Een okapi wilde steppen laten verkennen

Mordacity, een progressieve metal band van Gent

In november heeft Mordacity de Horror Music Video van Visual Okapi gewonnen. Wij zullen gratis filmen en monteren, en tegelijk onze eerste stappen wagen in de wereld van make-up en wilde fantasie. 

Het Leven uit Balans

Eind december is al de eerste draaidag, in teken van "vervallen industrie" gedraaid. 

Voor zonsopgang waren we op al "de set", want we wilden time-lapsen maken van de schemer. We halen immers een beetje mosterd bij "Koyaanisqatsi", een film van Reggio uit 1982. De tijdloze cinematografie van Ron Fricke en de magistrale muziek van Philip Glass brengen de kijker in een meditatie van een anderhalf uur. Zonder gesproken tekst wordt verhaald hoe de natuur door de mens en zijn technologie uit balans is gebracht. Koyanaatisqatsi betekent ook in de taal van de Hopi-indianen "leven in onrust, leven uit balans, een manier van leven die vraagt om een ander manier van leven", en dat is het thema dat Mordacity in hun liedje "Hollowed Skin" ook naar de buitenwereld wil brengen. 

Anders vs Beter
Mordacity wil ook geen klassieke muziekvideo; waar je de band in een garage, groot leeg pand of op een podium hoort en ziet spelen. Ze willen iets unieks. Ik ga daarmee akkoord: voor jonge mensen is het belangrijk niet beter te worden (want ga je ooit oudere generaties met al hun ervaring bijbenen?), maar om anders te doen, en dat andere te bemeesteren. Als regisseur is het mijn plicht tegenover hen hun boodschap, waarden, wensen en identiteit als groep zo getrouw mogelijk naar het doek te vertalen, en is het mijn verantwoordelijkheid tegenover mezelf om mijn eigen stijl en toon aan toe te voegen. Hun progressieve metal muziek, mijn visie, de inbreng van de cinematografen en de fantasie van de FX-artiest zullen zeker voor een creatieve mengelmoes zorgen

Terug naar de stopmotion

In het donker stelden Amco, de cameraman, en ik zijn Canon camera op eens tarief. Onze ruime frame bestaat uit de lucht (dat voor beweging in de timelapse verantwoordelijk is) en fabrieksgebouwen in de verte. Om de vijf seconden (intervaltijd) lieten we de camera een foto nemen. We rekenden uit dat als we zouden monteren aan een framerate van 25 fps (frames per seconde), en 5 seconden beeld wilden hebben, dat we 125 foto's nodig zullen hebben. Dat vermenigvuldigen we met de intervaltijd (ook 5 seconden) om te weten dat we de camera zeker 11 minuten moeten laten staan. We gaan uit de buurt van de camera, zodat we het niet per ongeluk omstoten. De camera staat op een tripod, maar zelfs een voetstap kan voor een trilling op de grond zorgen die de een vloeiende timelapse kan verpesten. Deze keer kozen we vijf seconden intervaltijd, omdat we laag hangende wolken trokken, en er niet te veel wind was. Bij een bewegende mensenmassa kan je misschien zelfs om de twee seconden een foto nemen. 

Daarnaast zijn er nog veel andere settings, zoals sluitertijd (hoeveel licht wil je binnenhalen?), die je aan de hand van de omstandigheden moet aanpassen. 

Laat de camera echter niet voor jou nadenken; bij stopmotion, of timelapse, is het belangrijk dat geen enkele setting op automatisch staat, maar manueel, want anders krijg je storingen in je beeld. 

De invloed van Vadertje Tijd
Naast time-lapsen speelden we nog meer met de tijd. Aangezien tijd een rode draad in de natuur, en in onze muziekvideo, is, lieten we bijvoorbeeld de band in slow motion rond wandelen, of naar een bepaald punt gaan, terwijl we een time-lapse maakten. Zo krijg je "het Trueblood effect", waarin de bandleden zich als snelle vampiers door de ruimte lijken te bewegen. Daarnaast lieten we ook sommige muzikanten verdwijnen, en terug verschijnen. De discontinue verplaatsing ademt ook een zekere tijdsgeest uit. 

Op vlak van productie keek ook Vadertje Tijd over onze schouder mee, aangezien we me Rond half vier moesten we stoppen, omdat het gouden uur (het laatste uur voor zonsondergang) begon. De kleurtemperatuur begint dan te veranderen. 
Voldaan, maar moe trokken we naar huis; sommigen naar Gent, anderen zoals ik terug naar het hart van de Kempen. 

Tussen twee draaidagen

In eerste week van het nieuwe jaar heb ik me bezig gehouden aan het sync leggen van beeld met de klank, en heb al een eerste montage gemaakt. Deze montage zegt echter nog niet veel hoe de muziekvideo eruit zal zien, maar door te monteren zie ik wat voor shots ontbreken, en kon ik bij enkele mensen van visual okapi testen hoe de stopmotion met de bandleden van Mordacity waren, "om te zien of het paste bij de muziek". Zij zeiden dat er veel potentieel in de video zat, en dat het zeker uniek zal worden. Het hangt natuurlijk af van de tweede draaidag of de video geslaagd zal zijn.  

Haardrogers slash Schors
Met deze feedback begonnen we aan de voorbereiding van de tweede draaidag. Deze zou veel moeilijker zijn, want na een peiling bij de band is besloten dat onze man zal "verschorsen", en dat er niet takken uit zijn hoofd groeien. Eerlijk gezegd ging dit het petje te boven bij de okapi die zich FX via dit project wou aanleren. Daarom zochten zowel Mordacity als ik naar een meer ervaren FX-artiest, en vonden uiteindelijk onze reddende engel in Angelique Heikens. In de laatste week heeft iedereen zijn beste beentje voorgezet. Angelique maakte deze prachtige werkstukken, en ik boog me over de storyboard en de shotlist. 


Ons crew werd ook met twee extra cinematografen aangevuld, want we gaan heel veel shots moeten schieten om de hele "pijnlijk" transformatie van de onverschillige man in een boom op beeld te brengen. 

Het zal een creatieve, leerrijke draaidag worden, waarbij drie takken van de kunst samen zullen smelten (letterlijk en figuurlijk). Alleen hopen we dat we een haardroger vinden die op een batterij van een auto werkt, zodat de make-up en latex sneller zal drogen. 

Volgende week vertel ik meer over, en voeg ik foto's toe van, de verschorsing.