Terug naar Nieuw-Zeeland (3): De Eenzame Hond en de Vulkaan

Tijdens mijn eerste dagen in Auckland leerde ik ook Bae beter kennen, de couchsurfer uit Korea. Net zoals ik houdt ze van koffie en kunst. Na haar avontuur in Australië en een stop in haar moederland wil ze in Berlijn wonen. Ze houdt van muziekfestivals, draagt veel zwart en wit (het enige zwart-wit dat ik heb, is mijn pinguïnmuts. Ik hou nogal van kleuren. In mijn rugzak bijvoorbeeld bevonden zich toen een roze yaksjaal uit Nepal, een knalblauwe sarong uit Kenia, een gebroken geel hemdje, een groene lange broek en andere kleuren van de regenboog), en weet net zoals ik niet hoe de volgende uren, dagen, weken, maanden, of de rest van ons leven zullen zijn. 

Diezelfde dag dwaalden we in de CBD van Auckland en bezochten we trendy koffiebarren (en ja, ik kon terug geld afhalen) en kunstgalerijen. Toevallig belandden we in de galerij van “The Lonely Dog”, een reeks schilderijen en beeldhouwwerken van Ivan Clarke, vol hybriden van honden en mensen die je mee voeren naar je eigen verbeelding. 

bron: http://www.lonelydog.com

Ik was echt aangetrokken door de grappige beelden, de expressieve kleuren en de dromerige verhalen. Ik vroeg de manager van de galerij of ze meer uitleg kon geven, en zij vertelde me over de Nieuw-Zeelandse achtergrond van de artiest en de film die binnenkort zou uitkomen (Noot: Ik heb er later niets meer van gezien). Bae en ik vertrouwden haar toe dat we allebei van kunst houden, en dat ik schreef. 
“Schrijf je elke dag?”
“Ja, in mijn dagboek,” zei ik, en ik toonde haar mijn notaboek vol krabbels, ticketjes, fotootjes, tekeningen, nota’s en ideeën over deze reis.  
“Goed. Doe zo verder,” zei de manager. 
Haar naam was Ngairee, ontdekte ik, wanneer ze na de uitleg haar business card gaf.
“Wow, dat is een speciale naam. Wat betekent het?”
“Het is een Maori naam -Zelf heb ik geen enkele druppel maori bloed, maar mijn ouders wilden me persé een naam geven die niemand kon uitspreken.- en zoals vele Maori namen heeft dit woord meerdere betekenissen. Het betekent bloem, maar ook vulkaan.”
Ik vertelde haar dat ik me vooral aangetrokken voelde tot het schilderij waarin de “eenzame hond” onder de sterrenhemel ligt. 
“Ja, de artiest is een dromer. De vele schilderijen doen aan dromen van zijn kindertijd denken. Helaas kijken alleen kinderen nog naar de sterrenhemel.”
“Ik kijk nog steeds naar de sterrenhemel,” zei ik.
“Ik ook,” zei Najin.
Ik legde uit dat wanneer ik naar de sterrenhemel kijk mijn voorouders zie. Ik geloof in de theorie die Mustafa van "The Lion King" aan zijn zoon Simba vertelt. 
“Goed,” zei Ngairee vrolijk. “Stop nooit met het kijken naar de sterrenhemel. Beloof me dat. Laat nooit het kind in je los. Dromen brengen je verder dan eender welk plan.”