Het ritme van de soefi

Wanneer ik voor een maand in Pakistan was, namen mijn gastheren, die ik via couchsurfing had leren kennen, me op twee donderdagavonden mee naar de schrijn van Baba Shaj Jamal in Lahore. 

Een van mijn gastheren en ik

Al voor eeuwen verzamelen vele soefi’s, volgers, zakenmannen, studenten zich wekelijks op donderdagavond om naar op het hypnotiserend ritme van de dhol, de traditionele drum, gespeeld door beroemde mensen zoals Pappu Saeen en anderen contact te zoeken met God. In het midden van het plein wervelen de derwisjen en mentaal gehandicapten en schudden met hun hoofd om in een extase te geraken. Niemand anders is toegelaten om de heilige dans te doen. Anderen zoeken dan maar hasj om in hogere sferen te geraken.  Hasj is toegelaten in soefisme en is misschien wel voor enkele aanwezigen de reden om elke donderdagavond naar hier af te zakken. Een van mijn vrienden had me op voorhand verteld dat het alleen een drumsessie met hasjrokers is, „maar dat ik voor de ervaring moest gaan”, maar het is veel meer dan dat… 

In andere takken van de islam wordt dans, muziek en drugs als het allerlaagste beschouwd. Vaak vormen deze duidelijke verschillen de aanleiding voor enkele rellen tussen soefi’s en extreem gelovigen van andere takken met enkele doden tot gevolg. 
Daarom is er overal beveiliging. 
In Pakistan en vele andere ontwikkelingslanden zie ik dat vele gebouwen omheind worden door hoge, grijze muren, liefst met prikkeldraad, en ook wanneer ik deze schrijn binnenwandel, langs de politieagenten, lijk ik in een gevangenis te stappen. Een mannengevangenis. 

Mensen komen op mijn mannelijk gezelschap af, praten Urdu of Punjabi tegen hen en maken plaats op de eerste rij voor ons. Een van mijn couchsurfing hosts grapt dat ik langer moet blijven zodat ze „de White Woman VIP CARD altijd kunnen gebruiken om de beste plaats te krijgen.”
Mensen bieden ons rijst, water, snoep en hasj aan.
Toen viel de eerste drumslag. 

Wij werden gebombardeerd door duizenden snoepjes. 
De gekte begon. Mannen scandeerden als uit een mond de naam van „Ali”. 
Ik was vooral onder de indruk van de derwisjen, hun passie voor het Verdere. De mevlevi tollen voordien alleen in mijn oriëntalistische fantasies, maar nu wordt droom werkelijkheid. 

derwisj in Lahore (c) Wendy Wuyts

Volgens sommige bronnen stamt de „heilige dans van ellipsen” uit de tijd van  Rumi. Rumi was jaren op zoek naar de waarheid en vond deze in zijn dertigen in zijn zielsgenot Shams of Tahmiz. De twee mannen filosofeerden en haalden het beste bij elkaar naar boven… totdat Shams of Tahmiz op een dag verdween. Rumi was gebroken, maar dan besefte hij dat Shams altijd als een spiegel voor hem was. Hij maakte hem compleet omdat hij Rumi in zichzelf liet keren. Zijn passie naar de waarheid dreef hem naar zijn eigen binnenste. Wat in jouw hart is, is overal. Als je woede in je hart voelt, dan zal je woede van anderen ervaren. Wie liefde vindt in zijn hart, krijgt liefde terug. In zijn innerlijke reis ging hij vaak naar de moskee en cirkelde rond de pilaar. De cirkel beweging deed hem denken aan de ellips die de hemellichamen maakte en bracht hem in trance. 
Hij schreef vele gedichten en vertellingen over het verlangen naar het eeuwige, de reünie met Allah, die je nu moet ervaren, en de verlichting door liefde. Om de waarheid te zien, zoals een soefi-Baba in Rawalpindi me eerder had verteld, moet je echter liefde in jezelf zien en dan kan je alles zien.


Ik kreeg een harige bol aangereikt. Mijn opgetrokken wenkbrauwen deed mijn gastvrouw glimlachen.  „Het is patisa,” legde ze uit. „Snoep. Het is zeer zoet.” 

Een beetje argwanend nam ik een hap. Het was nog niet zo slecht.

Terug naar Nieuw-Zeeland (2): Een inleiding tot WWOOF

Op mijn eerste avond in Auckland maakte ik in het Spaceship, de plaats waar ik de volgende dagen zou couchsurfen, met Bae (laten we haar zo noemen). Zij is een Koreaanse meid die een halfjaar in een restaurant in Sydney heeft gewerkt, en daarna een ander halfjaar in Melbourne. Ze vertelde me dat ze zoals ik naar Nieuw Zeeland is gegaan om een visum te vragen zodat ze kan terugkeren naar Melbourne om daar nog een ander jaar te werken. Samen vulden we op de website alle vragen in van de immigratieprocedure (en af en toe heb ik een zucht geslagen; ze moeten de exacte datum weten van elke vlucht die je in het afgelopen jaar hebben genomen; en bij mij is dat een hele lijst.) en ze bekeek samen met mij de website van WWOOFing. 

www.WWOOF.net

Oorspronkelijk stond WWOOF voor "Working Weekends on Organic Farms". In 1971 organiseerde een vrouw uit London een werkweekend op een biodynamische boerderij in Sussex, met de hulp van de Soil Association. Zij herkende in anderen (en in haarzelf) de nood om ook bezig te zijn met boeren en meer te leren over de organische beweging.  Het was een groot succes. Meer boeren en andere mensen waren geïnteresseerd om mensen uit te nodigen die op hun boerderijen zouden werken in ruil foor voedsel en een slaapplaats. Dat is immers hoe ik WWOOF vandaag aan andere mensen uitleg: in ruil voor gemiddeld 28uur per week (meestal 4à5uur per dag) krijg je alles wat je nodig hebt om die dag te kunnen leven. Eigenlijk krijg je zelfs zoveel meer: je komt terug in contact met de natuur en leert zoveel over organisch boeren en tuinieren. 

In de volgende jaren kregen de letters in WWOOF een andere naam zoals "Willing Workers On Organic Farms". Momenteel betekent het "World Wide Opportunities On Organic Farms" sinds 2000. Meestal betaal je een zeer kleine som geld (ik denk dat ik 15 Nieuw Zeelandse dollar heb betaald) zodat je een jaar lang toegang hebt tot de website van de nationale tak van de federatie. Vaak krijg je ook een boekje toegestuurd. 

Op de website van WWOOF in Nieuw-Zeeland vonden Bae en ik een gezellig vegetarisch restaurant in Coromandel. Ik zag zelfs Tibetaanse gebedsvlaggetjes en kleien beeldjes op de foto's en was onmiddellijk verkocht. Na niet te lang nadenken stuurde ik een verzoek naar deze website. 

Later, wanneer Bae en ik terugkwamen van onze dwaaltocht in Auckland, kreeg ik een bericht terug van Coromandel Driving Creek dat ik welkom was om een maand bij hen te WWOOFen... 

Terug naar Nieuw-Zeeland: Het Begin van een Verhaal (1)

Een andere richting

Tijdens mijn wereldreis was ik in Melbourne beland. Na enkele dagen in koffiebarren en sushirestaurants te hangen besloot ik om mijn hele planning over boord te gooien en een jaar in Australië te gaan werken. Ik wou voor totale vrijheid gaan. Alleen leerde ik snel dat je alleen voor een Work&Holiday visum in het buitenland kan aanmelden.  Ik dacht enkele dagen na over welke bestemming. Hawaï? Door de verhalen van een Amerikaanse met wie ik in India en Nepal daarvoor had gereist was ik ook wel geïnteresseerd om in die grotten daar te leven. Of Papoea New Guinea? Ik dacht aan de uitnodiging van een vriend om hem daar te bezoeken als hij daar zou werken. Ik wist dat een bevriend koppel nu in Cambodja was, maar ik wou niet een derde wiel zijn, dus dat was ook geen optie. 
Ik staarde naar de bestemmingen van Qantas Airlines en dan zag ik Auckland staan.

Nieuw Zeeland… Het is al jaren een droom om Nieuw Zeeland te bezoeken, maar na de verhalen van twee vrienden uit Amerika-laten we hen Lizzie en Gavin noemen- wist ik dat Nieuw Zeeland meer dan een week tussenstop verdiende. Toch boekte ik een ticket om twee weken in Nieuw Zeeland door te brengen. Ik regelde het allemaal vanuit een MacDonalds; daar had ik gratis wifi. Ik was over mijn maandelijks limiet van mijn Mastercard heen en moest de twee laatste dagen op kraantjeswater en brood van de 711 in Melbourne overleven. Op mijn laatste dag zat ik hele dag met mijn laptop in de MacDonalds en observeerde hoe de andere klanten al de hamburgers in hun mond staken, van hun milkshake slurpten en chocolade van hun vingers aflikten. Een foltering in slowmotion. Ik had alleen maar twintig dollar; juist genoeg om mijn bus naar de luchthaven te betalen. Het is een hele kwelling om zonder eten zes uur in een Macdonalds te zitten. 

Aankomst in Auckland

Uiteindelijk vloog ik naar Auckland. Zodra ik in het land van kiwi’s, rugby en hobbits aankwam, wist ik dat ik over twee weken niet terug naar Australië zou vliegen. Ik verdien echt de prijs voor “meest wispelturige vrouw ter wereld”, en ik ben trots op deze prijs. Het zou blijken dat Nieuw-Zeeland me dichter naar de wortelen van Yggdrasil, van het leven, van de wereld… zou brengen dan de wildernis van Australië. 

 Wanneer ik in de luchthaven van Auckland langs de immigratie moest, verklaarde ik dat ik wandelschoenen die vol sporen van grond van de Himalaya in Nepal waren. Ik kreeg mijn schoenen tien minuten later -helemaal chemisch gereinigd terug-. Ja, ik was in het land van de natuur die nergens anders in de wereld meer beschermd werd dan hier. Zij hechten veel belang aan Biosecurity Risk Goods. Aangezien ze op een eiland leven, zijn ze erin geslaagd hun planten en dieren te beschermen tegen vele ziekten. Daarom mag je geen voedsel, planten en plantproducten, dieren, zuivelproducten, bodem, water of andere voorwerpen waaraan aarde is bevestigd, zoals sportschoenen, wandelschoenen en tenten... mee brengen. Je kan het aangeven aan de douane, maar waarschijnlijk komen alleen je schoenen en tent chemisch gezuiverd terug. 
De douanier gaf het zelfs met een glimlach terug, omdat ik mijn schoenen al had aangegeven voordat ze mijn bagage onderzochten. Ik herinnerde me dat ik veel respect en ontzag had voor deze zorg voor natuur. Ik wist onmiddellijk dat ik hier nog iets zou leren. 

Nadien ging ik naar een bankautomaat. Nog steeds wou mijn kaart me geen geld geven. Ik lachte met de situatie. Juist wanneer ik besluit om helemaal zonder plan verder te reizen, kreeg ik al de eerste moeilijkheid. Ik zag dit niet als een tegenslag, maar als een deel van het avontuur. 
Een uitdaging. 

Ik besloot te liften.

Een vriendelijk koppel stopte en bracht me helemaal van de luchthaven naar het huis van Sebastian. Ik zou daar voor drie nachten couchsurfen. Couchsurfing is een manier van reizen; via een website (couchsurfing.org) kan je aan andere mensen vragen om op hun zetel, of in hun extra bed, te slapen voor een nacht, of meer. Dat is het minste wat je kan verwachten. Vaak nemen de lokale mensen je mee naar hun favoriete bars en andere plekjes. Ik was al sinds 2008 vertrouwd met deze website en organisatie, maar ik had er niet veel gebruik van gemaakt. Ik had zelf al een Poolse in mijn huis gehad, en eerder op een zetel in Kopenhagen en in Roemenië gesurfd. Op de website kan je naar de bewoners van bijvoorbeeld Auckland surfen, en dan beland je op het profiel van een persoon wiens foto of visie je aanstaat. Je leest over hun favoriete boeken, hun filosofie, hun beschrijving, wat zij willen leren of waarin zij kunnen onderwezen… Heel belangrijk is dat andere mensen, eerdere bezoekers, ook referenties kunnen achterlaten. Voor mij, een solo reizende jonge vrouw van 22, was het belangrijk te weten hoeveel en welke referenties de gastheer of gastvrouw heeft. Na een korte zoektocht op mijn computer in mijn kamer in Melbourne vond ik het profiel van Sebastian en ik was onmiddellijk aangetrokken; hij beschreef zich als een schrijvende, veganistische, ecologische piraat. Hij zei dat hij iedereen over Aroha zou leren. Ik stuurde hem een verzoek, en hij antwoordde positief. 

De Roep van Rozemarijn

Nadat ik me had gesetteld in het "The Spaceship" - zo noemde hij het gebouw waarin hij en enkele anderen huisden. Volgens mij was het vroeger een brandweerkazerne-, maakte hij een gerecht met pompoenen (kiwi’s zijn dol op pompoenen, zou ik leren) en vroeg me rozemarijn plukken in een perkje van de straat. Ik wist niet hoe rozemarijn eruit zag, maar toch legde hij mij geduldig uit hoe ik het kon herkennen. Wanneer ik het plantje herkende, voelde ik iets kriebelen. Ik wou meer over planten en tuinieren leren. Tijdens het avondmaal vroeg hij mij wat mij naar Nieuw Zeeland bracht, en ik zei dat ik hier ben om een visum aan te vragen voor Australië, maar dat ik eerst wat ging rondreizen in Nieuw Zeeland. Plots dacht ik aan Lizzie, en over haar WWOOF-ervaringen in Nieuw Zeeland. Ik staarde naar de rozemarijn die niet gebruikt was, en zei dan dat ik ook aan WWOOFing ga doen. Zomaar. Uit het niets.
Of misschien kwam het van veel dieper.
Van een verlangen dat jaren in mij heeft geslapen en nu begint op te borrelen, zoals die modderpoelen in de reisgidsen van Nieuw-Zeeland.
Ik wil meer leren over de natuur, organisch boeren en tuinieren. 

bron: www.landidee.nl

Dan vroeg ik hem wat hij schreef, "want ik heb op je profiel gelezen dat je schrijft." 
“Ik schrijf over dingen die ik leuk vind, zoals ecologie, veganisme…” en hij begon erover te vertellen. We praten over onze interesses en over onze zoektocht naar een andere wereld. Ik wist helemaal niet zoveel over ecologie -ondanks mijn bachelor in geografie- als hij of als ik nu -bijna drie jaar later-, maar er werden al zaadjes gelegd. Hij intrigeerde mij, omdat hij een vrije persoon was. Ik wou ook zo vrij zijn. Ik wist al dat ik wispelturig en vrij was. Zoals een vlinder.
Alleen dacht ik dat het in mijn betekenis iets negatiefs betekende. 
Ooit vroeg een vriend in België wat mijn lievelingsdier was. Ik antwoordde vlinder.
Hij glimlachte en zei dat het bij mij paste. "Het is hoe je wil dat andere mensen je zien. Ik denk dat je wel wil dat mensen je zien als iemand die met de wind gaat en steeds van koers verandert, niet echt wetende wat je wil."
Ik vroeg Sebastian wat zijn lievelingsdier was. Hij dacht eventjes na en zei: “De mens.” 
Ik lachte. Ik had deze vraag al aan tientallen personen op mijn wereldreis (en ervoor) gevraagd. Dit antwoord ik nooit eerder gehoord, maar toch vond ik het geniaal.
“Wat is jouw lievelingsdier?” vroeg hij. 
“Ik denk… wolf,” zei ik. 

“Wat is je woord voor 2012?” vroeg ik. Het was 11 januari 2012. 
“Uh…wat een vraag... bevrijding.”
“Bij mij is het… surrender. Het is ongeveer hetzelfde.”
“Wat is je woord voor je leven?” vroeg hij deze keer. 
“Ik…. Dat is een moeilijke vraag. Mag ik hierover nadenken?”
“Uiteraard,” zei hij.  
“Wat is jouw woord voor je leven?”
“Aroha,” zei hij. 
“Aho...oora?”
“Nee, Aroha. Dat is Maori voor absolute liefde,” zei hij. 
“Dat is een prachtig woord. Kan je me daar meer over vertellen? Ik herinner me dat je op je profiel iedere bezoeker belooft om daarover te leren.”
Hij lachte. “Er zijn betere leermeesters dan ik die je alles over Aroha kunnen vertellen.”
“Kan je het voor mij opschrijven?”
Hij schreef dan in sierlijke letters op een blad in mijn reisdagboek…

Te Aroha. 

inside outside

bron: instagram.com/wendiertje89

Enkele jaren geleden eindigden andere vrijwilligers en ik in een sloppenwijk op een strand in Ghana. Het was onze eerste dag in Afrika. We hadden een strand verwacht, maar tot onze ontzetting vonden we helemaal iets anders. Ik herinner me nog hoe ik besefte dat ik zo niet klaar was om armoede te zien. Ik was juist 20 jaar oud. Een man van deze wijk won ons vertrouwen en leidde ons rond. Zijn naam was Emmanuel. Meer tegen het einde van de heel interessante en vooral confronterende wandeling toonde hij zijn huis. Ik was zo verbaasd dat er niets te zien was. Alleen een bed. Het stond zelfs tegen de muur. Emmanuel vertelde ons dat zij niet zoals Westerse mensen hun huizen van binnen decoreren met alle spullen die ze kunnen komen, omdat ze binnen leven, geïsoleerd van elkaar, maar dat Afrikanen buiten leven, in een gemeenschap. De ijskast stond buiten, en werd door iedereen in die straat gedeeld. Daarin werden de cola's bewaard. 

Deze herinnering kwam onmiddellijk in mijn hoofd wanneer ik tijdens de Leadership Summer School in Bulgarije hoorde over UseTogether. Mensen posten op deze website welke spullen ze kunnen uitlenen, en kunnen ook spullen lenen bij andere mensen, of elkaar dingen aanleren, of gewoon spullen omruilen. In plaats van te consumeren en al die spullen bij te houden die toch alleen maar in de weg staan van je huis kan je iemand anders er blij mee maken. Het woord "Together" benadrukt nog eens het sociale aspect. Misschien moeten we eens naar onze zuiderburen kijken -of naar enkele verhalen in Afrika, want het zijn niet allemaal delende community-mensen-, en minder consumeren, en gewoon naar buiten gaan en leuke momenten en spullen met elkaar delen.    

(http://www.usetogether.com). 

Het is gloednieuw, en nog niet zo bekend in België en Nederland, maar ik geloof dat deze trend wel eens in de voetsporen van Couchsurfing kan volgen. Deze start-up is geboren in Roemenië, waar mensen ook niet zoveel geld hebben als bij ons. Toch kijk ik naar alle rommel in mijn huis, en vraag me af wat ik nodig heb. Mijn nicht wil een vintage/koffiebar/shop/fotografiezaak opstarten in Lier, en zelf ben ik van plan heel wat spullen weg te geven... omdat ik het niet nodig heb... maar haar wel dichter bij een droom brengt. 

In de wereld van consumptie telt geld, maar in de wereld van geluk telt een glimlach die je op het gezicht van anderen en jezelf tovert. 

Hoeveel spullen geef jij soms weg, ruil je om... zonder dat er consumptie (tijdens of later) aan te pas komt? Laat het me weten in een reactie!

The Religion of Traveling, pt 4: Hospitality and other Treasurers from Jordan

During the weekend my friend and I explored Jordan. We were quite nervous . We expected many troubles and security checks at the border, and some strong big guy asking 1001 questions when we wanted to enter Jordan, but after crossing a border (with signs « there are mines » and sniper towers... ok this was a bit scary) we were welcomed by two custom officers, who said our host was a lucky guy, and asked us : « do you've something delicious for us ? » They were joking, and did not refuse to be on the picture with my friend. 

After waiting in the shadow, among taxi drivers, our host picked us up in his very nice blue jeep. He is an owner of a travel agency. He is an intense guy, with a warm heart, and showed us a lot of hospitability. He took us to a camp in the desert, where we danced with children and students from an university in Amman. He took care we could sleep in one of the tents, and got a great breakfast, like in a real Lawrence of Arabia movie. You know... The same day he took us into the Wadi desert, to show the house of this guy, stone bridges, showing his driving skills, which gave us a lot of adrenaline rushes, and brought us to Petra.

And yes... Petra... it deserves the label of a World Wonder ! Here is a picture of the Treasury. The only annoying part was the hassling: you will not find much peace, when you walk on the main road, because everybody tries to convince to take their horse, donkey or camel. 

But... it is all worth it. 

My travel buddy was laughing, because I was so amazed by all the geology. I couldn't stop filming, or taking pictures. The whole way to this famous typical postcard building (the Treasury) is Al-Siq, and is just a cooler alley in history, archeology and geology, and will take away all your breath. When you cross the Treasury, you'll come in more open space, and can admire the tombs, or ascend for one hour more to the Monastery, the second famous building.

We drunk tea with a woman in her tent, who invited us after to buy souvenirs, but we could leave without buying, and had instead a nice talk about her children (she got her first child when she was 13y old). We also talked with a bedouin guy. In Petra, apparently, you have bedouins and gypsies. The last group spoil the good reputation of bedouins, who would never ask money, like our host, who never asked money for anything, and even was offended when we wanted to pay. The tourism kind of spoils the people. Both groups tell bad gossips, to take tourists away from their rivals, so when hearing different stories like "they told I raped women, but I don't. It is just because they are jealous", which all went about how tourists are lured into loosing money or having sex, I don't know who to believe. I think it is very interesting to spend one month, with the bedouins, observe them, see how they found a symbiosis between modern technology and their traditional way of living in tents and the desert, and who they really are, behind the mask they wear when they try to sell souvenirs, or their donkeys. I cannot judge. I haven't been long enough in Petra, to understand what is really going on. In the end, my friend and I walked back, and saw how all the people packed their stuff, became more relaxed, and didn't talk anymore to us. It kind of gave us proof they have two different personalities: one for the tourists, and one for themselves. I think the best thing I can do as outsider is to have respect for BOTH personalities. Because... I also have different masks in my luggage. 

The Religion of Traveling, pt 3: Beauty & the Dead Sea Beast

For 3 full days and 4 nights, my friend and I were couchsurfing in Ein Gedi Kibbutz, which is one botanical garden. The atmosphere is totally different than in busy Jerusalem. While the latter is more a heavy Bach symfony, this place is more a Manu Chao song.

People share, know each other (in this small community), walk sometimes barefoot, all look free men, and not bound by religion. It is like living in the free paradise described in the famous book « the beach ». There are giant baobabs everywhere, and there is also some plant. Our host, a very easy-going guy, known by everyone, took us on the first evening already to a small look out point which is built out of respect for a dead friend, and under the stars he let us make music by drumming on some wind catchers. He also taught my friend about aloevera, which is everywhere. « It is almost like garbage in the botanical garden, » our host told her. My friend already took almost a whole plant, and put it in the fridge, because the sap of the plant can cure mosquito bites (which started to occur, when we went more southwards).

One day we visited the Dead Sea. Floating in the lowest place on Earth, is apparently very healthy. We got for free in the spa. No way how we did it. Or maybe a bit. We just ended up on the beach, in fact, not in the real spa, were floating there, and covered ourselves in mud. Everything for eternal youth, I guess?

The day after our host took us to Masada Fort. Very early in the morning my friend and I hiked up via Snake Path (name is because of the shape, not because it is full of snakes ; otherwise I would never take it), when the sun came up, and for many hours we enjoyed the history and archeology. While my friend dived in all the information, I dreamt how I would make an amazing romantic historical epos about the siege by the Romans, which ended when all the Jewish rebels killed themselves and their families, because they rather wanted to be free than slaves. I already decided to take a lot of epic helicopter shots, because the landscape is stunning : The salt, tectonics and the dry climate shaped some amazing features in the rock. Of course I also would work a lot with shadows, being lines of prison, to emphase the Jewish rebells were stuck. Yes, I can see this movie. I only need a good story, about love (maybe forbidden), and oh yes... money.

In the evenings and some mornings we share really interesting conversations with our host. He talks about his experience with the real religious people in Israel. We didn't know the religious people don't pay any taxes, and only pray. They got a lot of money from the government. In Antwerp, we've got also religious Jewish people, and they are quite isolated from the rest of our population. To be honest, I don't know anybody who has friends from that small island in my city. The religious people also don't go to the army, and our host claimed they were maybe the biggest enemy of the state, because they have their own court and rules. Sometimes, I wonder, what is Israel ? Also, in Jerusalem, we, or in fact my friend who read a lot about the coloniation of Israeli's in Palestine territory, had some discussions with our host, and although my friend likes to find strong arguments to make an opinion, I am still confused what to call Israeli, or what not. Jerusalem is totally different than Ein Gedi. In Jerusalem I couldn't relax, in Ein Gedi immediately, to give an example. In Jerusalem you've to dress like a penguin, here in Ein Gedi you can wear just your bikini... still... it is the same state, nation ? It is very interesting to hear stories, opinions... but at the same time so confusing.

On our third day, we went to the nature reserve. We hiked up via water fall to a look-out where we could admire the Dead Sea. My friend and I split up ; she wanted to refresh herself, and wanted to hike faster, while I wanted to take many pictures and footage. In the end, I hitchhiked with a guy, with his jeep full of yellow spots, with his hyperkinetic dog, the Dead Sea Beast I call it, who tried to push me out of the car. Or it seems. The dog was jumping to everything and everyone. When my friend and I were waiting for sunrise above the Dead Sea, and our bus to Eilat in the south, we met him back ; two times. He invited us to spend time on a local beach, but we had to move on. Our time in the Middle East is limited. The dog almost attacked my friend. He is quite a figure. Like our host. Ein Gedi is full of interesting relaxed people, all a bit quirky, but I love it.

I think these 3 days were full of nature, hiking, relaxing and beauty products. My friend and I bought enough mud to become real princesses with shining hair, but maybe it is not a good idea, because in the next days we go to a more « conservative » country. I don't know Jordan is very strict, and we'll have 'female traveler's problems ', but still... we don't know anything about the country, apart from the fact you can find Petra, one of the new World Wonders, there, and the idea it's the heart of the Middle East (neighbours are Syria, Iraq, Saoud Arabia...). We've got an Couchsurfing invitation from someone from Petra. I wonder which song will remind me to these country. 

Religion of Traveling, pt 2: What is Jerusalem?

My friend and I stayed for 3 days in Jerusalem, one of the most famous cities in the world. In ten minutes, we'll travel to the Dead Sea region for some hiking and exploring the healing powers of the lowest place on Earth, but first I want to write quickly about this city, which is one of the most intense places I have been. 

stilt from footage from the Western Wall, Jerusalem

So... Jerusalem... how to describe it? It is difficult. The best solution is just to ask you to meet my friend Google. He can give you 1001 different ways to experience Jerusalem. I am very sure. I love a challenge, so I thought about what is Jerusalem for me.

For some people, it is belief, for others it is history and archaeology, for more political involved people Jerusalem will be associated with the Palestinian conflict... 
I see Jerusalem as music for listeners who use more than only their ears. 

One of the most magical moment is when an amazing local young woman was our guide for some hours in the late afternoon, early evening. It was golden hour. We went walking down from Mt. Zion in the direction of the golden mosque. We saw a young man playing guitar for a young girl, on a wall, with Eastern Jerusalem (Arabic part), as a big grey background. We stopped. I made some footage (of course). And then all the lights went on, one for one, in this district, and then the big call for prayer filled the air. It all became one big music piece... all the religions, the beliefs, the colors, the symbols... 

Jerusalem is like a drum circle. You have different people, all with a drum, a message, and they all start to drum with different frequency, and maybe it does not sound right, but then the heart starts to give the rhythm... and then the heart of the circle, not from the individual, makes from all the sounds one melody, all the drums become in harmony, until it like one heart beat. It is amazing to believe that so different people, with different frequencies, habitants, pilgrims our tourists, all make one city. You cannot say you are from Jerusalem. You become part of Jerusalem's heart beat, and when my two friends and I were sitting there, listening to the call of the prayers, I felt I belonged there, in the heart of all these religions.

For me... belief is one of the most powerful tools. It does not have to be belief in a religion, but can also be hope for a better world, or belief in good things. Without belief things become very dark... 

Also, II'll edit all the footage I made, and make a small 4-5minute video, trying to explain how I see Jerusalem, in another way. I decided to choose for handheld, because the impressions are so intense, I feel fluid, shaky and short shots, or following people in alleys... are best representing my feelings of feeling a drop in a wild ocean. 

stilt from footage when walking in the Old Center of Jerusalem