Terug naar Nieuw-Zeeland (6): Happy Heaps of Hobbits Hunt (HHHH)

Nieuw-Zeeland staat voor veel mensen bekend als het land waar Lord of the Rings, en The Hobbit is gefilmd. De epische landschappen zijn dankzij de regisseurs voor eeuwig in onze netvliezen, geheugen en dvds in onze kasten gebeiteld. Wie de films heeft gezien noch de boeken van Tolkien heeft gelezen, kent toch het verhaal van de hobbit Frodo die een ring moet vernietigen in de vuren van Mt Doom in Mordor om de boze tovenaar Sauron te verslaan. Hobbits zijn een inventie van de auteur. Ze zijn klein, blootvoets, hebben krullend haar, houden van drinken en feesten, en wonen in groene heuvels. Zowel in de hobbit als Lord of the Rings is er een prominente rol weggelegd voor Gandalf, een goede tovenaar. Dan heb je ook nog Gollem, een gedrocht dat misschien het meest gedenkwaardige creatuur van de hele wereld van Tolkien is. 
De figuren reizen door landschappen zoals Rivendel, Lothorien, Mordor en de Gouw (in die laatste plek wonen de hobbits).

Ik zou meteen tekenen als ik aan de opnames van “de hobbit” kon meewerken, die op dat moment bezig waren in Nieuw-Zeeland. Ik deelde de wens ook met Bae, mijn nieuwe Koreaans maatje, in een koffiebar in Auckland: “Ik hoop stiekem dat we al liftend het noord-eiland verkennen, en dan opgepikt worden door Orlando Bloom. Ik heb ergens gelezen dat Legolas ook een kleine rol heeft in the hobbit. Dus Orlando moet hier ergens rondhangen. Hij neemt ons mee naar zijn appartement, waar we kunnen overnachten. Wanneer hij slaapt, neem ik fotoʼs van hem en versier mijn toiletdeur met de fotoʼs van die ene onvergetelijke nacht.”

Als ik dit zoveel jaar later in mijn dagboek heb gelezen, heb ik zeer hard mijn wenkbrauwen gefronst. 

Ik vertrouwde Bae toe dat ik een succesvolle auteur wou worden, niet om veel geld, roem, blablabla te hebben, maar een gratis uitnodiging op feestjes, ceremonies... waar geweldige auteurs, muzikanten, acteurs en andere artiesten aanwezig zijn, met wie ik over kunst, het leven, de wereld... kan filosoferen op mijn niveau.
Toen bleek dat ik niet zelf beroemd moet worden om met andere artiesten in contact te komen. Soms lacht het geluk je toe.

In een of andere “Food Alley” in deze grote stad aten we Koreaans. Ik zei luidop dat we morgenavond Belgisch moeten eten. Niet dat ik een flauw idee heb wat Belgisch eten juist is. Er bestaat niet eens een Belgische taal.  

Aan de tafel naast ons keek een jongeman op. Hij bleek ook Belg te zijn. 
De jongeman aan de tafel naast ons bleek ook een Belg te zijn. Hij studeerde voor filmdirecteur. We praatten voor uren. Ik was zelf al bijna de helft van mijn leven voor film en andere vormen van verhalen vertellen geïnteresseerd. Ik was echter nooit zelfzeker genoeg geweest om het zelf te gaan studeren. Pas een half jaar later, in een ander continent, nam ik de sprong en volgde ik in zijn sporen.  

Op het einde van die avond besluiten Bae, hij -laten we hem Tim noemen- en ik morgen aan een “Happy Hobbit Hunt” te doen en “heaps of hobbits” te vangen. Het was een bizarre naam voor "hitchhiking," een ander Engels woord dat met een h begint. 

Later zocht ik nog met Bae en Tim het nachtleven van Auckland op. Toevallig verzeilden we in een feestje dat het veertigjarig bestaan van organisch boeren vierde. Of zoiets. Heel Nieuw-Zeeland lijkt me precies toe te roepen om meer aandacht te geven aan de Natuur. In feite, Nieuw-Zeeland is een en al natuur. Zelfs in Auckland vind je overal groene initiatieven. 

Op dat feestje lanceerden ze ook een nieuw label voor een organische wijn: Lothorien. 

Correctie. Nieuw-Zeeland is natuur én Lord of the Rings. 
Verwacht dat ik nog vaak over beide  ga schrijven. 
In feite, ons hithchiking avontuur zou ons naar Mount Doom brengen.
Of ja, waar de scènes op Mount Doom zijn opgenomen... 

Ik zag Nieuw-Zeeland echt alleen maar als een verzameling van stereotypen. Het is ook het allereerste wat je ziet als je een land binnengaat: souvenirwinkels die elke stereotiep mogelijk prediken. Ik heb daar een hoodie gekocht met "Wild Kiwi". 
Ik zag alleen maar schapen, hobbits, natuur, kiwi's, vulkanen, Maori symbolen en rugby. 

Nieuw-Zeeland is echter veel meer dan dat. 
Alleen zag ik het doen niet.
Ik wou alleen maar hobbits en Orlando Bloom. 

Terug naar Nieuw-Zeeland (3): De Eenzame Hond en de Vulkaan

Tijdens mijn eerste dagen in Auckland leerde ik ook Bae beter kennen, de couchsurfer uit Korea. Net zoals ik houdt ze van koffie en kunst. Na haar avontuur in Australië en een stop in haar moederland wil ze in Berlijn wonen. Ze houdt van muziekfestivals, draagt veel zwart en wit (het enige zwart-wit dat ik heb, is mijn pinguïnmuts. Ik hou nogal van kleuren. In mijn rugzak bijvoorbeeld bevonden zich toen een roze yaksjaal uit Nepal, een knalblauwe sarong uit Kenia, een gebroken geel hemdje, een groene lange broek en andere kleuren van de regenboog), en weet net zoals ik niet hoe de volgende uren, dagen, weken, maanden, of de rest van ons leven zullen zijn. 

Diezelfde dag dwaalden we in de CBD van Auckland en bezochten we trendy koffiebarren (en ja, ik kon terug geld afhalen) en kunstgalerijen. Toevallig belandden we in de galerij van “The Lonely Dog”, een reeks schilderijen en beeldhouwwerken van Ivan Clarke, vol hybriden van honden en mensen die je mee voeren naar je eigen verbeelding. 

bron: http://www.lonelydog.com

Ik was echt aangetrokken door de grappige beelden, de expressieve kleuren en de dromerige verhalen. Ik vroeg de manager van de galerij of ze meer uitleg kon geven, en zij vertelde me over de Nieuw-Zeelandse achtergrond van de artiest en de film die binnenkort zou uitkomen (Noot: Ik heb er later niets meer van gezien). Bae en ik vertrouwden haar toe dat we allebei van kunst houden, en dat ik schreef. 
“Schrijf je elke dag?”
“Ja, in mijn dagboek,” zei ik, en ik toonde haar mijn notaboek vol krabbels, ticketjes, fotootjes, tekeningen, nota’s en ideeën over deze reis.  
“Goed. Doe zo verder,” zei de manager. 
Haar naam was Ngairee, ontdekte ik, wanneer ze na de uitleg haar business card gaf.
“Wow, dat is een speciale naam. Wat betekent het?”
“Het is een Maori naam -Zelf heb ik geen enkele druppel maori bloed, maar mijn ouders wilden me persé een naam geven die niemand kon uitspreken.- en zoals vele Maori namen heeft dit woord meerdere betekenissen. Het betekent bloem, maar ook vulkaan.”
Ik vertelde haar dat ik me vooral aangetrokken voelde tot het schilderij waarin de “eenzame hond” onder de sterrenhemel ligt. 
“Ja, de artiest is een dromer. De vele schilderijen doen aan dromen van zijn kindertijd denken. Helaas kijken alleen kinderen nog naar de sterrenhemel.”
“Ik kijk nog steeds naar de sterrenhemel,” zei ik.
“Ik ook,” zei Najin.
Ik legde uit dat wanneer ik naar de sterrenhemel kijk mijn voorouders zie. Ik geloof in de theorie die Mustafa van "The Lion King" aan zijn zoon Simba vertelt. 
“Goed,” zei Ngairee vrolijk. “Stop nooit met het kijken naar de sterrenhemel. Beloof me dat. Laat nooit het kind in je los. Dromen brengen je verder dan eender welk plan.”

Terug naar Nieuw-Zeeland (2): Een inleiding tot WWOOF

Op mijn eerste avond in Auckland maakte ik in het Spaceship, de plaats waar ik de volgende dagen zou couchsurfen, met Bae (laten we haar zo noemen). Zij is een Koreaanse meid die een halfjaar in een restaurant in Sydney heeft gewerkt, en daarna een ander halfjaar in Melbourne. Ze vertelde me dat ze zoals ik naar Nieuw Zeeland is gegaan om een visum te vragen zodat ze kan terugkeren naar Melbourne om daar nog een ander jaar te werken. Samen vulden we op de website alle vragen in van de immigratieprocedure (en af en toe heb ik een zucht geslagen; ze moeten de exacte datum weten van elke vlucht die je in het afgelopen jaar hebben genomen; en bij mij is dat een hele lijst.) en ze bekeek samen met mij de website van WWOOFing. 

www.WWOOF.net

Oorspronkelijk stond WWOOF voor "Working Weekends on Organic Farms". In 1971 organiseerde een vrouw uit London een werkweekend op een biodynamische boerderij in Sussex, met de hulp van de Soil Association. Zij herkende in anderen (en in haarzelf) de nood om ook bezig te zijn met boeren en meer te leren over de organische beweging.  Het was een groot succes. Meer boeren en andere mensen waren geïnteresseerd om mensen uit te nodigen die op hun boerderijen zouden werken in ruil foor voedsel en een slaapplaats. Dat is immers hoe ik WWOOF vandaag aan andere mensen uitleg: in ruil voor gemiddeld 28uur per week (meestal 4à5uur per dag) krijg je alles wat je nodig hebt om die dag te kunnen leven. Eigenlijk krijg je zelfs zoveel meer: je komt terug in contact met de natuur en leert zoveel over organisch boeren en tuinieren. 

In de volgende jaren kregen de letters in WWOOF een andere naam zoals "Willing Workers On Organic Farms". Momenteel betekent het "World Wide Opportunities On Organic Farms" sinds 2000. Meestal betaal je een zeer kleine som geld (ik denk dat ik 15 Nieuw Zeelandse dollar heb betaald) zodat je een jaar lang toegang hebt tot de website van de nationale tak van de federatie. Vaak krijg je ook een boekje toegestuurd. 

Op de website van WWOOF in Nieuw-Zeeland vonden Bae en ik een gezellig vegetarisch restaurant in Coromandel. Ik zag zelfs Tibetaanse gebedsvlaggetjes en kleien beeldjes op de foto's en was onmiddellijk verkocht. Na niet te lang nadenken stuurde ik een verzoek naar deze website. 

Later, wanneer Bae en ik terugkwamen van onze dwaaltocht in Auckland, kreeg ik een bericht terug van Coromandel Driving Creek dat ik welkom was om een maand bij hen te WWOOFen...