Colombiaanse portretten als verhalen

Meestal denken mensen aan bananen, Shakira en drugsbendes als Colombia ter sprake komt. Dit land in het noordwesten van het Zuid-Amerikaanse continent was tot kort geen geliefde reisbestemming, maar sinds een aantal jaren trekken alsmaar meer en meer mensen naar dit land waar mensen constant glimlachen, dansen en elkaars gezelschap op zoeken. Zelf ben ik ook twee jaar geleden, als deel van mijn wereldreis, naar Colombia geweest. 

typisch tafereeltje in de straten van Cartagena,
(c) Wendy Wuyts, april 2012

Ik heb enkele dagen gekuierd in de kleurrijke gezellige straten van Cartagena en heb gedoken in de warme wateren aan Santa Marta. Shakira en drugsbendes heb ik niet gezien, bananen af en toe, maar wat mij vooral bij bleef waren de mensen zelf. Een jaar later toonde een professor "regie" de kortfilm "Los Retratos" bij Iván D. Gaona (geregisseerd én geschreven). In deze kortfilm gaat een schattig omaatje naar de markt om een kip te kopen. Zij heeft te weinig geld om de kip te kopen, maar als ze ziet dat er een tombola is met een kip als prijs, waagt ze haar kans. Ze wint een polaroid camera. Zowel zij als de camera tonen ons prachtige en koddige portretten van het platteland. Geen instagram. Dit portret is natuurlijk geschoten. 

De kracht van fotografie & videografie 
Haar man en zij zoeken eerst uit wat ze gewonnen hebben. Het is verwonderlijk -zelfs al weet ik dat dit zich op het Colombiaanse platteland afspeelt- dat ze niet het bestaan van fotografie kennen in een wereld die alsmaar visueler wordt. Een bevriende Mexicaanse regisseur, Edoardo Herroz, maakt momenteel een coming to age -kortfilm over een jong meisje in Tsjechië en haar verslaving aan video's en foto's maken met haar smartphone. 
Meer info: http://www.indiegogo.com/projects/little-bird-ptacek--2

Alsmaar meer en meer mensen -ook ik- maken foto's van alles en zetten het op facebook, instagram, snapchat... We worden ook overweldigd door selfies en andere portretten uit de hele wereld. Waarom wil precies iedereen beroemd worden? Waarom is het belangrijk te bestaan op het internet? Waarom begint dit oud koppeltje -zodra ze dankzij hun buren ontdekken wat het is- zoveel mogelijk foto's te nemen? 

printscreen van de trailer "Los Retratos"

Natuurgetrouw portret vs maskers van deze tijd
Wat ik echter leuk vind aan de foto's van de karakters in "Los Retratos" is dat het niet de allermooiste foto's zijn. Ik bedoel ermee dat ze er niet zo mooi uit willen zien. Ze willen gewoon hun kijk op hun realiteit geven. Wanneer ik foto's maak en deze spreidt, gaat er een hele rationele rekening aan vooraf. Aanwezig zijn op sociale netwerken betekent marketing. Marketing betekent dat je toont waarin je anders en beste in bent. Soms kijk je naar instagram foto's van iemand. Je denkt dat je alles weet, maar eigenlijk zie je alleen maar een deel, namelijk het deel, dat ze met de wereld willen spreiden. Soms vraag ik me af wat niet wordt gefotografeerd en waarom? In dit imperium van sociale media worden we allemaal omgeven door maskers. 

Ik denk dat meer portretten zoals in Los Retratos over de wereld verspreid moeten worden. Deze visuele verhalen geven ons een andere kijk, een misschien minder fraaie kijk, want ze tonen ons immers de oude gezichten vol rimpels achter de maskers. Toch hou ik ervan om de waarheid op straat of in een cinemazaal te zien.Het voelt juist zeer kalmerend je elastieken draden die de masker aan je hoofd houden aftrekt. 

Los Retratos vertelt ons immers dat Colombia niet alleen door gemaskerde drugskoeriers wordt bewoond, maar ook door personen, zoals jij en ik, die het leven zo waarheidsgetrouw en goed mogelijk willen beleven. Zulke personen, mensen... zijn de redenen waarom je naar Colombia -terecht- zou moeten gaan. Zij vormen de kleurrijke ziel van dit prachtig land. Niet de stranden of de straten. Of Shakira.