, maakte hij een gerecht met pompoenen (kiwi’s zijn dol op pompoenen, zou ik leren) en vroeg me rozemarijn plukken in een perkje van de straat. Ik wist niet hoe rozemarijn eruit zag, maar toch legde hij mij geduldig uit hoe ik het kon herkennen. Wanneer ik het plantje herkende, voelde ik iets kriebelen. Ik wou meer over planten en tuinieren leren. Tijdens het avondmaal vroeg hij mij wat mij naar Nieuw Zeeland bracht, en ik zei dat ik hier ben om een visum aan te vragen voor Australië, maar dat ik eerst wat ging rondreizen in Nieuw Zeeland. Plots dacht ik aan Lizzie, en over haar WWOOF-ervaringen in Nieuw Zeeland. Ik staarde naar de rozemarijn die niet gebruikt was, en zei dan dat ik ook aan WWOOFing ga doen. Zomaar. Uit het niets.
Of misschien kwam het van veel dieper.
Van een verlangen dat jaren in mij heeft geslapen en nu begint op te borrelen, zoals die modderpoelen in de reisgidsen van Nieuw-Zeeland.
Ik wil meer leren over de natuur, organisch boeren en tuinieren. 

bron: www.landidee.nl

Dan vroeg ik hem wat hij schreef, "want ik heb op je profiel gelezen dat je schrijft." 
“Ik schrijf over dingen die ik leuk vind, zoals ecologie, veganisme…” en hij begon erover te vertellen. We praten over onze interesses en over onze zoektocht naar een andere wereld. Ik wist helemaal niet zoveel over ecologie -ondanks mijn bachelor in geografie- als hij of als ik nu -bijna drie jaar later-, maar er werden al zaadjes gelegd. Hij intrigeerde mij, omdat hij een vrije persoon was. Ik wou ook zo vrij zijn. Ik wist al dat ik wispelturig en vrij was. Zoals een vlinder.
Alleen dacht ik dat het in mijn betekenis iets negatiefs betekende. 
Ooit vroeg een vriend in België wat mijn lievelingsdier was. Ik antwoordde vlinder.
Hij glimlachte en zei dat het bij mij paste. "Het is hoe je wil dat andere mensen je zien. Ik denk dat je wel wil dat mensen je zien als iemand die met de wind gaat en steeds van koers verandert, niet echt wetende wat je wil."
Ik vroeg Sebastian wat zijn lievelingsdier was. Hij dacht eventjes na en zei: “De mens.” 
Ik lachte. Ik had deze vraag al aan tientallen personen op mijn wereldreis (en ervoor) gevraagd. Dit antwoord ik nooit eerder gehoord, maar toch vond ik het geniaal.
“Wat is jouw lievelingsdier?” vroeg hij. 
“Ik denk… wolf,” zei ik. 

“Wat is je woord voor 2012?” vroeg ik. Het was 11 januari 2012. 
“Uh…wat een vraag... bevrijding.”
“Bij mij is het… surrender. Het is ongeveer hetzelfde.”
“Wat is je woord voor je leven?” vroeg hij deze keer. 
“Ik…. Dat is een moeilijke vraag. Mag ik hierover nadenken?”
“Uiteraard,” zei hij.  
“Wat is jouw woord voor je leven?”
“Aroha,” zei hij. 
“Aho...oora?”
“Nee, Aroha. Dat is Maori voor absolute liefde,” zei hij. 
“Dat is een prachtig woord. Kan je me daar meer over vertellen? Ik herinner me dat je op je profiel iedere bezoeker belooft om daarover te leren.”
Hij lachte. “Er zijn betere leermeesters dan ik die je alles over Aroha kunnen vertellen.”
“Kan je het voor mij opschrijven?”
Hij schreef dan in sierlijke letters op een blad in mijn reisdagboek…

Te Aroha. 

Repair Café tijdens de Dag van het Park

Vandaag was in Vlaanderen de Dag van het Park, een initiatief waarin het park in de bloemetjes wordt gezet. In Schoten organiseerde ze activiteiten rond organisch tuinieren en boeren, workshops voor kinderen, standjes van Oxfam, Natuurpunt, Velt,  winkels met planten, cactussen, biogroenten, groentenpasta's, cupcakes, een biofrituur en een repaircafé.  Sommige mensen genoten in het gras van verse appels, anderen bogen zich over het reuzegrote schaakbord of speelden petanque, en nog anderen leerden hoe ze een bijenhotel kunnen maken. Zelf hielp ik bij het Repair Cafe dat ik zie als een alternatief voor overconsumptie...

Bron: repaircafe.be

In deze wereld is de levensduur van een product zeer klein. Vijftig jaar geleden leefden producten veel langer. Er werd aan massaproductie gedaan, maar de vraag is groot. Nadat iedereen echter een wasmachine, televisie... had, daalde de vraag. De economische krachten zagen in dat massaconsumptie op een andere manier aangewakkerd moest worden. Diversiteit en kortere levensduur begonnen het productieproces te dicteren. Onlangs las ik het artikel van Giselle Nath over de Vlaamse hardwerkende middenklasse die alsmaar meer en meer wil, en misschien eigenlijk niet nadenkt over de consequenties van hun overconsumptie en hun welvaartsniveau. (2014, De Morgen) Zij hebben de zwakkere groepen nodig om te kunnen bestaan. De "meer is beter" paradigma rechtvaardigt de middelen, maar zorgt er wel voor dat alles aan inflatie onderhevig is. Meer diploma's, meer ervaring, meer skills... zijn allemaal woorden die werkloze jongeren bijvoorbeeld op sollicitatiegesprekken horen. Waarom hebben we eigenlijk meer nodig?  

Instagram @wendiertje89

Repair Cafés zijn opgezet met het oog om mensen terug bij elkaar te brengen en na te denken over hun consumptiepatroon. Ook mijn moeder gooide vroeger altijd kledij weg als er een scheur was of een gaatje, dat eigenlijk in tien minuutjes snel gefixt kan worden. We werken harder om het gemakkelijker te hebben, zodat we nieuwe kledij, nieuwe wasmachines, nieuwe iPhones... kunnen kopen. Ik maak me ook schuldig. In Nepal werd een vriendin onwennig wanneer ik haar een geschenk vanuit België gaf. Ze was niet gewend om spullen te hebben die "niet nuttig zijn". Ze vertelde dat in het Oosten consumptie zo weinig mogelijk werd gemeden, omdat ze niet weten wat ze met afval moeten doen. Wij, de middenklasse van het Westen, gooien alles zomaar weg zodra het niet werkt, zonder bij stil te staan waar het verdwijnt. De afvalberg zou al veel kleiner zijn als we zelf leerden hoe we het kunnen fixen. Zelfstandig kunnen repareren maakt ons ook minder afhankelijk van het imperium van supermarkten en dure trends. Het heeft zoveel voordelen. Repaircafés worden vaak en in verschillende dorpen georganiseerd; ze zijn niet alleen voor groene dagen zoals de Dag van het Park. 

Meer informatie kan je vinden op repaircafe.be :

Ik ga op reis en ik neem mee...

Soms vragen vrienden aan het begin van een grote reis wat ze best in hun rugzak steken. Het is eigenlijk niet zo simpel. Het hangt ervan af of je alleen reist of met meerderen, welke landen je bezoekt, hoe lang je zal reizen, hoeveel kg je kan dragen... Zelf probeer ik maximum 15kg mee te zeulen, met mijn handbagage inbegrepen. Ik vertrek over enkele dagen naar Nepal, Thailand, Pakistan... en India of Cambodja. Het klimaat is al verschillend. Je vindt ook een ander soort toerist in Pakistan dan in Thailand. Toch heb ik maar een rugzak van 40 liter en een kleine hangzak van misschien maar 5 liter bij. 

Mijn vloer lijkt op een marktkraampje wanneer ik aan het inpakken ben.

Het eerste wat ik tegen vrienden zeg, is dat je in elke uithoek van de wereld een emmer met water, een wasmachine of zelfs een wasserij kan vinden. Neem niet een te hoge kwantiteit van een kledij mee. Drie kleedjes is al overdreven. Uiteraard is het moeilijk om dan te kiezen welk kleedje je al die weken zal dragen. Kiezen is verliezen, zouden economen zeggen, maar het enige wat je verliest is ... niets. Je wint alleen maar luxe bij, omdat je een lichtere zak zal meesleuren.

Bovendien ga je na een tijd die kledij veranderen. Voor een prik en een ei kan je een nieuw kleedje, broek... kopen. Laat jouw oude kledij in een kledingcontainer of een tweedehandswinkel achter. 

Ook raad ik je aan om research te doen. Je hoeft geen reisgidsen uit te pluizen, maar lees wat over de wereld, over de bestemmingen... zelfs eigenlijk al voor je een reis plant, zou je toch al iets van de bestemming moeten weten. Waarom zou je er anders naar toe gaan?  We leven niet meer in de 16e eeuw, waarin veel land onbekend was. Dankzij het internet kan je zoveel over de wereld weten. Als je weet naar waar je vertrekt, weet je ook beter wat je in jouw rugzak moet steken. 

Ik moet toevoegen dat ik deze keer veel spullen bij heb die niet nodig zijn, zoals een laptop of een externe schijf. Een laptop is iets speciaal. Ik weet dat op het internet veel pro's en contra's zijn over het meenemen van een laptop op reis. Ik heb deze bij, omdat ik een video tegen een deadline moet afwerken. En niet alleen daarom. Het is ook handig als je zoals ik nog vaak last minute hostels, couchsurfing hosts... zoekt. Aangezien ik met mijn meeste internationale vrienden via Facebook correspondeer, ben ik vaak in de virtuele ruimte te vinden. Alleen mag je het volgende niet vergeten:

Daarom zal ik ook een rubriek "deluxe" maken. Deze spullen zijn niet nodig, integendeel, maar ze kunnen van nut zijn, zeker als je een videomaker/fotograaf met een missie bent. 

Alle spullen die je boven ziet, passen daadwerkelijk in deze Forclaz 40 Backpack. Deze rugzak is ook ideaal als je twee dagen gaat trekken in de wilde natuur, maar zou ik niet aanraden als je weet dat je bepaalde dagen voor een week zelf eten, kookgerief, een tentje... moet meezeulen. De slaapzak kan gewoon bovenop  bevestigd worden. 

A) MAKE-UP TASJE

* wash-it all: voor lichaam/kledij/borden. 
* kleine tube zonnecrème en ... vooral aftersun
* tandenborstel + tandpasta
* shampoo + conditioner
* borstel 
* mascara, oogpotlood, oogschaduw, foundation en eyeliner: overal in de wereld zijn er momenten dat je er mooi voor de dag (of avond) uit wil zien.
* haarrekkers en speldjes: het gaat warm zijn
* tampons en maandverband: maandverband kan je nog gemakkelijk vinden, tampons minder. Bovendien wil je niet aan een conservatieve man in een snoezig winkeltje uitleggen dat de Russen Parijs zijn binnengevallen en welke munitie je nodig hebt. Je kan hem dat gewoon niet aandoen. 
* condooms: souvenirs zijn leuk, maar geen enge ziektes of baby's. 

B) KLEDIJ

Een grote fout die ik vaak maak, is dat ik niet nadenk over de kleurencombinaties. Je gele t-shirt past misschien bij je jeansbroek, maar niet bij je oranje short. Alleen als ik ga trekken, dan trek ik me niets aan. In tegendeel, dan trek ik zoveel mogelijk lagen aan. 

* 1 kleedje: het is altijd een zeer harde keuze welk kleedje je gaat meenemen. Ik kies iets dat zowel zomers is maar ook ideaal is voor feestjes of deftigere gelegenheden.
* 1 golfje om over jouw kleedje aan te doen, als het wat kouder is
* 2 tanktopjes
* 1 t-shirt
* 1 hemdje met lange mouwen: dit heb ik aan als ik vertrek. Ook al ga je naar een warm land, zorg voor minstens een blouse of hemdje met lange mouwen. Op sommige plekken kan je best zoveel mogelijk lichaam bedekken.
* 2 sjaaldoeken (dus die je kan openvouwen): zeer handig, als hoofddoek tegen de zon, om jouw schouders in kerken en moskeeën te bedekken, als bescherming voor de koude, om rond jouw heupen te binden als je op het strand stapt... 
* 1 warme trui
* 1 hoodie
* 1 warme jas tegen wind, water en sneeuw: Afgezien van mijn digitale gadgets is dit misschien het duurste, maar dit is zo belangrijk. Zelfs in de woestijn kan het zeer koud worden. 
* 1 short
* 1 lange broek
* 1 lange wandelbroek die een short kan worden: handig
* panty's: voor leuke gelegenheden, maar ook ideaal voor in de bergen, als je met verschillende lagen wil werken... Iemand vertelde me ooit dat in het leger ook stiekem panty's gedragen worden, als extra bescherming tegen de koude. 
* 5 paar sokken
* thermisch ondergoed
* 1 BH + de BH die ik al draag
* 7 onderbroeken: sommige meisjes gaan voor minder en wassen om de drie dagen hun onderbroek in een lavabo. Ik ben een beetje lui. Ik ga voor 7. 
* bikini: voor strand, voor in de bergen van Nepal waarin een douche vooral uit een emmer water buiten bestaat... 

C) SCHOENEN

* sandalen, liefst iets chiquer, zowel casual als op zomerse feestjes
* sleffers: zelfs in New York moest ik me wassen in ranzige douches. Je wil gewoon de vloer niet aanraken met je blote huid uit angst dat je met een huidziekte thuis komt.
* wandelschoenen of bottinen: deze keer ga ik voor sportschoenen, want mijn oude bottine zijn versleten en heb geen tijd om nieuwe in te lopen (heel belangrijk is het inlopen). Bovendien plan ik geen grote hiking, ook al ken ik sommige stoere meisjes die bijna de hele Annapurna Circuit op hun sandalen hebben gestapt.

D) ZAKKEN

* moneybelt waarin ik mastercard en paspoort bewaar. Deze spullen heb je normaal gezien nauwelijks nodig, maar hou je toch best altijd veilig bij je. 
* strandzak voor laptop, een boek, bikini... 
* plastieken zakken: altijd handig. Geef een plastieken zak meerdere levens, voordat het op de vuilnisbelt verdwijnt. Ik steek altijd al mijn ondergoed in een plastieken zak. Ja, wie dacht dat ik geen ondergoed mee had na het zien van de eerste foto, is dus mis. 
* schoudertas: deze zak krijgt een eigen chapter, zie G 

E) VARIA

* mini first aid kid
* microfiber handdoek, XL. Dit is super klein, droogt snel...  Een kleine investering, maar het is zeker het waard. Handdoeken kunnen zo hard een last worden. 
* drinkbus: het is ecologisch, maar eigenlijk weet ik dat ik veel plastieken flessen met een verzegelde dop zal moeten kopen als ik niet een ziekenhuistoerist wil worden. Jammer. 
* iodine tabletten zijn ideaal als je gaat trekken en water van beken zal nemen. Je bent misschien een dierenvriend, maar hou de wormen maar ver weg van je.
* aansteker
* plastieken vork, mes en lepel

F) DELUXE

* statief voor camera
* laptop + batterij oplader
* oplader batterijen dslr
* draaiboek muziekvideo 
* gsm + batterijoplader (meestal "vergeet" ik die thuis; thuis telefoneer ik al nauwelijks)
* boek "dancing girls in lahore": Vaak vind je in vele hostels een boekenplank. Daar kan je een uitgelezen boek achterlaten en een nieuwe meenemen. Het is altijd leuk om een boek bij je te hebben. Zelf lees ik minder als ik thuis ben, maar op reis lees ik mee Soms is het goed om te relaxen bij een knetterend vuur in een gezellig theehuisje en niet aan jouw bucketlist te werken, zodat je wat energie kan opladen. Ik probeer zelf altijd boeken te lezen die geschreven zijn door plaatselijke auteurs of over het land dat ik bezoek. 
* cadeautjes voor vrienden: "elixir d'anvers' 

G) SCHOUDERDRAAGTAS (voor kostbare spullen)

Terwijl ik mijn mastercard, een klein deel van het geld, paspoort en mijn gele koorts inentingenkaart in een moneybelt onder mijn kledij bewaar, 
heb ik ook portemonnee nummer 1. Daarnaast bevinden zich ook volgende schatten:

* superklein notaboekje, met o.a. adressen, telefoonnummers van lokale mensen die ik ken
* 2 balpennen: sowieso speel je een balpen kwijt, of werkt eentje door de warmte of koude niet meer
* zakdoeken
* lomografie camera met filmrolletjes
* dslr camera: body + 2 lenzen + 2 batterijen + 2 memory cards
* gsm 
* klein portemonneetje met geld, maestro kaart (die niet zal werken in Azië, maar wel bij mijn thuiskomst in België), bloedkaart, nationale ID-kaart

Deze rugzak hou ik altijd als een baby bij mij. Ik doe dit expres niet in een rugzakje, omdat ik liever zicht heb op de rits van deze rugzak. 

TIP! Mijn vader heeft me ook altijd geleerd om altijd te checken "of ik de Big Five bij me heb", elke keer wanneer ik een plaats achterlaat: paspoort, mastercard, fototoestel, gsm en sleutels (van je hotelkamer).

WAT LAAT IK THUIS?

Reisgidsen: Als ik een land bezoek, neem ik een reisgids mee. In Ghana was de Brad Travel Guide mijn bijbel. Als je echter meerdere landen bezoekt, en een laptop meezeult zoals ik, kan je beter beroep doen op het internet. 
Hakken: Ja, er gaan zeer veel leuke feestjes zijn. Je wil op jouw mooiste uitzien, maar op een strand in Brazilië of een hippe bar in Kathmandhu ga je alleen jouw benen breken als je op hakken rondstapt. Er zijn veel andere alternatieven, zoals ballerina's en  

Voilà. Wat nemen jullie mee op reis? Misschien zie ik enkele dingen over het hoofd en zal ik deze later aan de blog toevoegen. Het belangrijkste heb ik nog echter niet vermeld: leergierigheid. Er zullen moeilijke momenten komen, er zullen geweldige herinneringen gemaakt worden, oude vrienden zullen je paden kruisen en je zal afscheid nemen van nieuwe vrienden, maar dat is deel van de reis. Zorg ervoor dat je altijd wil bijleren en dan kom je overal...

roadmovie beaucoup dinky dow

Vorige week is de uitslag van de Joker Roadmovie bekend geworden. Roel en ik verzamelden in totaal 523 stemmen, maar dit was niet genoeg om ons deze zomer op avontuur te laten trekken. Jammer.
Ik wil echt al die 523 lieve mensen bedanken die op ons gestemd hebben. Echt merci om in ons te geloven en ons te steunen!!!

Bovendien treur ik niet lang, want volgende week ga ik zelf een ROADMOVIE maken, of zoiets . Met mijn filmcamera en mijn lomografie camera/sardienendoos ga ik op mijn eentje zuidelijk AZIË verkennen. 

Deze video's steunen aan bij mijn liefde voor reizen, intercultureel dialoog, natuur en gender. 

In Nepal ga ik een muziekvideo opnemen, voor een internationale wedstrijd van Genero.tv, met Nepaleze mensen, over een vrouw die uit een duistere periode komt en leert los te laten. 

Ik ga ook een biodynamische boerderij met een Waldorf school voor autistische kinderen in Lahore, Pakistan, bezoeken. Voor hun nieuwe website ga ik foto's nemen. Daarnaast ga ik ook aan een documentaire werken over biodynamisch leven en opvoeding van biodynamische kinderen samengaan. Het is een nieuw format voor mij, maar na mijn visueel reisverslag over Israel & Jordanië wil ik me nog meer aan documentaires wagen. 

Daarnaast ben ik in contact met het koppel achter de blog 2people1life om hun huwelijk in Pakistan te filmen. 

Lisa en Alex trouwen in elk land. Zij rijden in hun 26 jaar oude caravan, genaamd "Peggy", van het ene land naar het andere land, op zoek naar de beste plek om te trouwen. Daarbij willen ze de echte cultuur ondervinden en de lokale mensen in de verschillende plekken ontmoeten. In hun blog tonen ze de verschillende manieren waarop twee mensen over de hele wereld met elkaar tot verbintenis komen. Op Facebook hebben ze meer dan 40 000 likes. 

Wie weet, volgen er nog projecten in Thailand, Cambodja, Nepal, Pakistan en India. Ik hoop ook in Angkwor Wot in Cambodja te geraken. Normaal gezien mijd ik liever te toeristische attracties. Taj Mahal was voor mij meer magischer voordat ik het in levende lijve aanschouwde, maar dat kwam misschien omdat het snikheet was, we her en der gingen om tickets te vinden en ik daar niet was met mijn sultan, maar toch had ik meer verwacht. Machu Picchu daarentegen was een van de mooiste ervaringen in mijn leven, maar dat kwam ook door het magistrale natuurlandschap. Toch wou ik altijd voor de overbezochte tempelcomplexen van Cambodja passen. Na het zien van de finale scènes van "In the Mood for Love", over twee geliefden die in het Hongkong van de jaren '60 op het verkeerde moment en in de verkeerde plaats verliefd worden, is dit idee echter veranderd. 

Zelf heb ik een oproep aan mijn vrienden op Facebook gelanceerd: Stel me in een commentaar op dit bericht een ORIGINELE VRAAG over een van de 5 bestemmingen die ik op google maps heb aangeduid. Ik pik de leukste vragen eruit en giet de antwoorden in een kort filmpje van 30seconden-1minuut. Degenen die de 3 leukste vragen stellen, krijgen van mij een souvenir uit Azië. Iemand vroeg me al om een vergelijking te maken tussen de verschillende religies in het land. Nog een andere persoon hoopte een video van de bekende pingpingshows van Thailand te zien. Een derde vriend vroeg me wat "beaucoup dinky dow" betekende. Het betekent "crazy". 

Misschien ben ik wel "beaucoup dinky dow", om alleen rond te reizen in Azië voor 6 weken, maar we zien wel waar deze weg naar toe leidt. Het gaat minder om het afchecken van een bucketlist, maar meer om projecten te doen waarin ik geloof. Bovendien ben ik van plan het reizen te minderen, omdat ik meer en meer geloof dat de problemen die ik wil aanvechten ook in België aanwezig zijn. Ik voel me soms schuldig dat ik het milieu zoveel beschadig door de honderden vluchten die ik al genomen heb. Dan kan ik beter in mijn tuin werken en schrijven. Het zou wel eens goed zijn voor deze bezige bij hier. 

Inspirerende Verandering - Internationale Vrouwendag 2014

bron: www.internationalwomenday.com

Elk jaar - op 8 maart- wordt de wereld herinnerd aan de strijd en gevoel van solidariteit van vrouwen door Internationale Vrouwendag. Deze dag bestaat al sinds 1917, wanneer vrouwen opkwamen voor hun rechten, o.a. op gebied van arbeid en kiesrecht. Denk maar aan bekende suffragettes zoals Emmeline Pankhurst. Pas in 1948 kreeg ook de vrouw kiesrecht in België. Toch worden vrouwen en mannen nog steeds niet op gelijke voet geplaatst. Equal Pay Day stelt immers het loonverschil aan de kaak. In hun straffe campagnevideo's leren we o.a. dat alleen in de pornoindustrie vrouwen even veel betaald worden als mannen. 

Enkele jaren geleden lieten ze bomma's dansen op een sexy manier (Miley Cyrus krijgt concurrentie) om duidelijk te maken dat vrouwen langer moeten werken omdat ze minder verdienen (en kunnen sparen). 

Je hebt verhalen... en je hebt feiten...

Uiteraard geloof ik dat naar zoveel mogelijk verhalen en perspectieven geluisterd moet worden voordat je de waarheid misschien begint te kennen. Als een goede geograaf heb ik ook de statistieken geraadpleegd. Uiteraard moet je deze ook altijd met een korreltje zout nemen. Meeste cijfers zijn gebaseerd op kwalitatief onderzoek, dus op verhalen. Bovendien ben je niet in staat elk verhaal te verzamelen. Het is maar een steekproef. Toch geloof ik dat verhalen en cijfers elkaar kunnen bekrachtigen. 

Ik heb me zelfs tot de statistieken van Europa beperkt, want vrouwenongelijkheid in een ontwikkeld continent als Europa moet toch miniem zijn? Volgens het EIGE (European Institute Gender Equality) is er nog steeds ongelijkheid. 

bron: http://eige.europa.eu/content/gender-equality-index

De Gender Equality Index is een meting en product van verschillende factoren. Daarbij worden naar 6 kerndomeinen gekeken: werk, geld, kennis, tijd (trade-off tussen tijd gespendeerd aan werk, zorg van anderen en persoonlijke tijd), macht en gezondheid. 

Geen enkel domein scoort 100/100.

Het algemeen gemiddelde voor de EU is 54,0. België scoort iets beter met 59,6, wat nog steeds bijster slecht is. Nederland heeft 69,7; UK heeft 60,4, maar de economische reus Duitsland (met een vrouw aan het hoofd) heeft maar 51,6. 



Vrouwelijk geweld

Ook wordt bij de EIGE gekeken naar "discriminatie" en "geweld". Deze twee laatste domeinen zijn moeilijker te begrijpen. 

Na de groepsverkrachting van twee minderjarige meisjes door mannen uit Willebroek en Puurs (rond Valentijn) waren bleek hoe weinig vrouwen effectief aangifte doen na een verkrachting. Daarom is er ook een grote nationale campagne rond verkrachting. Mariona Smets, ooit bekend van de televisieserie Wittekerke, was zelf een slachtoffer van seksueel geweld geweest en heeft er een lied over geschreven. Soms zijn stiltes goed, maar alleen als je goed voelt in die stilte. Ik kan me niet voorstellen dat een verkrachting in stilzwijgen bewaren jou of andere vrouwen helpt. Hieronder zie je een video hoe en waarom Mariona aan het lied begonnen is. 

Thema 2014: Inspirerende Verandering

Elk jaar is er een ander thema. Dit jaar gaat het over verandering. Op de website "internationalwomanday.com" wordt ook gelijke behandeling en herkenning voor vrouwen in de kunstwereld aangehaald. Als videomaker is dit voor mij ook een persoonlijke kwestie. Als ik voorbeelden uit de filmwereld moet aanhalen, zijn dat meestal mannen. Echter, als ik nadenk over welke personen bij mij de passie hebben aangewakkerd om verhalen te vertellen die voor verandering kunnen zorgen, zijn het twee vrouwen. 

bron: facebook.com/ramitanavai

Als tiener zag ik een reportage van de Britse journalist Ramita Navai, een dappere vrouw met Iranese afkomst, over drugsverslaafde kleuters in Afghanistan. De enige fanbrieven die ik heb geschreven in mijn kindertijd waren aan Sinterklaas en haar. 

Ik wou net zoals zij "unreported stories" vertellen in de hoop dat mensen hun eigen leven relativeren, zullen beseffen dat elke persoon een held is in zijn eigen verhaal, en zich niet laten tegenhouden door stereotypen om andere mensen, ongeacht geslacht, geloof, culturele achtergrond... te helpen. 

Een andere vrouw die me in mijn eerste studentenjaren heeft geïnspireerd, en nog steeds inspireert, is de Nigeriaanse auteur Chimamanda Adichie. In een TED-talk vertelt ze over het gevaar van "een verhaal". Mijn missie en visie die op een pagina van deze blog zijn neergezet, besef ik jaren later, zijn op haar speech gebaseerd. In deze 20 minuten vertelt ze op een leuke manier hoe media met een verhaal Afrika samenvat en daarbij veel andere mooie facetten van Afrika vergeet. 

Er zijn nog andere vrouwen die de wereld (voor mij) veranderd hebben. 

In een van de volgende blogs zal ik meer schrijven over Alice Guy Blaché, de eerste vrouwelijke regisseur. Door het kickstarter project "Be Natural" ben ik met dit onderwerp in contact gekomen. Ik was zo geïnspireerd dat ik een kleine bijdrage heb gestort en kijk uit naar de documentaire over deze pionier. 

Positieve verandering

De Chinese taal bestaat uit pictogrammen. In een van de dialecten is een mooie evolutie van het pictogram dat de vrouw voorstelt. Er is dus een zekere verandering zichtbaar, maar er is nog een lange weg. Er is nog een kloof tussen plannen en implementatie, tussen papier en werkelijkheid, tussen het loon van een man en een vrouw... 

Ik sluit af met een anekdote van Gloria Steinem over het verhaal van de vrouw: 

"The story of women' struggle for equality belongs to no single feminist nor to any one organization but to the collective efforts of all who care about human rights"? 

inside outside

bron: instagram.com/wendiertje89

Enkele jaren geleden eindigden andere vrijwilligers en ik in een sloppenwijk op een strand in Ghana. Het was onze eerste dag in Afrika. We hadden een strand verwacht, maar tot onze ontzetting vonden we helemaal iets anders. Ik herinner me nog hoe ik besefte dat ik zo niet klaar was om armoede te zien. Ik was juist 20 jaar oud. Een man van deze wijk won ons vertrouwen en leidde ons rond. Zijn naam was Emmanuel. Meer tegen het einde van de heel interessante en vooral confronterende wandeling toonde hij zijn huis. Ik was zo verbaasd dat er niets te zien was. Alleen een bed. Het stond zelfs tegen de muur. Emmanuel vertelde ons dat zij niet zoals Westerse mensen hun huizen van binnen decoreren met alle spullen die ze kunnen komen, omdat ze binnen leven, geïsoleerd van elkaar, maar dat Afrikanen buiten leven, in een gemeenschap. De ijskast stond buiten, en werd door iedereen in die straat gedeeld. Daarin werden de cola's bewaard. 

Deze herinnering kwam onmiddellijk in mijn hoofd wanneer ik tijdens de Leadership Summer School in Bulgarije hoorde over UseTogether. Mensen posten op deze website welke spullen ze kunnen uitlenen, en kunnen ook spullen lenen bij andere mensen, of elkaar dingen aanleren, of gewoon spullen omruilen. In plaats van te consumeren en al die spullen bij te houden die toch alleen maar in de weg staan van je huis kan je iemand anders er blij mee maken. Het woord "Together" benadrukt nog eens het sociale aspect. Misschien moeten we eens naar onze zuiderburen kijken -of naar enkele verhalen in Afrika, want het zijn niet allemaal delende community-mensen-, en minder consumeren, en gewoon naar buiten gaan en leuke momenten en spullen met elkaar delen.    

(http://www.usetogether.com). 

Het is gloednieuw, en nog niet zo bekend in België en Nederland, maar ik geloof dat deze trend wel eens in de voetsporen van Couchsurfing kan volgen. Deze start-up is geboren in Roemenië, waar mensen ook niet zoveel geld hebben als bij ons. Toch kijk ik naar alle rommel in mijn huis, en vraag me af wat ik nodig heb. Mijn nicht wil een vintage/koffiebar/shop/fotografiezaak opstarten in Lier, en zelf ben ik van plan heel wat spullen weg te geven... omdat ik het niet nodig heb... maar haar wel dichter bij een droom brengt. 

In de wereld van consumptie telt geld, maar in de wereld van geluk telt een glimlach die je op het gezicht van anderen en jezelf tovert. 

Hoeveel spullen geef jij soms weg, ruil je om... zonder dat er consumptie (tijdens of later) aan te pas komt? Laat het me weten in een reactie!