Tenho saudades de você

Yesterday, in Brasil, they celebrated the day of saudade. This feeling... is one of my favorite words ever. More than two years ago, a good friend sent me this word as Christmas present, when I was in Thailand, far away from her. This word still follows me everywhere, because as a woman who travels you always miss people and places, because you create more and more homes...  everywhere in the world. You cannot be together with someone forever, and that's what saudade means to me. 

Gisteren vierden ze in Brazilië de dag van saudade. Dit gevoel is al jaren een van mijn favoriete woorden. Meer dan twee jaar geleden heeft een goede vriendin me dit woord als een kerstgeschenk gestuurd, wanneer ik in Thailand verbleef. Heel ver weg van mij. Dit woord volgt me nog steeds overal, omdat als een vrouw die veel reist je altijd mensen en plaatsen zal missen. Je kan nooit samen zijn met iemand, omdat je overal een thuis hebt. Dat is wat saudade voor mij betekent.

Back to the Future

Gisterenavond vond ik in mijn brievenbus eene envelop met mijn eigen handschrift. Pas na enkele verbaasde seconden merkte ik de Zweedse postzegels op, en herinnerde me de brief die iedere deelnemer van de Leadership Summer School in Sofia, waaraan ik twee weken heb deelgenomen, een brief aan zichzelf moest schrijven en deze aan een persoon meegeven die je vertrouwt die het 6 maanden later zal sturen.

Tijdens deze Leadership Summerschool leerde ik vooral dat een leider geen luidruchtige manager moet zijn, maar ook een coach kan zijn voor anderen, een steunpunt, een bron van inspiratie, en vond ik al een beetje meer zelfzekerheid dat iedereen, hoe stil of luid je ook bent, een leider kan zijn. Wat ik zocht, en nog altijd meeste probeer te vinden, is zelfzekerheid.


Lieve Wendy in 29 januari 2014 (ik had eerst 2013 geschreven),

dit is de laatste dag van de Leadership Summerschool. Ik moet toegeven dat ik een beetje bang ben. Ik heb al zoveel meegemaakt, al zoveel mensen ontmoet; 3 verschillende diploma's behaald, tientallen studentenjobs en duizenden projecten voltooid, maar vooral begonnen. Soms vraag ik me af waarom ik niet meer voor lange termijn projecten ga, als een bij word, deel van een sociale gemeenschap, een bijenkorf, en niet als een vlinder dingen op start, en dan verder fladder zonder lang op een plaats te blijven, en iets op te bouwen. 

Wat wil ik? Dat moet ik immers in deze brief schrijven, zodat ik over zes maanden kan lezen of ik nog steeds hetzelfde wil. Ik wil stereotypen breken. Ik wil dat iedereen trots is op zijn kleur, omdat we SAMEN een prachtige regenboog vormen. 

Ik bedenk me dat ik weer iets opschrijf dat over anderen gaat, en niet echt noteer wat ik wil. Ik wil een succesvolle regisseur worden. Ik wil verhalenverteller zijn. Ik moet niet veel geld hebben. Ik wil verhalen in de wereld sturen, als een bij bloemen bestuiven, en de wereld met al die kleuren mooier maken, of voeden, zoals bijen dat doen. 

Ik denk dat verhalenvertellers ook leiders zijn. Ze inspireren, ze luisteren, analyseren, scheppen, breken stereotypen en vechten taboe's aan, faciliteren, ze maken, ze creëren kansen,  ze reizen, ze zijn sociaal... Ik wil een bij zijn. 

Of is dat niet nodig? 

Misschien ben ik een vlinder. Misschien is dat goed, en totaal niet slecht. Misschien is het ok als ik liever kleine projectjes doe, in plaats van een groot project op lang termijn, want samen vormen die kleine projectjes ook iets groots. 

Ik kijk er naar uit om je te ontmoeten. Je moet een interessante persoon vol verhalen zijn, naar wie ik graag wil luisteren, want soms luister ik te weinig naar mezelf. 

Tot over zes maanden!

Nu jij? 
Voor mij werkt schrijven als de goedkoopste therapie. Je neemt een warme chocomelk, maakt tijd voor jezelf, en reflecteert jezelf. Zelfs als ik pure fictie schrijf, voel ik dat een soort van goede scanner door heel mijn lichaam gaat en alle slechte dingen zuivert, alsmaar meer en meer. Jezelf een goede brief schrijven, en een vriend vragen om het op te sturen, moet niet lang duren, kan zelfs in de trein op weg naar je werk gebeuren, of tijdens een kleine pauze op het werk... Het is iets klein, maar het zijn de kleine dingen die vooral ons leven zo mooi maken ;)

drie creatieve vrouwen, een huis

Over enkele dagen wonen mijn nicht, haar 1,5jarig engeltje en ik samen. We weten nog niet hoe lang, maar ik kijk er al enorm naar uit. Terwijl de jongste "woman in tha house" zal opfleuren met haar nieuwste woordjes en haar fluitgezang (sinds wanneer kunnen peuters fluiten?), hoop ik mijn passie voor reizen en film nog meer naar het professionele te brengen. Ook mijn nicht heeft een zeer creatieve periode, die ik volop aanmoedig. Haar droom is om in Lier ook een koffiebar/vintagekledingzaak/fotografiestudio te openen. Ja, net zoals zij is ze ook een slashie. Intussen is ze ook een blog gestart over haar interesses: fotografie, gezondheid, lifestyle en mode. 

Ze wil het mooiste uit elke vrouw (en man) halen, door hen met raad bij te staan hoe zij zich het beste kunnen kleden, wat kunnen eten... maar ze vergeet ook zeker niet dat jezelf verwennen ook het allerbeste naar je boven haalt. Zelf geeft mijn nicht toe dat ze zich goed in Italië heeft laten verwennen, zoals die schrijfster van "eat, pray, love", of Julia Roberts in de gelijknamige film. Zeker in deze tijd vergeten we soms wel eens tijd voor ons zelf te maken, is het belangrijk om tijd te maken om ons te verwennen. 

Daarom maakt ze deze blog zo dat het helemaal over jou gaat! 

http://letstalkaboutyouand.blogspot.be

Deze week legt ze uit dat uit "al die vrouwen die hier op aarde rondlopen, we 7 verschillend lichaamstypes kunnen onderscheiden... Wanneer je weet onder welk lichaamstype jij valt, kan je je leren kleden naar jouw lichaamstype en zo haal jij het beste uit jouw lichaam naar voren!" 

Een droom najagen van Rusland naar Marokko

Link om te stemmen: http://roadmovie.bill.be 
Kruis tweede duo aan, vul je mailadres in en win misschien een van de mooie prijzen. 

Roel, een ex-studiegenoot en goede vriend met wie onder andere ik Visual Okapi aan het opbouwen ben, zijn geselecteerd voor de finale van de grote Roadmovie wedstrijd van Joker.

Komende zomer mag het winnend duo gratis mee met drie reizen: 

1) Brussel-Moskou over land, 

2) Zuid-Portugal en 

3) Marokko. 

Jullie kunnen ons helpen door op onze foto op Roadmovie.bill.be te stemmen, tot 28 februari . 

Vijf seconden werk voor jullie,

vijf stappen dichter voor ons! 

Op zoek naar een partner in crime

In oktober viel mijn neus op een oproep op facebook. Al mijn zintuigen, organen en andere lichaamsdelen werden geprikkeld; dit was de droomjob die ik zeer graag wou doen. Alleen had ik echter een side-kick nodig. Mijn keuze was snel gevallen op Roel, met wie ik samen in Praag heb gestudeerd, van wie ik weet dat hij zeer goede aftermovies van reizen kan maken, waarbij mooie landschappen en emotie samensmelten, en van wie ik weet dat reizen ook een van zijn hobby's is. Hij zag mij ook als de ideale persoon. "Van al mijn rienden ben jij de enige die meer reist dan ik," zei hij, en aangezien we dachten dat we als complementair team, dat toch in het verleden (en heden) ondervindt dat we zeer goed kunnen samenwerken, en elkaar kunnen aanvullen, besloten we ons in te schrijven. 

 Als video om aan te tonen wat we kunnen, heeft Roel bij ons inschrijvingsformulier zijn showreel, vol mooie time-lapsen van Praag en andere plekken, toegevoegd, terwijl ik mijn travumentary over Israel & Jordanië als mijn visitekaartje voor de roadmovie heb gebruikt. 

De eerste bergtop

Twee dagen voor Kerstmis kregen Roel en ik het volgend bericht in onze mailbox:

Beste Roel en Wendy,

Proficiat, jullie zijn geselecteerd en horen nu bij de laatste 12 Roadmovie-duo’s! We hebben immers zoveel reactie gekregen dat we besloten een eerste selectie van 12 te maken en daarna naar 5 duo’s over te gaan. Dus de eerste ronde hebben jullie gehaald…J Jullie hadden schitterende filmpjes!

Om tot deze 5 duo’s te komen, nodigen we jullie graag uit voor een gesprek tussen 3 en 15/1 waarin we graag willen aftasten wat jullie motivatie is, hoe jullie de reizen technisch en qua verhaal zouden aanpakken, welk materiaal je nodig hebt of je wenst te gebruiken en hoeveel budget je daarvoor denkt nodig te hebben (er is 3.350 euro budget voorzien) en waarvoor je dit concreet wilt gebruiken. Op 16/1 krijgen jullie bericht welke 5 duo’s doorgaan naar fase 2.  

(...)

Het Roadmovie-team

In de eerste week van januari bezochten Roel en ik het moderne en gezellige hoofdkantoor van Joker. Het was geen kruisverhoor, maar een zeer leuke babbel, waarbij ze peilden naar onze ideeën, hoe we samenwerkten, onze motivatie, het budget... en toen was het duidelijk hoe complementair we waren (op een goede manier), hoe hard we van intercultureel dialoog hielden, en hun motto "grenzen verleggen" niet alleen op vlak van reizen, maar op vlak van filmen en andere dingen. 

Wat zou de roadmovie kunnen zijn? 

We hoorden ook dat de winnaars een soort van 20-30 minuten roadmovie zullen maken, die eind oktober, begin november gescreend zal worden. Tussen de drie reizen, en zelfs op reis, hopen ze op enkele teasers. Zoals ik het nu zie, gaan we beetje Pulp Fiction achtige hoofdstukken tonen, die samen onder een koepel vallen, dus met een rode draad, en niet alleen de reis zelf, verbonden zijn, waar bij niet alleen mooie momenten van reizen, maar ook de tranen worden gezien. Reizen is immers niet altijd zonneschijn en lachen. Ik weet goed genoeg dat aan reizen, zoals bij elke levensstijl, mindere kanten zijn. Ook hoop ik zeker stereotypen aan te kaarten, en andere verhalen. Mijn grootste voorbeeld van de ideale roadmovie is Y Tu Mama Tambien, waarin niet alleen de spanning van een onbekend avontuur in beeld gebracht wordt, maar ook de problemen in Mexico aangesproken wordt, die allemaal bijdragen tot de coming-age van twee Mexicaanse jongeren. Ook the motorcycling diaries is een grote inspiratiebron voor mij. Daarin kampen de twee Argentijnen ook met veel problemen voordat ze in Venezuala aankomen, die gecompenseerd worden met de bloedmooie landschappen en de nostalgische magie van Machu Picchu. Zoiets zou ik graag willen maken. Deze roadmovie zal echter wel "meer non-fictie" zijn, maar dat heeft zeker zijn charme. We moeten immers geen copycats maken van bovenstaande en andere road movies. Roel en ik willen zeker onze eigen stem, kleurtoon en emotie aan dit project geven. 

Twee dagen voor mijn 25e verjaardag kregen we dan het heuglijke nieuws dat we bij de laatste vijf duo's waren. De computer van mijn werk liep vast, maar die dag kon niets meer stuk voor mij. Met een grote grijns vertelde ik iedereen trots dat ik in de finale zat. Alleen... hoe dichter je bij de bergtop bent, hoe pijnlijker het wordt als je het niet haalt. Dat maakt deze laatste fase nog duizend-en-één maal spannender. 

De Landencocktail: het begin van een nieuwe reis

In deze tweede fase wordt er een campagne gevoerd waarbij leden van BILL prijzen kunnen winnen, door te stemmen op een van de vijf duo's, dus ook op ons. Roel en ik bevinden ons nu in deze ronde, en moeten zoveel mogelijk stemmen verzamelen. 

Het is niet louter gebaseerd op de inline stemmen. Het belangrijkste oordeel zou nog steeds die van hun jury zijn. 

Afgelopen zondag, tijdens de Landencocktail in het Centraal Station, is deze finale ronde van een maand gestart. Een vriendin en hebben de photobooth van Roadmovie bezocht. 

Daarin konden we poseren voor een groen scherm, dat met de computer in een een van de locaties van de Roadmovie zou verschijnen. Deze photobooth zou nog enkele scholen in Vlaanderen bezoeken, in de volgende weken. 

Eventjes voelde ik me al terug op het Rode Plein in Moskou, en droomde stiekem hoe het zou zijn om over enkele maanden daar met een camera en een geluidsmixer te staan.  

Het verloop van dit avontuur

bron: roadmovie.bill.be

-3-15/1: selectiegesprek

-16/1: bericht of je bij de 5 duo’s bent

-26/1: aftrap 2^de fase, online stemronde, op Landencocktail

-26-1/28/2: online stemronde

-7/3: bekendmaking winnend duo

In deze blog hou ik jullie op de hoogte van dit avontuur, 
en hopelijk zal deze blog zelfs in de woestijnen van Marokko geschreven worden. 

Tot hoors!

Een okapi wilde steppen laten verkennen

Mordacity, een progressieve metal band van Gent

In november heeft Mordacity de Horror Music Video van Visual Okapi gewonnen. Wij zullen gratis filmen en monteren, en tegelijk onze eerste stappen wagen in de wereld van make-up en wilde fantasie. 

Het Leven uit Balans

Eind december is al de eerste draaidag, in teken van "vervallen industrie" gedraaid. 

Voor zonsopgang waren we op al "de set", want we wilden time-lapsen maken van de schemer. We halen immers een beetje mosterd bij "Koyaanisqatsi", een film van Reggio uit 1982. De tijdloze cinematografie van Ron Fricke en de magistrale muziek van Philip Glass brengen de kijker in een meditatie van een anderhalf uur. Zonder gesproken tekst wordt verhaald hoe de natuur door de mens en zijn technologie uit balans is gebracht. Koyanaatisqatsi betekent ook in de taal van de Hopi-indianen "leven in onrust, leven uit balans, een manier van leven die vraagt om een ander manier van leven", en dat is het thema dat Mordacity in hun liedje "Hollowed Skin" ook naar de buitenwereld wil brengen. 

Anders vs Beter
Mordacity wil ook geen klassieke muziekvideo; waar je de band in een garage, groot leeg pand of op een podium hoort en ziet spelen. Ze willen iets unieks. Ik ga daarmee akkoord: voor jonge mensen is het belangrijk niet beter te worden (want ga je ooit oudere generaties met al hun ervaring bijbenen?), maar om anders te doen, en dat andere te bemeesteren. Als regisseur is het mijn plicht tegenover hen hun boodschap, waarden, wensen en identiteit als groep zo getrouw mogelijk naar het doek te vertalen, en is het mijn verantwoordelijkheid tegenover mezelf om mijn eigen stijl en toon aan toe te voegen. Hun progressieve metal muziek, mijn visie, de inbreng van de cinematografen en de fantasie van de FX-artiest zullen zeker voor een creatieve mengelmoes zorgen

Terug naar de stopmotion

In het donker stelden Amco, de cameraman, en ik zijn Canon camera op eens tarief. Onze ruime frame bestaat uit de lucht (dat voor beweging in de timelapse verantwoordelijk is) en fabrieksgebouwen in de verte. Om de vijf seconden (intervaltijd) lieten we de camera een foto nemen. We rekenden uit dat als we zouden monteren aan een framerate van 25 fps (frames per seconde), en 5 seconden beeld wilden hebben, dat we 125 foto's nodig zullen hebben. Dat vermenigvuldigen we met de intervaltijd (ook 5 seconden) om te weten dat we de camera zeker 11 minuten moeten laten staan. We gaan uit de buurt van de camera, zodat we het niet per ongeluk omstoten. De camera staat op een tripod, maar zelfs een voetstap kan voor een trilling op de grond zorgen die de een vloeiende timelapse kan verpesten. Deze keer kozen we vijf seconden intervaltijd, omdat we laag hangende wolken trokken, en er niet te veel wind was. Bij een bewegende mensenmassa kan je misschien zelfs om de twee seconden een foto nemen. 

Daarnaast zijn er nog veel andere settings, zoals sluitertijd (hoeveel licht wil je binnenhalen?), die je aan de hand van de omstandigheden moet aanpassen. 

Laat de camera echter niet voor jou nadenken; bij stopmotion, of timelapse, is het belangrijk dat geen enkele setting op automatisch staat, maar manueel, want anders krijg je storingen in je beeld. 

De invloed van Vadertje Tijd
Naast time-lapsen speelden we nog meer met de tijd. Aangezien tijd een rode draad in de natuur, en in onze muziekvideo, is, lieten we bijvoorbeeld de band in slow motion rond wandelen, of naar een bepaald punt gaan, terwijl we een time-lapse maakten. Zo krijg je "het Trueblood effect", waarin de bandleden zich als snelle vampiers door de ruimte lijken te bewegen. Daarnaast lieten we ook sommige muzikanten verdwijnen, en terug verschijnen. De discontinue verplaatsing ademt ook een zekere tijdsgeest uit. 

Op vlak van productie keek ook Vadertje Tijd over onze schouder mee, aangezien we me Rond half vier moesten we stoppen, omdat het gouden uur (het laatste uur voor zonsondergang) begon. De kleurtemperatuur begint dan te veranderen. 
Voldaan, maar moe trokken we naar huis; sommigen naar Gent, anderen zoals ik terug naar het hart van de Kempen. 

Tussen twee draaidagen

In eerste week van het nieuwe jaar heb ik me bezig gehouden aan het sync leggen van beeld met de klank, en heb al een eerste montage gemaakt. Deze montage zegt echter nog niet veel hoe de muziekvideo eruit zal zien, maar door te monteren zie ik wat voor shots ontbreken, en kon ik bij enkele mensen van visual okapi testen hoe de stopmotion met de bandleden van Mordacity waren, "om te zien of het paste bij de muziek". Zij zeiden dat er veel potentieel in de video zat, en dat het zeker uniek zal worden. Het hangt natuurlijk af van de tweede draaidag of de video geslaagd zal zijn.  

Haardrogers slash Schors
Met deze feedback begonnen we aan de voorbereiding van de tweede draaidag. Deze zou veel moeilijker zijn, want na een peiling bij de band is besloten dat onze man zal "verschorsen", en dat er niet takken uit zijn hoofd groeien. Eerlijk gezegd ging dit het petje te boven bij de okapi die zich FX via dit project wou aanleren. Daarom zochten zowel Mordacity als ik naar een meer ervaren FX-artiest, en vonden uiteindelijk onze reddende engel in Angelique Heikens. In de laatste week heeft iedereen zijn beste beentje voorgezet. Angelique maakte deze prachtige werkstukken, en ik boog me over de storyboard en de shotlist. 


Ons crew werd ook met twee extra cinematografen aangevuld, want we gaan heel veel shots moeten schieten om de hele "pijnlijk" transformatie van de onverschillige man in een boom op beeld te brengen. 

Het zal een creatieve, leerrijke draaidag worden, waarbij drie takken van de kunst samen zullen smelten (letterlijk en figuurlijk). Alleen hopen we dat we een haardroger vinden die op een batterij van een auto werkt, zodat de make-up en latex sneller zal drogen. 

Volgende week vertel ik meer over, en voeg ik foto's toe van, de verschorsing.   

De klauwen van de "Wolf of Wall Street

Pas te laat las ik dat twee soorten mensen niet naar het nieuwe stuk van Marty Scorsese mogen zien: 1) diegenen die hopen meer te leren over de wereld van de beurs, en 2) moralisten. Ook al herkende de filmliefhebber een parel in deze diepe zee, toch lag een diepere knoop in mijn maag. Lust, drugs, hebzucht, manipulatie, decadent gedrag, bedriegen en zelfs "misogynie" (van hoeren tot vrouwelijke werknemers die hun hoofd laten scheren voor een borstvergroting), worden immers allemaal verheerlijkt, en Jordan Belfort wordt als een valse, soms zelfs komische, Robin Hood gezien die de rijken berooft (en het dan allemaal aan hoeren, drugs en andere speeltjes verkwist). In alle stilte verliet ik de zaal. Terwijl mijn moeder enthousiast verhaalde hoe grappig Leonardo Dicaprio onder invloed van zware pillen helemaal verlamd naar zijn luxewagen kruipt/rolt/wat dan ook, voelde ik de verontwaardiging aan mij knagen. Ik was niet boos op Marty, maar wel op deze wereld waarin hebzucht en decadent gedrag maatstaven lijken te zijn van succes. Ik wou die avond op mijn blog schrijven waarom de Wolf zo "disgusting good" was, maar ik liet het verhaal berusten. Toch... twee weken later zitten de klauwen van dit beest nog in mijn bewustzijn. Scorsese heeft toch iets geraakt. 

Waarom kan dit bacchanaal als kritiek gezien worden op de consumptiemaatschappij? 

Deze film verhaalt de opgang, en vooral de ondergang, van Jordan Belford, die miljoenen dollars verdienden door rijke mensen in de beurswereld te bedriegen. Of zoiets. Hoe hij dat doet, is niet belangrijk, maar het feit waarom hij dat wel doet, biedt een spiegel aan de kritische kijker. "More, more, more is not enough" is de passende tagline bij de hebzucht die als een rode draad door alle decadente scènes kronkelt. Als een ware afstammeling van Baccchus slikt Jordan Belford (trouwens subliem vertolkt door Leo) alle medicijnen in die je kan bedenken. Het korte gesprek met "tante Emma" in London benadrukt hoe verslaafd Jordan is aan consumptie. 

Misschien lachen we met zijn hebzucht, omdat zijn weelde en rijkdom zo ver van onze bed ligt, maar dan vraag ik mezelf af -als ik alles kon hebben- ik ook alles zou hebben. In deze wereld, deze maatschappij, deze wereld, lijkt alles om "hebben" te draaien. 

Ik geloof dat in elke persoon zowel een beleefde, rustige Apollo zit, de lichte zonnegod die rustig van de natuur kan genieten, of gedichten schrijft, maar ik denk dat de duistere, hebzuchtige, drinkende Bacchus ook een deel van ons is. Ik heb het gevoel, dat net zoals de kloof tussen arm en rijk, de kloof tussen Bacchus en Apollo groter wordt, en dat mensen ofwel aanhangers worden van Bacchus of van Apollo, en daarbij vergeten dat oorspronkelijk we allemaal deze beide goden (en andere goden) aanbaden. 

Daarom is Scorsese een uitmuntende regisseur

"Als een regisseur een boodschap of een emotie teweeg wil brengen, en daarin slaagt, dan is hij een goede regisseur (en als je als kijker begrijpt of de regisseur wil ontroeren, provoceren, taboe's wil doorbreken, commercieel succes wil boeken..., dan kan je goede filmjury zijn), " heb ik een filmjournalist horen zeggen. Aangezien ik voel dat Marty zowel mensen wou doen nadenken over de hebzucht in de American Dream, als mensen een goede avond wou bezorgen, mag hij zich zeker een goede regisseur noemen. 

Afgelopen herfst heb ik stage gelopen bij het Film Fest Gent. Het thema was Martin Scorsese, wat ervoor zorgde dat ik veel over hem heb geleerd. Aangezien hij als kind priester wou worden, en in New York woonde, spelen christelijk-religieuze thema's als bekering en deze stad een rol in zijn meeste films. Hij had zijn eigen fetisj acteurs, vroeger Robert deNiro, nu Leonardo Dicaprio. Ik geloof niet dat Marty en Leo hebzucht glamoriseren, maar juist het willen ontkrachten door alle decadentie en arrogantie op ons te laten overstromen in een roller coaster van 3uur dat deze situatie normaal begint te lijken, totdat de titels verschijnen, en je aan je man probeert uit te leggen waarover de film gaat, zoals mijn moeder. 

Bevat deze film eigenlijk misogynie ?  

Eerlijk gezegd hield ik niet van Naomi, het personage van Margot Robbie, dat een kartonnen figuur leek dat een of ander object was dat onze valse Robin Hood wou hebben, "omdat ze zo verslavingwekkend mooi is". Ook de vrouwelijke werknemer die haar haren liet afscheren voor een borstvergroting, of de talloze hoeren... waren geen heldinnen om over naar huis te schrijven, zeker niet als daar kleine meisjes bij de brievenbussen wachten. Tot... Margot Robbie meer en meer bewees waarom Scorsese haar niet alleen voor de looks heeft gekozen. Deze blonde Marianne riep luidop tegen Jordan Belfort wat ik dacht, maar niet luidop in de cinema wou zeggen. Eerlijk gezegd hield ik van haar spelletje waarin ze Jordan met seks probeerde te manipuleren (wat me aan uitdrukking van Cersei Lannister van GOT doet denken. Tears aren't a woman's only weapon. The best one's between your legs.) Dit lijkt ook beetje seksistisch, maar ik hou van een vrouw die bepaalt wie met haar slaapt, en wie niet. Dat getuigt van sterk zelfbeeld, en grote bewustzijn over welke krachten van leven en dood in haar lichaam huizen. Helaas voor haar had zij niet gerekend op de "teddybeer met de speciale ogen". De meester versla je niet snel in zijn eigen domein. 

Laat alsjeblieft een reactie achter wat jullie vinden van de beschrijving van vrouwen in deze film, en of jullie akkoord gaan met "de wapens van Naomi en Cersei". 

De hartslag van onze natuur

Sjamaan Johan aan het werk in zijn yurt, bron: Nature's Call

In Schoten wonen een sjamaan en zijn vrouw. Ook al heeft hij lang, grijs haar, en straalt hij een rust en vertrouwen uit die je op een gemiddelde winkelstraat in Antwerpen niet snel vindt, hij is een gewone Belg. Hij is ook geen sjamaan zoals uit onze oude culturen waarop de figuur van Sinterklaas gebaseerd is, en vaak de naam paganisme draagt. Deze sjamaan wou immers de kennis van nog levende oude culturen leren, en niet een belevenis van natuur uit boeken leren, maar van mensen. Daarom zijn zijn ceremonies doordrenkt van elementen uit zowel Zuid-Amerikaanse als Noord-Amerikaanse culturen. Vorig jaar, na mijn wereldreis, heeft mijn vader mij aan hem voorgesteld, en ik heb vorig jaar een drumcirkel en een zweethutsessie bijgewoond. Bij de volgende volle maan van 2014 had ik weer tijd om met mijn vader een drumcirkel bij te wonen.

Drumcirkels als medicijn voor de sociale geest

Een drumcirkel niet zomaar op een drum slaan. Voor een buitenstaander lijkt dit zo, en eigenlijk is het zo simpel dat iedereen gemakkelijk kan meedoen, maar het is veel meer dan dat. "Een drumcirkel zou eigenlijk beter een heling cirkel genoemd worden," zei Johan al in het begin van de ceremonie, "want samen met gelijkgestemde zielen ga je een geheel vormen, en alles loslaten wat niet meer nodig is, en zelfs positieve energie naar buiten af sturen die anderen en Moeder Aarde kunnen genezen." Al tijdens de vorige drumcirkel, en ook tijdens deze, is het mij ervaren dat hoewel iedereen op een verschillend ritme begint te drummen dit allemaal samensmelt in een prachtige harmonie, waarin "gelijkgestemd" een tweede betekenis krijgt. Ooit beschreef Johan het ritme op de drum als een hartslag. Elke mens heeft een andere hartslag, en deze varieert vaak. Wij leven allemaal op verschillende golflengten. Door samen te zijn, samen te drummen en te zingen, samen te werken, wordt alles een, en des te mooier. 
Misschien hoor je dan de hartslag van onze ware natuur, van moeder natuur. 

bron: Nature's Call

De energie in eeuwenoude liederen 

Soms wordt er ook gezongen, -of in mijn geval gemompeld- tijdens deze sessie. Dit is geen "Popidool 2014" waarin je zelf moet bewijzen en tegen anderen moeten opnemen. Deze liederen zijn niet bedoeld voor concurrentie, maar voor coöperatie. De liederen worden niet opgeschreven. Ze worden mondeling overgedragen, en na een tijdje zing je vanuit je hart, en niet vanuit je ogen, mee. Vaak begrijp je niet wat je zingt, maar je kan de energie voelen, van alle eeuwenoude generaties die deze klanken en woorden als soms hun enige geschenk door hun kinderen hebben laten erven. Ooit was het zo dat in de 15e eeuw aan indianen verboden werd om deze liederen door te geven. Enkele dappere vrouwen trokken de bergen in, om deze liederen al zingend in stand te houden. Sommige liederen zouden door hen misschien verloren zijn gegaan. 



Muziek en Natuur

Het is toch bijzonder waarom een lied zo belangrijk is. Waarom zingen wij allemaal zo graag, zo niet in een karaokebar, maar in de douche, of stiekem achter ons autostuur als we alleen naar huis rijden (zoals ik trouwens)? Waarom geven indianen zo veel waarde aan liederen dat ze zelfs hun leven voor willen opofferen? Waarom zingen de dwergen in "the Hobbit" zo vaak? Volgens Ralph Waldo Emerson, is muziek, net zoals alle andere soorten kunst, een uitdrukking van natuur. Natuur doet ons kunst maken. Wat is natuur? Dat zijn niet alleen de bomen, de aarde, de lucht, en de vogels, maar dat zijn ook wij. Men zegt over een persoon "Dat ligt niet in zijn natuur", als deze persoon iets doet wat niet bij hem past. Muziek is een deel van onze ziel. Het maakt ons, en wij maken het. Zonder natuur en muziek kunnen wij niet bestaan. 


Verbinding met je natuur

Daarom denk ik binnenkort mijn eigen drum te maken. Tijdens de drumcirkel voel je jezelf niet alleen verbonden met de rest van de groep of het universum, maar ook met jezelf. Je laat dingen los. Je voelt jezelf, want als je zingt, toon je jouw ware gelaat. Dan vallen alle maskers weg. In de achtergrond reinigt de regen het zeil van de yurt, en vermengt het ritme van de regen zich met dat van ons. Natuur is muziek. Als ik mijn eigen drum heb, kan ik op elk moment, en niet alleen wanneer Johan een ceremonie organiseert, mijn hartslag van mijn natuur horen, want het uiteindelijke doel van een drum cirkel is dat we door samen te zijn ook leren alleen sterk te staan.  

shot van mijn diploma film voor Praag Film School "Nature" (Super8 kleurenfilm, Mei, 2013)
dat over een jonge vrouw gaat die haar band met haar natuur en voorouders verloren is.

Zelfs vorig jaar probeerde ik het verhaal van een jonge vrouw, die door mijn professoren aan de filmschool als Moeder Aarde zelf gezien werd, die haar band met haar eigen natuur, en haar voorouders, verloren is. Ze vierde het leven ook, maar werd uiteindelijk door het verlies van haar moeder, haar grootste sociale ader, afgesneden van haar verleden en haar natuur, en kwam terecht in een kapitalistisch bedrijf. Wanneer dit bedrijf een natuurpark wil ontruimen om daar een shopping center te bouwen, begint haar natuur eindelijk terug te vechten... en blijkt dat haar moeder, grootmoeder, en de vrouwen van de vorige generaties... geen simpele stervelingen zijn. Al monterend ontdekte ik dat dit verhaal niet voor een format van een kortfilm is bedoeld, en ook mijn professoren merkten op dat zij eerder naar een compilatie van scènes van een langspeelfilm aan het kijken waren. Ook was er te weinig tijd om alles voor te bereiden, omdat we ook andere projecten moesten maken, en andere taken moesten opnemen. Ook waren er positieve punten, omdat ik zelf de herinneringen filmde, zonder crew, met Super8 kleurfilm, en een oude camera van de Sovjet tijd. Sowieso ga ik op dit thema verder borduren. Anders zou ik er ook geen blog aan wijden. De nieuwsgierige lezer kan de video hieronder bekijken:

Nature

Noot: Het maken van eigen drum zou in het eerste weekend van maart, in Schoten, doorgaan. Meer info: bezoek Nature's Call

Treinen in de duisternis

Elke werkdag, en soms ook op een zondag, reis ik met de trein naar mijn werk. In de eerste weken van mijn werk was deze reis, zowel innerlijk als fysiek, een kwelling, maar na een tijd wordt het meer een meditatieve moment van de dag, en leer je alle prikkels van buitenaf afsluiten door je ogen te sluiten. Zelfs in zeer gewone momenten kan je iets moois terugvinden. 's Ochtends rijden we de duisternis uit, en staar ik vaak vol bewondering naar de donzige blauwe mist boven de groene Vlaamse velden. 's Avonds begroeten de sterren, en zoals vandaag de volle maan, mij, als ik in de nacht aankom. We rijden in cirkels, maar toch bollen we vooruit. Dat is zojuist het mooie aan het leven.

bron: metrotime.be

Deze ochtend in de krant

In België kunnen reizigers in het station een gratis krantje vinden, dat de metro noemde. Vandaag meldde de krant dat zelfdoding bij vrouwen alarmerend hoog is. Elke dag beroven drie Vlamingen zich van hun leven, en het cijfer bij de vrouwen is zelfs het hoogste in de Europese unie. Het is 150% van het Europees gemiddelde. De cijfers dateren van 2011, en toen verkeerden we "allemaal in de economische crisis". Volgens een studie is er een correlatie tussen werkloosheid en zelfdoding. Redenen zijn niet bekend, maar "men" veronderstelt dat door de feiten dat meer vrouwen een job hebben en een hogere levensverwachting hebben deze cijfers hoger liggen. Het verschil met andere Europese landen is dat wij niet meer depressief zijn, maar eerder te bang zijn om hulp op tijd te zoeken. Ik vind dit wel intrigerend. Ik geloof dat vele mensen zich de zin van hun leven afvragen, en zich eens een keer tot vaak aan een afrond stonden en in de duisternis gaapten. Ook ik heb het vaak moeilijk, zeker als ik lees wat Syrië meemaakt, of wat in de kopermijnen van Congo gebeuren, en dat in combinatie met minder succes op vlak van werk, relaties... maken sommige afgronden meer bereikbaar.

the television talks
full of eyes
the spirits of sight
and now I am so afraid
I am seeing things
I am hearing things
I don't know who I am
(...)
I gassed the Jews, I killed the Kurds, I bombed the Arabs, I fucked small children while they begged for mercy, the killing fields are mine (...) 

Toch ben ik -laten we zeggen- te bang en tegelijk te nieuwsgierig naar het leven, en de toekomst. Hoop en geloof zijn als heldere sterren in deze nachten voor mij.

Dit heb ik ooit ook gelezen
In Praag bracht een van de andere studenten me in contact met het werk van de Britse toneelschrijfster Sarah Kane. Het flinterdunne boekje "4.48 Psychosis" neemt ons mee in het hoofd van Kane, waarin ze ons aan de hand van prachtige, krachtige zinnen haar depressie laat begrijpen, en waarin ze onder andere haar angst voor zelfdoding, maar ook de drang naar het einde van haar chronische droevigheid bestudeert.

I am sad
I feel that the future is hopeless and that things cannot improve
I am a complete failure as a person
I am guilty, I am being punished
I would like to kill myself

Dit was haar laatste werk. Ze stierf in het ziekenhuis, waarin ze was opgenomen aan een overdosis medicatie, door zich aan schoenveters op te hangen.

-Have you made any plans? 
-Take an overdose, slash my wrists then hang myself.
- All those things together?
(...)
-It wouldn't work. You'd start to feel sleepy from the overdose and wouldn't have the energy to cut your wrists.

Anna Karenina en andere onsterfelijke vrouwen
Ook deze vrouw, gecreëerd door de Russische schrijver Tolstoy, gooide zichzelf onder een trein, om zich van al "haar kwellingen" te verlossen. Wat zijn haar kwellingen? Was het liefdesverdriet? Of was het de maatschappij? In het krantenartikel wordt "dat meer vrouwen een job krijgen" als reden wordt aangehaald. Zelf ben ik van mening dat meer vrouwen een job doen die niet met hun natuur, dromen en al hun andere rollen past. Terwijl vrouwen vroeger hun eigen baas in het huishouden waren, worden ze meer robotten van een samenleving, die eigenlijk voor de mens zou zijn, maar ik voel dat de mens zich juist moet aanpassen aan de samenleving.

Heerlijke nieuwe wereld

Enkele nota's uit mijn notaboek, waarin ik ideeën, lessen... bewaar,
zowel over dromerige filosofie als rauwe filmtechnologie.

Na een dagje werk, waarin ik mijzelf gelukkig niet als een robot zie, maar als deel van mijn slashie levenswijze-en stijl, ga ik zelf weg van de treinsporen, als ik 50 minuten op de volgende trein moet wachten, omdat ik een slechte verbinding naar huis heb. In een café begon een oude tooghanger tegen mij te praten over politiek, over waarin de maatschappij aan het evolueren was, hoe de computer en individualisme de wereld naar verdoemenis leidt. Ik vond het interessant naar hem te luisteren, want ik begreep zijn standpunt, maar ik herinnerde hem ook dat er zeer goede dingen gebeuren. "Ja, dat is waar, juffrouw, maar deze worden nooit vernoemd." "Maar, ze bestaan wel." "Nee, het feit dat de media alleen maar over slecht nieuws schrijft "omdat mensen van sensationeel nieuws houden", bewijst al hoe grote sadisten we zijn." Hij zei dat ik "Heerlijke nieuwe wereld" van Gustaf Walraef moet lezen, waarin ook het vraagstuk wordt gesteld of de mens de samenleving moet dienen, of de samenleving de mens moet dienen. Volgens de tooghanger en Gustaf gebeurt helaas hetzelfde, waardoor de mens zichzelf verliezen.

De cirkel is bijna rond
Het is een heldere nacht. Ik neem de trein naar huis, en staar naar de volle maan vannacht. Elke dag, elke cirkel, is anders, maar ik geloof dat elke persoon, vrouw of man, ook zijn eigen innerlijke demonen heeft. Sarah Kane schreef dat "angst haar van treinsporen weghoudt", maar voor mij zijn het de sterren, en het idee dat morgen een nieuwe maan zal gemaakt worden.  Daarna neem ik "Nature" van Ralp Waldo Emerson uit mijn handtas, en lees waarom schoonheid, natuur en de wereld in een adem genoemd kunnen worden. Misschien meoeten we minder boeken van Gustaf lezen, en meer van Waldo. Je kan immers een treinreis als een kwelling zien, of juist als een moment om goede boeken te lezen, of eventjes te rusten en te bezinnen. Uiteindelijk kies je of je overdag of 's nachts slaapt.

---------------------------------------------------------------------------------------------------

Noot: alle cursieve tekst komt uit het boek "4.48 Psychosis" van Sarah Kane.

Een okapi laten groeien

Vervolg op "Een Okapi uit de stal halen"

Na de Halloweenactie van Visual Okapi hebben Mordacity en ik allebei een muziekvideo "gewonnen" (in verschillende betekenissen van het woord) om onze vampierentanden in te zetten. Tijdens onze eerste kleurrijke brainstorm-moment op een avond in Gent kwamen de twee grote thema's "tijd" en "natuur" naar voren op de tientallen post-itjes die de tafel bedekten als een of ander new design tafelkleed. Deze thema's spreken me fel aan, waardoor ik nog meer enthousiast werd.  In de video zou een man door zijn hebzucht en onverschilligheid, vooral tegenover de natuur, in een boom veranderen. Visual Okapi had dus een grote uitdaging, want... hoe laat je een man "verbomen", zonder computereffects die door Almost-No-Budget sowieso ongeloofwaardig gaan overkomen? 

Duidelijke afspraken maken

De meeste communicatie verliep via een geheime facebookgroep. Dit lijkt niet zo professioneel, maar persoonlijk vind ik facebook het ideale medium om video's, foto's en andere tekst te delen met een groep mensen. In het begin posten we andere video's, vooral muziekvideos's. Veel ideeën waren ambitieus, maar je moet wegen en wikken welke effecten, shots, voorstellen teveel tijd en/of geld zullen kosten. Sommige afspraken werden te laat gemaakt, en sommige communicatie ging verloren, tussen al het werk en deadlines op mijn hoofdjob voor Alaska TV (Als slashie hou ik van het woord "hoofdjob". Bestaat dit al in de woordenboek? Zo nee, zet dan ook ineens "slashie" erbij.)

Onder Visual Okapi braken we onze hoofd hoe we deze transformatie konden visualiseren, en deden we location scouting om te zien. We hoopten door een juiste locatie te vinden, we in dat bos een geniale ingeving zouden krijgen. We bezochten onder andere Kabouterberg in Kasterlee, een vervallen kasteeldomein in Booischot, de bossen van Opglabbeek, de oude Eik van Lummen en het spookdorp Doel. We konden echter niet beslissen tegen de deadline, en in beraadslaging met de groep hebben we besloten om op de eerste geplande draaidag in december vooral de introductie van het hoofdpersonage en een optreden in een oude havensite van Gent te filmen. 

Wanneer je met effecten werkt, beseffen we, zijn er veel factoren. Vanuit het standpunt van Visual Okapi kwam er veel verschillend input bij, maar ook als daar een idee uit zou komen, moet deze nog matchen met de wensen van je klant. 

Ik vind het ook interessant welke ideeën naar boven komen. Als regisseur kan je wel een eigen stem en karakter hebben, die bij films tot uiting komen, maar toch blijft het zoeken naar ideeën, wat ik zeer leuk, maar ook vermoeiend, vind, zeker als de ideeën niet goed bevonden worden, en je moet blijven uitvinden. Creativiteit is niet alleen ontspannen. Zelf zag ik de "verboming" als een rash. Op het einde van mijn reis in Honduras bijna drie jaar geleden heb ik impetigo opgelopen. Deze besmettelijke ziekte begon overal in de vorm van gele, etterende puisten, of vieze wonden, op mijn lichaam als paddestoelen op te rijzen. Ik zag veel snelle close-ups en stopmotion. Dit idee heb ik naar Jasper gestuurd. Hij is de Visual Okapi die verantwoordelijk is voor de Special Effects. 

Een eerste "verboming"

Tijdens zijn vrije tijd heeft Jasper  op een vriend al wat testjes gedaan, en deze laten fotograferen, zodat we deze konden tonen aan de groep. Sommige effecten waren wat minder, en anderen beter. Ik vond de tak in het hoofd best zeer goed en geloofwaardig, en was zelfs verbaasd, omdat Jasper nooit opleiding heeft gevolgd, buiten die ene workshop en enkele video's op youtube. Ik vind het heerlijk hoe Visual Okapi de leden zoveel bijleert door alle ervaring en research die we op doen, en dat allemaal in een leuke context. Mordacity was niet helemaal overtuigd, en daarom hebben we besloten de "verboming" die normaal gezien op de eerste draaidag gefilmd zou worden te verschuiven naar eind januari, om nog met nieuwe ideeën te komen. Intussen hebben ze al verduidelijkt dat ze meer een "verschorsing" willen, in plaats van takken of wat dan ook, die uit het lichaam groeien. Intussen laat ik je nog genieten van een foto die Roel, een cinematograaf (en fotograaf), van Visual Okapi van deze testronde heeft geschoten. 

Eerste draaidag 

Tijdens de eerste ronde zou het thema "vervallen industrie" domineren. Voor zonsopgang waren we al op "de set", want we wilden "timelapsen" maken van de schemer...

wordt vervolgd

Een okapi uit de stal halen

Op de set van de muziekvideo van Hexa Mera, september 2013
Ik was director of photography. Hier zetten we de dolly in elkaar. 

Als een echte "slashie" combineer ik, en doe ik zoveel mogelijk, jobs om mijn droombaan en levensweg samen te laten smelten. Naast post-productie assistent voor het nieuwste (en geheime) televisieprogramma van Alaska TV bouw ik mee aan Visual Okapi. Wie of wat is dit gestreept paardje? Een kudde jonge en ietwat oudere mensen toveren low-budget video's, en brainstormen en feedbacken tegelijk over marketing, pr, communicatie, huisstijl, toekomstvisies, en denken na hoe we van deze hobby, speelveld én leerschool een duurzame hobby maken, en misschien wel onze betalende toekomst. Nadat Visual Okapi in juli 2013 geboren is, hebben we al enkele video's in de wereld laten lopen, en anderen wachten in onze stoel. Tot nu staan vooral materiaal van outdoor sport en metal muziekvideo's op onze schijven. Zelf is Visual Okapi voor mij een platform om meer te leren, ideeën uit te wisselen, en te werken aan mijn vaardigheden en mezelf, in het licht van een hobby. Momenteel regisseer ik de muziekvideo van "Hollowed Skin" van de Gentse progressieve metal band Mordacity.

Special Effects

Tijdens de Dag van de Jonge Filmmaker in Brugge deed een van de Visual Okapi's een workshop "special effects". Iemand van "Fantasy-Worldwide" leerde hem aan hoe je wonden en andere huiveringwekkende effecten met make-up en fantasie kan creëren. Special effects wordt in de filmwereld vaak als de verzamelnaam gekozen voor alle effecten die op de set zelf worden toegepast, zoals werken met een grappige lens zodat alles op een scène uit een spiegelpaleis lijkt, of zodat bloed uit een open wonde spuit, terwijl effecten die door de computer worden gegenereerd onder de noemer visual effects vallen. Zijn enthousiasme stak ons aan om een project te doen waarbij we met vals bloed en make-up etterende wonden en dikke builen konden toveren. Nadat deze wens enkele dagen in de lucht heeft gehangen, plukte ik het idee om een gratis "horror" muziekvideo te weg te geven. Halloween was op aantocht. Ik was werkzoekende (of een "creatieve all-rounder"), dus het leek mij een goed idee om een gratis video weg te geven. 

De macht van sociale media

Net zoals bij een vorige muziekvideo die we hadden weggegeven, besloot ik ook dat de potentiële bands zoveel mogelijk "facebook likes" op hun groepsfoto op onze facebook pagina moesten verzamelen. Tegelijk zou ook onze pagina een like krijgen. In deze tijden zeggen "likes" bijna alles. Ze zijn de bitcoins van de sociale media. 

Het enthousiasme was niet bijster groot, want we hadden juist voor een internationale wedstrijd van GeneroTV een fantasierijke muziekvideo in elkaar gestoken (waarvan we de resultaten nog steeds niet weten. Als de manager toevallig dit leest en nog eens Nederlands om een of andere geweldige reden verstaat, mag hij of zij mij laten weten of me een regisseur van een officiële video van Edward Sharpe & the Magnetic Zeroes mag noemen.) Toch, na een kleine feedbackronde, werd het project op groen licht gezet, en ik heb me in Adobe Indesign gegooid, om deze oproep te maken. Ik heb eerst een laag gemaakt, met foto's die ik in een filmrolletje heb gezet. Daarna heb ik met de tekst en kleuren gespeeld. Om het reliëf te geven heb ik bijna volledig transparante laag met een "grunge achtergrond" aangemaakt, en deze erboven geplaatst. 

Spannende Competitie deed ons op de nagels bijten

Uiteindelijk schreven twee metal bands zich af. Tijdens de week competitie heeft een derde metal band zich ook ingeschreven, en zij verzamelden op korte tijd zoveel stemmen dat ze bijna de leider hebben ingehaald, en het lekker spannend voor iedereen maakte, maar uiteindelijk heeft Mordacity met meer dan 200 likes onze gratis video gewonnen. We gaan gratis voor hen filmen en monteren. Hun liedje "Hollowed Skin" gaat over een man die in zijn hebzucht en onverschilligheid de natuur vernietigt en daardoor zijn eigen ondergang tekent. Het beloofde een interessant en uniek project te worden, waarbij we zeker wisten dat (vals) bloed zal vloeien. 

Momenteel strijdt Mordacity voor een plaatsje in de finale van de Metal Battle Alliance 2014. Tot eind januari kan je op hen stemmen, door de video op deze permalink (niet op youtube, maar op facebook) te liken. Of je kan ook gewoon een van hun liedjes op deze link beluisteren. 

Terug naar de roots

Hoi allemaal,

aanvankelijk dacht ik dat ik met Engelse teksten meer publiek zou bereiken, maar eigenlijk voel ik meer en meer aan dat ik beter in mijn eigen moedertaal zou schrijven. Daarom heb ik besloten om voortaan Nederlandse posts te publiceren (of Vlaams-Nederlands). Alleen voor reisverhalen zal ik soms een uitzondering maken, omdat ik deze graag deel met reisgenoten, die vaak uit andere landen komen.

Ik ga minder kortverhalen publiceren, maar vooral korte berichten posten over mijn passies en andere dingen die mij bezighouden en waarde geven aan mijn jonge leven, zoals (eco)feminisme, ecologie, film, literatuur, filosofie, intercultureel dialoog en reizen, en mijn zoektocht naar een identiteit in deze ingewikkelde wereld vol sociale media en andere duizenden prikkels, waarbij ik probeer dromen, waarden en een carrière te kunnen samen smelten, en hoe al deze begrippen, van natuur, groei, feminisme en kunst elkaar kunnen helpen en versterken.  

Mijn voornaamste doel, namelijk stereotypen breken en taboes doorbreken, zodat kans voor meer begrip en dialoog gecreëerd kan worden, behoud ik echter nog, omdat dit een grote waarde is die ik heel diep in mijn hart en hersenen koester.

Bij deze aanpassing ga ik ook nieuwe tags, of labels, creëren.
* Kunst: Film, schrijven, gedichten, literatuur, schilderijen...
* Feminisme: blogs over ecofeminisme, rol van vrouwen in de maatschappij, trends, schoonheid...
* Natuur: ecologie, ecologische filosofie, paganisme, kruidenkunde, esthetische en spirituele ervaringen vanuit en in de natuur
* Intercultureel: reisverhalen, ideeën over intercultureel dialoog
* Groei: mijn persoonlijke groei, verhalen, en hoe ik opkijk naar de toekomst, en de trends


Ik ga mijn best doen om berichten te publiceren waarbij meerdere labels kunnen passen, om het verband tussen deze dingen te tonen, aangezien ik geloof dat alles met elkaar verbonden is.

Veel leesplezier (en vooral nadenkplezier)!  Ik wens jullie allemaal heldere sterren die elke nacht voor jullie heerlijk mooi verlichten, zodat jullie verre (innerlijke) reizen kunnen maken en dingen ontdekken die jullie anders nooit zouden zien.