Back to the Future

Gisterenavond vond ik in mijn brievenbus eene envelop met mijn eigen handschrift. Pas na enkele verbaasde seconden merkte ik de Zweedse postzegels op, en herinnerde me de brief die iedere deelnemer van de Leadership Summer School in Sofia, waaraan ik twee weken heb deelgenomen, een brief aan zichzelf moest schrijven en deze aan een persoon meegeven die je vertrouwt die het 6 maanden later zal sturen.

Tijdens deze Leadership Summerschool leerde ik vooral dat een leider geen luidruchtige manager moet zijn, maar ook een coach kan zijn voor anderen, een steunpunt, een bron van inspiratie, en vond ik al een beetje meer zelfzekerheid dat iedereen, hoe stil of luid je ook bent, een leider kan zijn. Wat ik zocht, en nog altijd meeste probeer te vinden, is zelfzekerheid.


Lieve Wendy in 29 januari 2014 (ik had eerst 2013 geschreven),

dit is de laatste dag van de Leadership Summerschool. Ik moet toegeven dat ik een beetje bang ben. Ik heb al zoveel meegemaakt, al zoveel mensen ontmoet; 3 verschillende diploma's behaald, tientallen studentenjobs en duizenden projecten voltooid, maar vooral begonnen. Soms vraag ik me af waarom ik niet meer voor lange termijn projecten ga, als een bij word, deel van een sociale gemeenschap, een bijenkorf, en niet als een vlinder dingen op start, en dan verder fladder zonder lang op een plaats te blijven, en iets op te bouwen. 

Wat wil ik? Dat moet ik immers in deze brief schrijven, zodat ik over zes maanden kan lezen of ik nog steeds hetzelfde wil. Ik wil stereotypen breken. Ik wil dat iedereen trots is op zijn kleur, omdat we SAMEN een prachtige regenboog vormen. 

Ik bedenk me dat ik weer iets opschrijf dat over anderen gaat, en niet echt noteer wat ik wil. Ik wil een succesvolle regisseur worden. Ik wil verhalenverteller zijn. Ik moet niet veel geld hebben. Ik wil verhalen in de wereld sturen, als een bij bloemen bestuiven, en de wereld met al die kleuren mooier maken, of voeden, zoals bijen dat doen. 

Ik denk dat verhalenvertellers ook leiders zijn. Ze inspireren, ze luisteren, analyseren, scheppen, breken stereotypen en vechten taboe's aan, faciliteren, ze maken, ze creëren kansen,  ze reizen, ze zijn sociaal... Ik wil een bij zijn. 

Of is dat niet nodig? 

Misschien ben ik een vlinder. Misschien is dat goed, en totaal niet slecht. Misschien is het ok als ik liever kleine projectjes doe, in plaats van een groot project op lang termijn, want samen vormen die kleine projectjes ook iets groots. 

Ik kijk er naar uit om je te ontmoeten. Je moet een interessante persoon vol verhalen zijn, naar wie ik graag wil luisteren, want soms luister ik te weinig naar mezelf. 

Tot over zes maanden!

Nu jij? 
Voor mij werkt schrijven als de goedkoopste therapie. Je neemt een warme chocomelk, maakt tijd voor jezelf, en reflecteert jezelf. Zelfs als ik pure fictie schrijf, voel ik dat een soort van goede scanner door heel mijn lichaam gaat en alle slechte dingen zuivert, alsmaar meer en meer. Jezelf een goede brief schrijven, en een vriend vragen om het op te sturen, moet niet lang duren, kan zelfs in de trein op weg naar je werk gebeuren, of tijdens een kleine pauze op het werk... Het is iets klein, maar het zijn de kleine dingen die vooral ons leven zo mooi maken ;)