Repair Café tijdens de Dag van het Park

Vandaag was in Vlaanderen de Dag van het Park, een initiatief waarin het park in de bloemetjes wordt gezet. In Schoten organiseerde ze activiteiten rond organisch tuinieren en boeren, workshops voor kinderen, standjes van Oxfam, Natuurpunt, Velt,  winkels met planten, cactussen, biogroenten, groentenpasta's, cupcakes, een biofrituur en een repaircafé.  Sommige mensen genoten in het gras van verse appels, anderen bogen zich over het reuzegrote schaakbord of speelden petanque, en nog anderen leerden hoe ze een bijenhotel kunnen maken. Zelf hielp ik bij het Repair Cafe dat ik zie als een alternatief voor overconsumptie...

Bron: repaircafe.be

In deze wereld is de levensduur van een product zeer klein. Vijftig jaar geleden leefden producten veel langer. Er werd aan massaproductie gedaan, maar de vraag is groot. Nadat iedereen echter een wasmachine, televisie... had, daalde de vraag. De economische krachten zagen in dat massaconsumptie op een andere manier aangewakkerd moest worden. Diversiteit en kortere levensduur begonnen het productieproces te dicteren. Onlangs las ik het artikel van Giselle Nath over de Vlaamse hardwerkende middenklasse die alsmaar meer en meer wil, en misschien eigenlijk niet nadenkt over de consequenties van hun overconsumptie en hun welvaartsniveau. (2014, De Morgen) Zij hebben de zwakkere groepen nodig om te kunnen bestaan. De "meer is beter" paradigma rechtvaardigt de middelen, maar zorgt er wel voor dat alles aan inflatie onderhevig is. Meer diploma's, meer ervaring, meer skills... zijn allemaal woorden die werkloze jongeren bijvoorbeeld op sollicitatiegesprekken horen. Waarom hebben we eigenlijk meer nodig?  

Instagram @wendiertje89

Repair Cafés zijn opgezet met het oog om mensen terug bij elkaar te brengen en na te denken over hun consumptiepatroon. Ook mijn moeder gooide vroeger altijd kledij weg als er een scheur was of een gaatje, dat eigenlijk in tien minuutjes snel gefixt kan worden. We werken harder om het gemakkelijker te hebben, zodat we nieuwe kledij, nieuwe wasmachines, nieuwe iPhones... kunnen kopen. Ik maak me ook schuldig. In Nepal werd een vriendin onwennig wanneer ik haar een geschenk vanuit België gaf. Ze was niet gewend om spullen te hebben die "niet nuttig zijn". Ze vertelde dat in het Oosten consumptie zo weinig mogelijk werd gemeden, omdat ze niet weten wat ze met afval moeten doen. Wij, de middenklasse van het Westen, gooien alles zomaar weg zodra het niet werkt, zonder bij stil te staan waar het verdwijnt. De afvalberg zou al veel kleiner zijn als we zelf leerden hoe we het kunnen fixen. Zelfstandig kunnen repareren maakt ons ook minder afhankelijk van het imperium van supermarkten en dure trends. Het heeft zoveel voordelen. Repaircafés worden vaak en in verschillende dorpen georganiseerd; ze zijn niet alleen voor groene dagen zoals de Dag van het Park. 

Meer informatie kan je vinden op repaircafe.be :

inside outside

bron: instagram.com/wendiertje89

Enkele jaren geleden eindigden andere vrijwilligers en ik in een sloppenwijk op een strand in Ghana. Het was onze eerste dag in Afrika. We hadden een strand verwacht, maar tot onze ontzetting vonden we helemaal iets anders. Ik herinner me nog hoe ik besefte dat ik zo niet klaar was om armoede te zien. Ik was juist 20 jaar oud. Een man van deze wijk won ons vertrouwen en leidde ons rond. Zijn naam was Emmanuel. Meer tegen het einde van de heel interessante en vooral confronterende wandeling toonde hij zijn huis. Ik was zo verbaasd dat er niets te zien was. Alleen een bed. Het stond zelfs tegen de muur. Emmanuel vertelde ons dat zij niet zoals Westerse mensen hun huizen van binnen decoreren met alle spullen die ze kunnen komen, omdat ze binnen leven, geïsoleerd van elkaar, maar dat Afrikanen buiten leven, in een gemeenschap. De ijskast stond buiten, en werd door iedereen in die straat gedeeld. Daarin werden de cola's bewaard. 

Deze herinnering kwam onmiddellijk in mijn hoofd wanneer ik tijdens de Leadership Summer School in Bulgarije hoorde over UseTogether. Mensen posten op deze website welke spullen ze kunnen uitlenen, en kunnen ook spullen lenen bij andere mensen, of elkaar dingen aanleren, of gewoon spullen omruilen. In plaats van te consumeren en al die spullen bij te houden die toch alleen maar in de weg staan van je huis kan je iemand anders er blij mee maken. Het woord "Together" benadrukt nog eens het sociale aspect. Misschien moeten we eens naar onze zuiderburen kijken -of naar enkele verhalen in Afrika, want het zijn niet allemaal delende community-mensen-, en minder consumeren, en gewoon naar buiten gaan en leuke momenten en spullen met elkaar delen.    

(http://www.usetogether.com). 

Het is gloednieuw, en nog niet zo bekend in België en Nederland, maar ik geloof dat deze trend wel eens in de voetsporen van Couchsurfing kan volgen. Deze start-up is geboren in Roemenië, waar mensen ook niet zoveel geld hebben als bij ons. Toch kijk ik naar alle rommel in mijn huis, en vraag me af wat ik nodig heb. Mijn nicht wil een vintage/koffiebar/shop/fotografiezaak opstarten in Lier, en zelf ben ik van plan heel wat spullen weg te geven... omdat ik het niet nodig heb... maar haar wel dichter bij een droom brengt. 

In de wereld van consumptie telt geld, maar in de wereld van geluk telt een glimlach die je op het gezicht van anderen en jezelf tovert. 

Hoeveel spullen geef jij soms weg, ruil je om... zonder dat er consumptie (tijdens of later) aan te pas komt? Laat het me weten in een reactie!