“The continent is too large to describe. It is a veritable ocean, a separate planet, a varied, immensely rich cosmos. Only with the greatest simplification, for the sake of convenience, can we say 'Africa'. In reality, except as a geographical appellation, Africa does not exist.”
 |
| Een van mijn gastheren en ik in "Ciudad de las Artes y las Ciencias", de meest beroemde toeristische attractie in Valencia. Dit gebouw werd een symbool van corruptie en geldschandalen. |
Ik vond deze anekdote op de eerste bladzijde in een boek in Gandia, een stadje nabij Valencia. Het was in het Spaans -niet mijn beste taal-, maar toch begreep ik elke letter. Eerder dan deze anekdote die ik op het internet terug vond, schreef Ryszard in zijn voorwoord dat dit boek niet over Afrika gaat, maar een compilatie is van reisverhalen, van zijn ervaringen en ontmoetingen met mensen die toevallig allemaal op dat stuk planeet wonen, tussen deze grenzen, in deze labels... van Afrika.
Twee dagen eerder was ik in Valencia aangekomen, ook met een koffer vol stereotypen. Ik wist niet zoveel van Valencia, behalve dat er een strand was, een of ander beroemd monument dat een of ander museum voor kunst en wetenschappen was, en dat de paella daar ontstaan was.
Het is heel gemakkelijk om deze stereotypen uit de doos te halen. Ja, ik heb paella gegeten. Mijn gastheer gaf me churros dat ik in mijn chocolade saus moest dopen. Bij de schattige grootouders kreeg ik een glas Horchata, een drank dat uit noten, water en suiker bestaat en op melk lijkt, een typische drank uit Valencia dat ontstaan is toen er veel moslims waren. De grootouders bodem me ook fartons aan, de typische koekjes, op de binnenplaats van hun koddig huisje, waar grote bomma-onderbroeken aan de wasdraad drogen en waar je in de verte duiven hoort kirren. Daar, op de plastieken tuintafel, trof ik dit boek aan en las ik deze tekst.
Ik herken het onmiddellijk.
Ik vind het alsmaar moeilijker om een reisverslag over een land of een stad te maken. Ik wil iets origineels schrijven, zonder in stereotypen te vervallen, maar bestaat deze plek dan wel? Onlangs merkte een kennis op dat in stereotypen een zekere waarheid zit. Zou Valencia bestaan als we alle paella, strand, feestjes, fartons en horchata zouden laten wegvallen.
Misschien moet ik maar het voorbeeld van Ryszard volgen en gewoon een verhaal vertellen over wat mij in Valencia is gebeurd. Terwijl enkele vrienden van een van mijn twee gastheren paella aan het voorbereiden waren in een grote pan, praatten de andere gastheer en ik over reizen. Ik vertelde hem dat ik denk dat ik zo vaak reis, omdat ik op zoek ben naar iets, maar ik weet nog niet wat. Ik ben nog niet helemaal verzadigd met wat ik heb. Er ontbreekt iets. Hij zei dat zijn leven ook rond een zoektocht draait. Zelf speelt hij gitaar.
"Ik zoek het perfecte lied."
Daarom heeft hij een lijst van boeken opgesteld, en pas als hij die allemaal gelezen heeft, weet hij dat hij het perfecte lied zal componeren. Hij weet dat het al over liefde zal gaan.
Toen vatte de tafel vlam waarop ze paella aan het klaarmaken waren...
