VIDEO: Ron Finley - a guerilla gardener in South Central Los Angeles

Ron Finley vertelt op een zeer gepassioneerde en overtuigende wijze zijn verhaal. Hij zag hoe zijn buurt (South Central Los Angeles) onder andere door fast food ketens wordt/werd verziekt. Ook zag hij al die grasperkjes langs de straten die voor niets gebruikt werden. Hij begon overal groenten te planten en mensen aan te moedigen (terug) meer groenten te eten en zelf te kweken in dit stukje niets. Daarnaast geeft tuinieren ook een therapeutische werking op de geest. "Laat de schop jouw wapen van keuze zijn," verklaart hij.

Bron: ronfinley.com

Terug naar Nieuw-Zeeland (6): Happy Heaps of Hobbits Hunt (HHHH)

Nieuw-Zeeland staat voor veel mensen bekend als het land waar Lord of the Rings, en The Hobbit is gefilmd. De epische landschappen zijn dankzij de regisseurs voor eeuwig in onze netvliezen, geheugen en dvds in onze kasten gebeiteld. Wie de films heeft gezien noch de boeken van Tolkien heeft gelezen, kent toch het verhaal van de hobbit Frodo die een ring moet vernietigen in de vuren van Mt Doom in Mordor om de boze tovenaar Sauron te verslaan. Hobbits zijn een inventie van de auteur. Ze zijn klein, blootvoets, hebben krullend haar, houden van drinken en feesten, en wonen in groene heuvels. Zowel in de hobbit als Lord of the Rings is er een prominente rol weggelegd voor Gandalf, een goede tovenaar. Dan heb je ook nog Gollem, een gedrocht dat misschien het meest gedenkwaardige creatuur van de hele wereld van Tolkien is. 
De figuren reizen door landschappen zoals Rivendel, Lothorien, Mordor en de Gouw (in die laatste plek wonen de hobbits).

Ik zou meteen tekenen als ik aan de opnames van “de hobbit” kon meewerken, die op dat moment bezig waren in Nieuw-Zeeland. Ik deelde de wens ook met Bae, mijn nieuwe Koreaans maatje, in een koffiebar in Auckland: “Ik hoop stiekem dat we al liftend het noord-eiland verkennen, en dan opgepikt worden door Orlando Bloom. Ik heb ergens gelezen dat Legolas ook een kleine rol heeft in the hobbit. Dus Orlando moet hier ergens rondhangen. Hij neemt ons mee naar zijn appartement, waar we kunnen overnachten. Wanneer hij slaapt, neem ik fotoʼs van hem en versier mijn toiletdeur met de fotoʼs van die ene onvergetelijke nacht.”

Als ik dit zoveel jaar later in mijn dagboek heb gelezen, heb ik zeer hard mijn wenkbrauwen gefronst. 

Ik vertrouwde Bae toe dat ik een succesvolle auteur wou worden, niet om veel geld, roem, blablabla te hebben, maar een gratis uitnodiging op feestjes, ceremonies... waar geweldige auteurs, muzikanten, acteurs en andere artiesten aanwezig zijn, met wie ik over kunst, het leven, de wereld... kan filosoferen op mijn niveau.
Toen bleek dat ik niet zelf beroemd moet worden om met andere artiesten in contact te komen. Soms lacht het geluk je toe.

In een of andere “Food Alley” in deze grote stad aten we Koreaans. Ik zei luidop dat we morgenavond Belgisch moeten eten. Niet dat ik een flauw idee heb wat Belgisch eten juist is. Er bestaat niet eens een Belgische taal.  

Aan de tafel naast ons keek een jongeman op. Hij bleek ook Belg te zijn. 
De jongeman aan de tafel naast ons bleek ook een Belg te zijn. Hij studeerde voor filmdirecteur. We praatten voor uren. Ik was zelf al bijna de helft van mijn leven voor film en andere vormen van verhalen vertellen geïnteresseerd. Ik was echter nooit zelfzeker genoeg geweest om het zelf te gaan studeren. Pas een half jaar later, in een ander continent, nam ik de sprong en volgde ik in zijn sporen.  

Op het einde van die avond besluiten Bae, hij -laten we hem Tim noemen- en ik morgen aan een “Happy Hobbit Hunt” te doen en “heaps of hobbits” te vangen. Het was een bizarre naam voor "hitchhiking," een ander Engels woord dat met een h begint. 

Later zocht ik nog met Bae en Tim het nachtleven van Auckland op. Toevallig verzeilden we in een feestje dat het veertigjarig bestaan van organisch boeren vierde. Of zoiets. Heel Nieuw-Zeeland lijkt me precies toe te roepen om meer aandacht te geven aan de Natuur. In feite, Nieuw-Zeeland is een en al natuur. Zelfs in Auckland vind je overal groene initiatieven. 

Op dat feestje lanceerden ze ook een nieuw label voor een organische wijn: Lothorien. 

Correctie. Nieuw-Zeeland is natuur én Lord of the Rings. 
Verwacht dat ik nog vaak over beide  ga schrijven. 
In feite, ons hithchiking avontuur zou ons naar Mount Doom brengen.
Of ja, waar de scènes op Mount Doom zijn opgenomen... 

Ik zag Nieuw-Zeeland echt alleen maar als een verzameling van stereotypen. Het is ook het allereerste wat je ziet als je een land binnengaat: souvenirwinkels die elke stereotiep mogelijk prediken. Ik heb daar een hoodie gekocht met "Wild Kiwi". 
Ik zag alleen maar schapen, hobbits, natuur, kiwi's, vulkanen, Maori symbolen en rugby. 

Nieuw-Zeeland is echter veel meer dan dat. 
Alleen zag ik het doen niet.
Ik wou alleen maar hobbits en Orlando Bloom. 

Biodynamische landbouw in Pakistan

Biodynamische landbouw (ook wel vaak Biologisch-dynamische landbouw genoemd) is gebaseerd op de twaalf lezingen die de Oostenrijkse filosoof en pedagoog Rudolf Steiner over landbouw gegeven heeft. In deze landbouw wordt de kosmos en de natuur geobserveerd, niet om tegen de natuur te werken, maar om samen met de natuur het allerbeste te behalen. De zon zorgt voor smaak en de maan zorgt voor groei. Zij gebruiken ook preparaten van mineralen zoals kwarts die ze in koehoorns in de grond bewaren. Deze preparaten mengen ze in een watervortex waarna ze het over de bodem sproeien. Biodynamisch heeft iets van hekserij. Toch winnen vele biodynamische wijnen heel wat prijzen en zijn er wetenschappelijke onderzoeken dat groenten groter en voedzamer zijn dan hun broertjes in hetzelfde land.

De biodynamische boerderij van Roshni in Lahore
bron: Wendy Wuyts (instagram)

Zelf kwam ik in aanraking met biodynamische landbouw dankzij een artikel in een van mijn favoriete magazines, en voelde me meteen gestimuleerd om hierover meer te weten, zeker omdat ik zelf dankzij mijn nicht (en huisgenote) meer en meer bewust over mijn eten begin te worden. Enkele maanden geleden zocht ik op waar ik meer van zulke boerderijen kon vinden in België, maar de zoekresultaten waren nogal pover. Toen viel mijn blik op de reisgids van Pakistan, mijn volgende reisbestemming, en kreeg ik het idee om te kijken of ik daar geen boerderij kon vinden om meer te leren. Ik vond toen zelfs een mogelijkheid om WWOOFing te gaan doen in de enige biologisch-dynamische boerderij, dat toevallig in Lahore, mijn hoofdbestemming lag. Ik nam contact met de Roshni Associatie. Na wat correspondentie was ik uiteindelijk uitgenodigd om tijdens mijn laatste drie dagen daar te verblijven. Ik zou enkele posters en banners maken voor als ze naar de farmer's market in Lahore zouden gaan om hun organische producten te verkopen. Intussen leerde ik over biodynamische landbouw, de Waldorf school (de enige tot nu toe in Pakistan) en de verbintenis met elkaar en de zon. Zij hebben ook een gemeenschap voor mensen met speciale noden, en werken met vrijwilligers uit Duitsland, Oostenrijk en Zwitserland vooral. Ook had ik gesprek met de Duitse man van de Pakistaanse vrouw die deze associatie tien jaar geleden heeft opgericht.

Een Zwitserse vrijwilliger en een Pakistaans meisje
- West & Oost komen samen in Roshni, het Licht
bron: Wendy Wuyts (instagram)

Hij legde me uit dat Roshni, dat "licht betekent", een plaats is waar het Oosterse en het Westerse samenkomen. Daarom draagt het ook de slogan "Gottes ist der Orient, Gottest ist der Okzident" ("God is het Oosten, God is het Westen"), een anekdote van Goethe, een beroemde schrijver wiens naam wel eens in context van Orientalisme en Biodynamische Landbouw wordt genoemd. Het Goetheanum nabij Basel in Zwitserland is het wereldcentrum van antroposofische beweging. Niet alleen het huwelijk tussen de twee oprichters is een samensmelting van Oost en West. Ook de leer van Steiner is zeer Westers. Zo legde de Duitse vrijwilliger die al vijf jaar voor hen werkt dat ze bijvoorbeeld een discussie hadden of de koehoorns halal waren. Ook bevat de leer van Steiner heel veel verwijzingen naar het christendom. Hoe verzoen je dat met Islam? Door naar de gemeenschappelijke doelen te kijken, en niet naar de verschillen. Compassie, empathie, zorg voor elkaar, zorg voor de natuur...  brengen Westerse vrijwilligers en Pakistaanse mensen met speciale zorgen, de Pakistaanse personeelsleden en boeren, Pakistaanse mensen... samen.

Organisch is nog niet echt ingeburgerd bij de Pakistaanse mens. Ik had nog een gesprek met een goede vriend wiens tante in het ziekenhuis ligt. "In het Westen moeten jullie veel gezonder zijn, want jullie hebben al die organische initiatieven," merkte hij opeens op. Ik wist niet of ik met die uitspraak akkoord ging. Mensen in het Westen zijn niet allemaal gezonder of meer bewust van wat ze eten, maar ik moet wel toegeven dat ik in een cirkel met een straal van honderd meter in Brussel meer organische winkels vind dan in heel Lahore. Toch begint de vraag te groeien. Roshni heeft veel vaste klanten die hun brood en groenten bij hen aankopen. Ook duiken initiatieven zoals de organische "Khalis Food Market" op die gezond en organisch eten promoten bij de lokale bevolking. 

Ik heb de gezondheidsstatistieken van Pakistan niet bekeken, maar als ik hun dieet bekijk, denk ik dat organisch geteelde groenten en fruit wel eens een verrijkende aanvulling kan zijn naast al het vlees dat ik die maand voorgeschoteld kreeg. 

https://www.facebook.com/KhalisFoodMarket

Terug naar Nieuw-Zeeland (2): Een inleiding tot WWOOF

Op mijn eerste avond in Auckland maakte ik in het Spaceship, de plaats waar ik de volgende dagen zou couchsurfen, met Bae (laten we haar zo noemen). Zij is een Koreaanse meid die een halfjaar in een restaurant in Sydney heeft gewerkt, en daarna een ander halfjaar in Melbourne. Ze vertelde me dat ze zoals ik naar Nieuw Zeeland is gegaan om een visum te vragen zodat ze kan terugkeren naar Melbourne om daar nog een ander jaar te werken. Samen vulden we op de website alle vragen in van de immigratieprocedure (en af en toe heb ik een zucht geslagen; ze moeten de exacte datum weten van elke vlucht die je in het afgelopen jaar hebben genomen; en bij mij is dat een hele lijst.) en ze bekeek samen met mij de website van WWOOFing. 

www.WWOOF.net

Oorspronkelijk stond WWOOF voor "Working Weekends on Organic Farms". In 1971 organiseerde een vrouw uit London een werkweekend op een biodynamische boerderij in Sussex, met de hulp van de Soil Association. Zij herkende in anderen (en in haarzelf) de nood om ook bezig te zijn met boeren en meer te leren over de organische beweging.  Het was een groot succes. Meer boeren en andere mensen waren geïnteresseerd om mensen uit te nodigen die op hun boerderijen zouden werken in ruil foor voedsel en een slaapplaats. Dat is immers hoe ik WWOOF vandaag aan andere mensen uitleg: in ruil voor gemiddeld 28uur per week (meestal 4à5uur per dag) krijg je alles wat je nodig hebt om die dag te kunnen leven. Eigenlijk krijg je zelfs zoveel meer: je komt terug in contact met de natuur en leert zoveel over organisch boeren en tuinieren. 

In de volgende jaren kregen de letters in WWOOF een andere naam zoals "Willing Workers On Organic Farms". Momenteel betekent het "World Wide Opportunities On Organic Farms" sinds 2000. Meestal betaal je een zeer kleine som geld (ik denk dat ik 15 Nieuw Zeelandse dollar heb betaald) zodat je een jaar lang toegang hebt tot de website van de nationale tak van de federatie. Vaak krijg je ook een boekje toegestuurd. 

Op de website van WWOOF in Nieuw-Zeeland vonden Bae en ik een gezellig vegetarisch restaurant in Coromandel. Ik zag zelfs Tibetaanse gebedsvlaggetjes en kleien beeldjes op de foto's en was onmiddellijk verkocht. Na niet te lang nadenken stuurde ik een verzoek naar deze website. 

Later, wanneer Bae en ik terugkwamen van onze dwaaltocht in Auckland, kreeg ik een bericht terug van Coromandel Driving Creek dat ik welkom was om een maand bij hen te WWOOFen...